“အိပ္မက္ မတ္တတ္ေသ”
ေဆးခန္းထဲကုိ လတ္လတ္သီ ေရာက္ေတာ႔ နည္းနည္း ေနာက္က်ေနၿပီ။
တ၀ုန္း၀ုန္း တရုန္းရုန္းနဲ႔ ပြဲခင္းပမာ စည္ကားလွတဲ႔ ေဆးခန္း မဟုတ္သည့္ အျပင္၊ ေနရာကလည္း
ဟုိတယ္ေျမညီထပ္မွာ ျဖစ္ေတာ႔ နည္းနည္း စိတ္သက္သာရာ ရတယ္။ ေဆးခန္းဟာ လွလွပပ ျပင္ဆင္ထားျပီး၊
အနံ႔အသက္ ေမြးေမြးၾကိဳင္ၾကိဳင္ ရွိကာ ေရာက္လာသူကုိ စိတ္ သက္သာရာ ရ ေစတယ္။ ဆရာ၀န္က လူလတ္ အရြယ္ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ျပီး
သူ႔ထက္ေတာ႔ ငယ္ လိမ္႔မယ္။ ခရမ္းေရာင္ရင္႔ရင္႔
အေပ်ာ႔သားစေပၚမွာ ပန္းထုိးထားတဲ႔ ၀တ္စုံ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး မတုိမရွည္ ဆံပင္ကုိ တ၀က္ဆံညွပ္နဲ႔
ထိန္းထားေတာ႔ ရင္႔က်က္ဟန္ရွိသလုိ ပခုံးေပၚ ၀ဲက်ေနတဲ႔ ဆံႏြယ္ေခြလိပ္မ်ားေၾကာင္႔ ႏု ရြယ္ပုံလည္း ေပၚ
တယ္။ ဆရာဝန္ ဆြဲထားတဲ႔ ဖန္စီ ပုလဲနားကပ္ တန္းလန္းေလးဟာ ဆန္းျပားတယ္။ လည္တုိင္ေက်ာ႔မွာလည္း
ဆင္တူ ပုလဲ ဆြဲၾကိဳးေလး ၀တ္ဆင္လ်က္သား။
လတ္လတ္သီ သူ႔ေရွ႔ ခုံမွာ ၀င္ထုိင္ေတာ႔ ေမာ႔ ျပဳံးျပလုိက္ျပီး
ေဆးခန္း စာအုပ္ေပၚက နာမည္နဲ႔အသက္ကုိ ေခါင္းငုံ႔ကာ
ျပန္ဖတ္ၾကည္႔ေနတယ္။ လတ္လတ္သီ က အသင္႔ခ်ဳပ္
ခ်ည္သား အက်ီအပြနဲ႔ ပါတိတ္လုံခ်ည္ အပြင္႔ႏုပ္ႏုပ္ အျပာေရာင္ ကုိ ၀တ္ထားတယ္။ ပခုံးေက်ာ္ဆံပင္ကုိ
ၾကိဳးနဲ႔ ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ စည္းထားၿပီး၊ နားကပ္ ဝတ္ဆင္ထားျခင္း မရွိေပ။ လည္တုိင္အဝုိက္ ရွင္းေျပာင္ေနကာ၊ ဘယ္ လက္ေကာက္၀တ္မွာ နာရီတလုံးသာ ပတ္ထားတယ္။
အမ ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလဲ လုိ႔ ဆရာ၀န္ ေမးတဲ႔ အသံက ေႏြးေႏြးေထြးေထြး။
ႏွစ္သိမ္႔ေဆြးေႏြးတာ က်င္႔သားေနတဲ႔ ေလသံအျပင္ လႈိက္လွဲမႈ ပါ ေပ်ာ္၀င္ေနတာ သိလြယ္တဲ႔
အသံမ်ိဳးေပါ႔။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖပဲ လတ္လတ္သီ တုံ႔ဆုိင္း ေနတယ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားကုိ
အေပၚသြားနဲ႔ တခ်က္ ကုိက္လုိက္တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာပါ
အမ၊ သူငယ္ခ်င္းကုိ ရင္ဖြင္႔သလုိ သေဘာထားပါ လုိ႔ ဆရာ၀န္ အမ်ိဳးသမီးက ဆုိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကုိ ရင္ဖြင္႔သလုိ ဆုိတဲ႔ စကားေၾကာင္႔ လတ္လတ္သီ အလုိမက်ဟန္ မ်က္ခုံးတြန္႔သြားတယ္။
အတန္ၾကာေတာ႔မွ ေလသံျပတ္နဲ႔ စကား စ တယ္။
ကၽြန္မ ခႏၶာကုိယ္မွာ တခုခု ျဖစ္ေနတယ္ ထင္ေနလုိ႔ပါ လုိ႔
အစခ်ီၿပီး သူ ခံစားေနရတဲ႔ ေ၀ဒနာကုိ လတ္လတ္သီ က ေျပာျပတယ္။ နားေထာင္ၿပီးခ်ိန္မွာ ခဏၾကည္႔ရေအာင္
အမ ဆုိကာ ဆရာ၀န္က လက္အိတ္အပါး စြပ္လုိက္ျပီး စမ္းသပ္ဘုိ႔ ျပင္ဆင္တယ္။
လတ္လတ္သီက စမ္းသပ္ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေပးတယ္။ စမ္းသပ္ကုတင္ဆုိေပမဲ႔
အမ်ိဳးသမီးေရာဂါမ်ား ၾကည္႔ရႈႏုိင္ဘုိ႔ အထူး ျပင္ဆင္ထားတဲ႔ ခုံလုိ႔ ေျပာရင္ ပုိမွန္မယ္။
ဆရာ၀န္ ေတာင္းဆုိတဲ႔ ကုိယ္ခႏၶာ အေနအထားအတုိင္း တေသြမတိမ္း လုိက္နာရတယ္။ ပခုံးရုိးနဲ႔
ေက်ာရုိးကုိ တင္းခံထားေတာ႔ လတ္လတ္သီ တကုိယ္လုံး ေတာင္႔ ေနတယ္။ အမ ကုိယ္ကုိ နည္းနည္း
ေဖ်ာ႔ထားေပးပါလုိ႔ ဆရာ၀န္က ထပ္ေျပာတယ္။ ေဖ်ာ႔ဘုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာ သြားတယ္။
အမ အိမ္ေထာင္ရွိပါသလားလုိ႔ ဆရာ၀န္က ေမးေတာ႔ လတ္လတ္သီ ႏူတ္ခမ္း တင္းတင္းေစ႔ သြားတယ္။ မရွိပါဘူးလုိ႔ ျပန္ေျဖသံဟာ အတန္ငယ္ ဆတ္ တယ္။ ဆရာ၀န္က သဲ႔သဲ႔ျပဳံးျပီး ေနာက္ေမးခြန္းတခု ထပ္ေမးတယ္။ တြဲေနသူ အဲေလ အမ ရည္ရြယ္ထားသူမ်ား………။
မရွိပါဘူး။ ဘာမွ မရွိပါဘူး။
အေလာတၾကီး ေျဖသံ
ထြက္လာတယ္။
အုိေကပါ အမ။ ေသခ်ာေအာင္ ကၽြန္မတုိ႔ စစ္ေဆးမႈေလးေတြ နည္းနည္း လုပ္ၾကရေအာင္။ ကၽြန္မေဆးခန္းက ဒီအတုိင္း ေဆြးေႏြးရုံဘဲျဖစ္ေတာ႔ စမ္းသပ္မႈေတြကုိ ကၽြန္မ ေရးေပးလုိက္တဲ႔ ေဆးခန္းမွာ အမ သြားလုပ္ေပးပါေနာ္။ အေျဖေတြသိရေတာ႔ အမနဲ႔ ဆက္ေျပာၾကမယ္ေလ။ ဒီၾကားထဲ ေဆးတမ်ိဳး ေပးထားလုိက္မယ္။ အဲဒါေလးနဲ႔ ဖန္ရည္ေလး ေဆးေပးပါ။
လတ္လတ္သီ စမ္းသပ္ခုံမွ ထၿပီး အ၀တ္အစားေတြ ျပန္ ဆန္႔ တယ္။ ဆရာ၀န္ေပးတဲ႔ ေဆးစာရြက္ကုိ လွမ္းယူၿပီး ေခါင္းတခ်က္ ဆတ္ျပကာ ေက်းဇူးတင္စကား ႏႈတ္ဆက္စကား တစုံတရာ မဆုိဘဲ အခန္းအျပင္ဘက္ ထြက္တယ္။ ဧည္႔ၾကိဳေကာင္တာနဲ႕ တြဲရက္ ေငြစာရင္းေကာင္တာမွာ ပုိက္ဆံ ရွင္းၿပီးထြက္သြားတယ္။
ဟုိတယ္၀င္းထဲရပ္ထားတဲ႔ ကားဆီေရာက္ေတာ႔ ေရွ႔ ေလကာမွန္မွာ ေရသုတ္တံနဲ႔ ၿငိေနတဲ႔ ဗာဒံရြက္ေၾကြ ႏွစ္ရြက္ကုိ ေတြ႔တယ္။ အေပၚကုိ ေမာ႔ၾကည္႔ေတာ႔ အရြက္ေတြ ေျခာက္ေသြ႔စ အပင္ကုိ ျမင္ရတယ္။ လတ္လတ္သီ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး သစ္ရြက္ေၾကြေတြကုိ ဖယ္ရွားလုိက္တယ္။ ဆယ္မုိင္က အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းဆုိင္ကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ဆုိင္ေရွ႕က ဗာဒံပင္ကလည္း သစ္ရြက္ေျခာက္ေၾကြ တေသာေသာနဲ႔။ ေအာက္ထပ္ကလူေတြ သစ္ရြက္အမႈိက္ေတြ ပြ ထ ေနတာ မရွင္းၾက မျပဳၾကပါလား။ ေရာင္းတဲ႔၀ယ္တဲ႔အလုပ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီနဲ႔ ပစၥည္းသြင္းတဲ႔ကုမၸဏီေတြကုိ စကားေျပာဆုိ ဆက္ဆံျခင္းကုိ အမ ျဖစ္သူ ျမတ္ျမတ္သီက ဦးစီးတယ္။ ဒုတိယထပ္က စာရင္းဌာနမွာ လတ္လတ္သီ ထုိင္ေနေပမယ္႔ ဆုိင္တခုလုံး ဘယ္လုိလည္ပတ္ေနတယ္ဆုိတာ၊ ေအာက္ထပ္ မဆင္းဘဲ စာရင္းမ်ားမွ တဆင္႔ မွန္းဆ ယူႏုိင္တယ္။ ေအာက္ထပ္ကုိ ၀င္ဖုိ႔ ေျခလွမ္း ျပင္ၿပီးမွ ရုံးတြင္းသုံးဖုန္းနဲ႔ ေျပာဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ကာ ေဘးေလွခါးကေန အေပၚ ဆက္တက္သြားတယ္။ အမ ျဖစ္သူနဲ႔ စကားထုိင္ေျပာဖုိ႔ သူ စိတ္ မပါဘူး။
***
ေနာက္ရက္ အေျဖရလုိ႔ ျပန္ျပခ်ိန္မွာ လတ္လတ္သီ က နည္းနည္း ေစာ ေရာက္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ကို ခဏ ေစာင္႔ ေနလုိက္ရေသးတယ္။ ဧည္႔ၾကိဳမေလးက အေအးဖန္ခြက္ လာခ်ေပးတယ္။ ေပးေခ်ရတဲ႔ ၀န္ေဆာင္ခႏႈန္း ကြာျခားတာနဲ႔အမွ် ကုိယ္စိတ္ ခ်မ္းသာ ေဆာင္က်ဥ္းႏုိင္မႈ ျခားနားျခင္း ကုိ သေဘာေပါက္ေစတဲ႔ အျပဳအမူဘဲ။
ဆရာ၀န္ က ဒီေန႔ အစိမ္းႏု ဖန္႔ဖန္႔ ေျပာင္ အစကုိ၊ အထက္ေအာက္
ဆင္တူ ၀တ္ထားတယ္။ ရင္ဖုံးအက်ီ ၤမွာ ပိတ္စနဲ႔ဘဲ ႏွင္းဆီပန္းပြင္႔ေသးေသးေလးေတြ လုပ္ၿပီး
ကပ္ထားတဲ႔ ဒီဇုိင္းနဲ႔။ ေလွ်ာ္ရဖြပ္ရ မီးပူတုိက္ရ မလြယ္ကူတဲ႔ ပုံစံေပဘဲ။ ဆံညွစ္ ကလစ္က
ျမစိမ္းရင္႔ရင္႔ေလး။ သူ႔ အနီးတ၀ိုက္ မွာ လင္း ၀င္း ေနတယ္။ လတ္လတ္သီက မီးခုိးေရာင္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔
ခ်ည္ထည္အပြနဲ႔ အနက္ခံေပၚ မီးခုိးေရာင္ အပြင္႔ႏုပ္ႏုပ္မ်ားမ်ား ပါတိတ္လုံခ်ည္ ကုိ ၀တ္ထားေတာ႔
လူလုံး ေပ်ာက္ေနတယ္။
အမေရ ဘယ္လုိေနလဲ။ အေျဖေလးေတြ ၾကည္႔ေတာ႔ ထူးထူးေထြေထြ စုိးရိမ္စရာ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ နည္းနည္း အေသးစိတ္ ျပန္ေျပာၾကည္႔ရေအာင္။ အဲဒီ နာက်င္မႈကုိ ဘယ္တုန္းက စ သိသလဲ။ ဘယ္လုိ ခံစားရလဲ အမ။
လတ္လတ္သီ အတန္ၾကာၾကာ ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားကုိ ဖိ ကုိက္ကာ ေမး တခ်က္ ပင္႔ၿပီး ေျခာက္ကပ္ကပ္ ေလသံနဲ႔ စ ေျပာတယ္။
နည္းနည္း နာေနတာကေတာ႔ ၂ ခါရွိၿပီ။ ပထမေတာ႔ ကၽြန္မလဲ သတိမထားမိဘူး။ သုံးခါေျမာက္ ေတာ႔မွ မွတ္မွတ္သိသိ ရွိတာ။ ေျပာရရင္ အဲဒီညက ကၽြန္မ အိပ္မက္ မက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ အရွက္တကြဲျဖစ္မႈနဲ႔ နာက်င္မႈကုိ ခံစားရတယ္။ လမ္းေဘးက ေပါင္းပင္ျမက္ပင္လုိ နင္းေခ်ၿပီး၊ ကၽြန္မရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ကုိပါ အညိွဳးနဲ႔ ႏွိပ္စက္တာ ခံရတယ္။ လန္႔ႏုိးလာေတာ႔ ကၽြန္မ႔ တကုိယ္လုံး နာေနတယ္။ လည္ပင္းမွာ တခုခု တစ္ဆုိ႔ေနသလုိ ျဖစ္ေနတာ တပတ္လုံးလုံးဘဲ။ ေနာက္မွ ျပန္ စဥ္းစားမိတယ္။ အရင္ ႏွစ္ ခါ ကလည္း အဲလုိ ဆင္တူ အိပ္မက္ မက္တယ္။ တတိယ အၾကိမ္ေလာက္ မဆုိးေပမဲ႔ ဒီလုိဆန္ဆန္ဘဲ။ ေနာက္တခါ ထပ္မက္ေတာ႔ တတိယအၾကိမ္ထက္ ပုိ ဆုိးလာတယ္။
ဟုတ္ကဲ႔ပါ။ ဆက္ေျပာပါအုန္း အမ။ ဘယ္လုိရက္ အပုိင္းအျခားေတြမွာ အဲလုိ အိပ္မက္ မက္သလဲ အမ။ ကၽြန္မ ဆုိလုိတာက အမရဲ႕ ရက္ေတြနဲ႔ အဲဒီ အိပ္မက္မက္ခ်ိန္ေတြ ဆက္စပ္မႈရွိလား။ အဲလုိမ်ိဳးပါ အမ။
ဟုတ္ကဲ႔ ေဒါက္တာေျပာမွ သတိထားမိတယ္။ အဲဒီရက္ မတုိင္မီ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဆုိးဆုိးရြားရြား တခါကေန ႏွစ္ခါျဖစ္လာေတာ႔ ကၽြန္မ နည္းနည္း စုိးရိမ္ပါတယ္။ ထုိင္ရတာလဲ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ၿပီး မလုံမျခဳံ ခံစားရတယ္။ ေဒါက္တာ ကၽြန္မ ဘာလုပ္သင္႔သလဲ ေျပာပါ။
ဆရာ၀န္က လတ္လတ္သီကုိ ေစ႔ေစ႔ၾကည့္ လုိက္တယ္။ အသားအေရျဖဴ၀င္းေပမဲ႔ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ သြင္ျပင္က မွိန္ေဖ်ာ႔တယ္။ ေမးရုိးက ၀ုိင္းသေယာင္ရွိေပမဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔ရင္ ေမးေစ႔ခၽြန္တယ္။ မ်က္ခုံး ပါးပါးက်ဲက်ဲ နဲ႔
မ်က္ရစ္ မရွိတဲ႔ မ်က္လုံးအိမ္ေၾကာင္႔ သူ႔ကုိ လူတကာက အမႈမဲ႔အမွတ္မဲ႔ ရွိေစတဲ႔ ရုပ္ရည္မ်ိဳး။ ႏႈတ္ခမ္း ပါးပါးလ်ားလ်ားက အရယ္အၿပဳံး နည္းသည္႔ဟန္နဲ႔ ေစ႔ေစ႔တင္းတင္း ရွိတယ္။ ဗာဒံေစ႔သဏၭန္ မ်က္၀န္းထဲမွာ စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈဟန္ကေလး အနည္းငယ္ စြက္ေနေပမဲ႔ မ်က္ႏွာေပး က ေသ တယ္။
ကၽြန္မတုိ႔ အတူ ၾကိဳးစားရေအာင္ေလ အမ။ ကၽြန္မ ေဆးေပးလုိက္မယ္။ ၁ လေလာက္ ေသာက္ၾကည္႔ပါ။ အမ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား ရွိေနရင္ နည္းနည္း ေလ်ာ႔ၾကည္႔ရေအာင္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္တာ ဒါမွမဟုတ္ ေလ႔က်င္႔ခန္း တခုခု လုပ္ၾကည္႔ပါလား အမ။ ေနာက္လေလာက္မွ ျပန္ေတြ႔ရေအာင္ ေနာ္။
ဟုတ္ကဲ႔ ေဒါက္တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ၿပဳံးေယာင္ေယာင္ ျပဳကာ လတ္လတ္သီက ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ ႏွစ္လုိဘြယ္ေကာင္းတဲ႔ ဆရာ၀န္မေလးလုိ႔ ေတြး ထင္ စ ျပဳလာတယ္။
ေဆးခန္းမျပခင္ကတည္းက ဆရာ၀န္အေၾကာင္း လတ္လတ္သီ နည္းနည္း
သိထားတယ္။ နာမည္ၾကီး သမားေတာ္ ဖခင္ နဲ႔ ကထိက မိခင္တုိ႔မွ ေမြးဖြားလာသူ၊ ေဆးေက်ာင္းတြင္
အမည္နာမ ထင္ရွားသူျဖစ္ျပီး၊ နာမည္ရ စီးပြားေရးသမားတဦးရဲ႔ ဇနီးသည္၊ ကေလး တစ္ေယာက္မိခင္
စသျဖင္႔ အမည္ၾကားရုံနဲ႕ ဂုဏ္ရွိန္သတင္း အလုိအေလ်ာက္ ထြက္က်လာသူ ပဲ။ ျပည္႔စုံတဲ႔ မိန္းမသားဘ၀လုိ႔
အမ်ားတကာ အားက်စရာ အေျခအေန ရွိသူ တဦးေပါ႔။ ေတြ႔
ၾကည္႔ေတာ႔လည္း ရည္ရည္မြန္မြန္ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာကာ၊ ပင္ကုိ အရည္အေသြးနဲ႔ ျပည္႔စုံသူမွန္း
သိသာတယ္။
သူ႔ထက္ ေက်ာ္ၾကားတဲ႔ ဆရာ၀န္မ်ား အရွိသား။ ဒါေပမဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး သီးသန္႔ ေဆြးေႏြးခန္း ဖြင႔္သူမ်ား မဟုတ္ဘဲ တညခင္းမွာပင္ လူရာခ်ီ ၾကည္႔ရႈေသာ သမားမ်ား ျဖစ္ေလရာ၊ လတ္လတ္သီ သြားလုိစိတ္ တေရြးမွ မျဖစ္မိ။ တေန႔ လူနာ ဆယ္ေယာက္သာ လက္ခံေဆြးေႏြးတဲ႔ သူ႔ေဆးခန္းသြားရတာကုိက သက္ေတာင္႔သက္တာ ရွိေစတာဘဲ။ ျပန္အထြက္ ဟုိတယ္စားေသာက္ဆုိင္က ကိတ္မုန္႔၀ယ္သြားႏုိင္ေသးတယ္။ ေ၀ဒနာတခုခုေၾကာင္႔ ေဆးခန္းျပရသူလုိ႔ မထင္မွတ္ေစဘဲ၊ ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္း လာေသာက္သူ၊ ဧည္႔သည္လာေတြ႔သူအျဖစ္ တခုခု ျဖစ္တန္စြမ္းရွိတဲ႔ အေျခအေန ကလည္း သေဘာက်ေစတဲ႔ အခ်က္ပါဘဲ။
ဆုိင္ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကြန္တိန္နာတင္ကားရပ္ထားျပီး၊ အမုိးျပားအခင္းျပားေတြ ခ်ေနတာ ေတြ႔တယ္။ ပစၥည္း၀င္တာကုိး။ ေအာက္ဆုံးထပ္ အေရာင္းေကာင္တာဆီမွ၊ အမျဖစ္သူက လက္ျပလုိက္လုိ႔ ေမးဟန္ပပ နဲ႔ ၾကည္႔ေတာ႔ စာအိတ္တအိတ္ ေထာင္ျပတယ္။
ခုနက နင္တုိ႔ ေက်ာင္းကလား မသိဘူး တေယာက္ လာပုိ႔သြားတာ။ နင္တုိ႔ေက်ာင္း ေတြ႔ဆုံပြဲဆုိလား။ အလႈေငြလဲ ေကာက္ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ နင္႔ဖုန္းနံပါတ္ကုိ ငါ ေပးလုိက္တယ္။
ဖိတ္စာ လွမ္းယူလုိက္ရင္း ဘာလုိ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလုိက္တာလဲ ငါ႔ကုိ ေမးအုန္းမွေပါ႔။ နင္တုိ႔ဟာ အဲလုိဘဲ သူမ်ားသေဘာထား နားေထာင္ရမွန္း မသိဘူး ဟု အမျဖစ္သူကုိ ေလသံဆတ္ဆတ္နဲ႔ ျပန္ ေျပာတယ္။
နင္ မသြားဘူးလား။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာေပါ႔။ အလႈေငြမ်ားမ်ား ထည္႔လုိက္ေလ။ ငါတုိ႔ အခုသြင္းတဲ႔ ပစၥည္းအသစ္ေတြကုိလဲ ေၾကာ္ျငာလုိ႔ရတယ္။
ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ငါ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ျပန္ေတြ႔ခ်င္တာ မရွိဘူး။ ပစၥည္းအ၀င္စာရင္း အေပၚ ပုိ႔ခိုင္းလုိက္အုန္း။ ငါ စေတာ႔ ထည္႔ရအုန္းမယ္။ ေရာ႔ နင္ စားခ်င္စား။ ဒါမွမဟုတ္ နင္႔ ကေလးေတြအတြက္ ယူသြားလုိက္။
လက္ထဲက ကိတ္တဗူးကုိ စားပြဲေပၚခ်ေပးၿပီး လတ္လတ္သီ အေပၚ ျပန္တက္ခဲ႔တယ္။ သူ အျပင္ထြက္သြားတာ ဘယ္သြားလဲ အမျဖစ္သူက မေမးသလုိ သူကလည္း ေျပာရန္ဆႏၵ မရွိေပ။
လက္ထဲပါလာတဲ႔ ဖိတ္စာကုိ ၾကည္႔မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္မဲ႔ ပြဲ ကုိး။ သူ ဘာသြားလုပ္ရမွာလဲ။ ေက်ာင္းမွာ တရင္းတႏွီး ေပါင္းတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမွ မရွိတာ။ အလယ္တန္း အထက္တန္း မွသည္ တကၠသိုလ္ အထိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ လႈိက္လွဲစိတ္နဲ႔ တရင္းတႏွီး ေပါင္းသင္းလုိ႔ မရဘူး။ ေက်ာင္းေနဘက္ေတြကလည္း သူ႔ကုိ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိတာ သိ ေနတာဘဲ။ ဒီအတြက္လည္း ၀မ္းနည္းဘြယ္ရာ မထင္ျမင္မိပါဘူး။ မိန္းမသားမ်ား စုမိၿပီဆို ဆယ္ေက်ာ္သက္၊ အရြယ္ေရာက္၊ အရြယ္လြန္ ဘယ္အရြယ္ျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ေျပာၾကတဲ႔ စကားေတြ ထပ္ ေနတာက မ်ားတယ္။ အလြန္တရာ ပ်င္းစရာ ေကာင္းတယ္။ ယဥ္ေက်းပ်ဳငွာ အပုိစကားေတြ၊ အေရမရအဖတ္မရ ေထြကာလီကာ စကားေတြ အတြက္ အခ်ိန္ကုန္ရတာကုိ လတ္လတ္သီ မၾကိဳက္ဘူး။
ဆရာ၀န္က သူငယ္ခ်င္းကုိ ရင္ဖြင္႔သလုိ သေဘာထားပါ တဲ႔။ ဆရာ၀န္ကေကာ သူ႔ကုိယ္ေရးကိစၥမ်ားကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေျပာျပႏုိင္တဲ႔ သူ ျဖစ္သလား။ မထင္ပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဆရာ၀န္မေလးကေတာ႔ အေတာ္ လႈိက္လွဲစိတ္ ရွိသူလုိ႔ အသိအမွတ္ မျပဳဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ အလုပ္ကလဲ ႏွစ္သိမ္႔ေဆြးေႏြးရတဲ႔ အလုပ္ကုိးလုိ႔ ေအာက္ကလိအာ ထုိးခ်င္ေပမဲ႔ စိတ္ရင္းေကာင္းေလးကုိ အမွတ္မဲ႔ ေနသူေတာင္ ျမင္ရတယ္။
စားပြဲတင္ ျပကၡဒိန္ေပၚမွာ ေနာက္လ ရက္ခ်ိန္းကုိ ခ်မွတ္တယ္။ ဆရာ၀န္နဲ႔ ထပ္ေတြ႔ရမဲ႔ အျဖစ္ကုိ အလုပ္သေဘာအရ ျဖစ္ေစအုန္းေတာ႔ လတ္လတ္သီ လုိလုိလားလား ရွိလာၿပီ။
***
ဆရာ၀န္ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ သူ႔ကားဆီ ေလွ်ာက္လာတယ္။ ဟုိတယ္အ၀င္၀ကေန ကားရပ္ထားတဲ႔ေနရာ ေအာက္ဘက္နိမ္႔နိမ္႔ ေျမကြက္လပ္ကုိ ျမင္ရတယ္။ ကားရပ္ကြင္းနံေဘးက ဗာဒံပင္တန္းဟာ၊ ၀ါေရႊအဆင္းနဲ႔ လွေနလုိက္တာ။ အရြက္ တခ်ိဳ႔ နီေမာင္း၊ တခ်ိဳ႔ ၀ါေရႊ၊ တခ်ိဳ႔ စိမ္းရင္႔ရင္႔ က်န္ ျပီး ေရာင္စုံျဖာေနတယ္။ တိမ္တုိက္ေတြ သစ္ရြက္ေတြ သိပ္လွတယ္လုိ႔ သူ ေျပာေတာ႔ တခါမွသတိမထားမိဘူးလုိ႔ တုံ႔ျပန္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္တေယာက္ကုိ သတိရမိတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ၾသကာသေလာက အလွ အေၾကာင္း ကုိ စိတ္နဲ႔သာ ေျပာေတာ႔တယ္။
ဒီေန႔ေတာ႔ ဆရာ၀န္ရဲ႕ အာရုံကုိ လတ္လတ္သီ အမည္ရွိတဲ႔ သူ႔လူနာက
လႊမ္းမုိးသိမ္းပုိက္ထားတယ္။ သူ႔ကားလည္း ဒီနား ရပ္ခဲ႔မွာဘဲ။ သူကေကာ တခါမွေတာင္ သတိမထားမိဘူး
ေျပာသူျဖစ္မလား။ သိပ္လွတာဘဲလုိ႔ စိတ္နဲ႔ေျပာဆုိသူ ျဖစ္မလား။ ႏႈန္းျမင္႔ယူထားတဲ႔အတြက္
သူ႔ေဆးခန္းလာသူမ်ားဟာ ႏုိင္ငံျခားသူမ်ား၊ ၾကြယ္၀သူမ်ားသာ ျဖစ္ေနစျမဲမုိ႔ ထုိအမ်ိဳးသမီးဟာ
ေငြေၾကး အေတာ္အတန္ ေပါမ်ားတာ သံသယရွိစရာ မလုိေပ။ သူ႔အရြယ္ရွိ ကုံလုံသူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလုိ
ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ၀တ္စားထားျခင္း မရွိသလို၊ တက္စရာ မာန္ ေငြေၾကးတခုသာ ရွိသူမ်ားလုိ
အသားလြတ္ ဟန္ခ်ီထားျခင္းလည္း မေတြ႔ရ။ လႈပ္ရွားသက္၀င္ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကုိလည္း မျမင္ရေခ်။
ပကတိ ေရေသ ပမာ။ သူ႔ကုိ လႈပ္ခတ္ေစတဲ႔ စိတ္၀င္စားေစတဲ႔ အရာ၀တၱဳ အျဖစ္အပ်က္မွ ရွိပါေလစ။
သူ႔ ေ၀ဒနာကုိ မေျပာခင္ တြန္႔ဆုတ္ဟန္ ရိပ္ရိပ္ ေတြ႔ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ေျပာျပန္ေတာ႔ သူ႔ကိစၥ
မဟုတ္သလုိ ေလသံနဲ႔။
သူ႔နဲ႔ လာေရာက္ေဆြးေႏြးသူ အမ်ိဳးသမီးမ်ား တခ်ိဳ႔အေၾကာင္းကိစၥေတြကုိ ရွင္းရွင္းပြင္႔ပြင္႔ မေျပာႏုိင္တဲ႔ အခါ ဆရာ၀န္က အျမဲ သေဘာေပါက္ နားလည္ေပးရတယ္။ အခ်ိန္ယူ ေဆြးေႏြးခဲ႔ရတယ္။ သူ႔လူနာ ရဲ႕ အိပ္မက္ေၾကာင္႔ ျဖစ္ရတဲ႔ လက္ေတြ႔နာက်င္မႈ ကုိ သေဘာေပါက္လက္ခံေပးဘုိ႔ ဆရာ၀န္ကုိယ္တုိင္ အခ်ိန္ယူရတယ္။
သူကုိယ္တုိင္လည္း အိပ္မက္ေၾကာင္႔ နာက်င္မႈ ျဖစ္ခဲ႔ရဖူးတယ္ ဆုိရင္ ၾကားသူအေပါင္း မ်က္ခုံးပင္႔ၾကပါလိမ္႔မယ္။
ကား စက္ႏုိးလုိက္ခ်ိန္မွာ ဖုန္းျမည္လာတယ္။
ေအး မႏြယ္ ဘာလဲ ေျပာ။ သားျပန္လာၿပီလား။ ျပန္လာရင္စားဘုိ႔ ဘာလုပ္ေပးထားလဲ။ ဟင္ ..ဘယ္သူ ေရာက္ေနတာလဲ။ အခန္းေသာ႔…….. အမဆီ ပါလာတယ္ေလ။ အ၀တ္အစားက အခု လုိခ်င္တာလား။ အခု ျပန္လာေနၿပီ။ ခဏေစာင္႔လုိ႔ ေျပာလုိက္။ မႏြယ္ စတုိခန္းထဲက အိတ္အညိဳေရာင္ေလ၊ ဦးေလးအိတ္ မွတ္မိလား ခါတုိင္း ယူ ယူ ေနၾကေလ။ ဟုတ္တယ္ အဲဒါ ထုတ္ထားလုိက္။
ျခံေေရွ႕ ေရာက္ေတာ႔ ၀င္းတံခါး ဖြင္႔လ်က္သား ျဖစ္ေနျပီး၊ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ အလုပ္က ရုံးကားကုိ ေတြ႔ရတယ္။
ဦး၀င္းေရ.. ေဆာရီး…ေစာင္႔ေနရတာ။
ရတယ္ အမ။ ရတယ္။ ဆရာ ျပန္လာတဲ႔ ေလယာဥ္ မဆုိက္ေသးဘူး။ အခ်ိန္ရေသးတယ္။
အရုိင္ဗယ္ကေန တန္း ကူး မယ္ေပါ႔။ ဟုတ္လား။
ဟုတ္ကဲ႔ အမ။ လမ္းေၾကာင္းေနာက္ လုိက္ရမယ္ေျပာတယ္။
ဖုန္း ျမည္လာျပန္တယ္။
ဟုတ္ကဲ႔ရွင္ ေျပာပါ မေမာ္။ ဟာ.. ဘယ္တုန္းက ဆုံးတာလဲ။ အုိး ……ဟုတ္ကဲ႔ပါ ဟုတ္ကဲ႔ပါ လာခဲ႔မယ္ မေမာ္။ သူလား ဒီေန႔ ျပန္ေရာက္မွာ။ အလုပ္ေၾကာင္႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထြက္သြားရမွာ ရွိလုိ႔ပါ။ ဟုတ္ကဲ႔႔ပါ။ လာခဲ႔မယ္ ေနာ္။ ဟုတ္ကဲ႔။
ဆရာ၀န္ဟာ အေပၚထပ္ကုိ အေျပးကေလး တက္သြားတယ္။ အတန္ၾကာေတာ႔ ေလွခါးတထစ္ခ်ိဳးမွ ေခါင္း ငဲ႔ ျပီး ေအာက္ထပ္ကုိ လွမ္းေျပာတယ္။
မႏြယ္ေရ အခန္းထဲမွာ ဦးေလးအိတ္ကုိ လာယူၿပီး ဦး၀င္းကုိ ေပးလုိက္ပါ။ အမ ေရခ်ိဳးလုိက္အုန္းမယ္။ ၿပီးရင္ ၿခံထဲက ပိန္းပန္းအျဖဴအေသးေလးေတြ နည္းနည္း လွီးထားေပးပါ။ စတုိခန္းထဲက ဖဲျပားအနက္ေရာင္ေခြလည္း ရွာထုတ္ေပးအုန္း။
အနက္ေရာင္ဖဲျပားခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ႔ ပိန္းပန္းအျဖဴေရာင္စည္းနဲ႔ ဆရာ၀န္ ျပန္ အထြက္၊ သားျဖစ္သူ ျပန္ ေရာက္လာတယ္။ အသက္ ၁၀ ႏွစ္သာရွိေပမဲ႔ သားအရပ္က သူ႔ ပခုံး မီ ခ်င္ေနၿပီ။
ေမ ဘယ္လဲ။
ေမ နာေရးတခု သြားေမးမလုိ႔ သားေရ။ သားအတြက္ မႏြယ္ စားဘုိ႔ျပင္ထားတယ္။ ေျခအိတ္ ခၽြတ္ေတာ႔ေလ။ မႏြယ္ေရ နည္းနည္း ၾကာရင္ သား ေရခ်ိဳးဘုိ႔ သတိေပးအုန္း။ သား ဒီေန႔ စာ လုပ္စရာ မ်ားသလား။ ေမ နည္းနည္း ေနာက္က်မယ္။
ေဖေဖက ဒီေန႔ ျပန္မလာဘူးလား။ ျပန္ေရာက္မယ္ဆုိ။
အင္း ျပန္ေရာက္မယ္ သား။ ေလဆိပ္ကေန မႏၱေလးကုိ ဆက္သြားမယ္တဲ႔။ ဦး၀င္း အိတ္ လုိက္ေပးေနတယ္။
ဟင္ ဒီေန႔ကုိ ျပန္လာရမွာေပါ႔ ေဖေဖကလဲ။
ေၾသာ္ အလုပ္မ်ားေနတာကုိး သားရယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ၾကာရင္ ျပန္လာမွာေပါ႔။ သား ေဖေဖကုိ ေျပာစရာရွိရင္ ဖုန္းဆက္ေျပာလုိ႔ ရသားဘဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ေမ့ကုိ ေျပာ။
သားလား။ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ မနက္ျဖန္ ေမ့ေမြးေန႔ ေလ။
သူ ေၾကာင္ အ သြားတယ္။ ရက္စြဲမ်ားကုိ အရြယ္ေရာက္ ေယာက်ၤားသားေတြ ဂရုတစုိက္ မရွိလွဘူးဆုိတာ သားကုိ ေျပာျပရမလား။ ကုိယ္တုိင္ေတာင္ မနက္ျဖန္ ေမြးေန႔ဆုိတာ သတိေမ႔ခ်င္ခ်င္။
အသုဘအိမ္ေရာက္ေတာ႔ အမ်ိဳးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနတာ ျမင္ရတယ္။ ေယာက္မျဖစ္သူက လက္ျပလုိက္ေတာ႔ သူ႔ုဆီ ေလွ်ာက္သြားလုိက္ရတယ္။ မေမာ္ ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလားဟု ေမးရင္း လက္ထဲက ပန္စည္းကုိ ခုံေပၚ လွမ္းတင္လုိက္တယ္။ ပန္းျခင္းေတြေတာင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနၿပီ။
သိပ္မၾကာေသးဘူး။ ဘာလဲ ေမာင္စုိးက ခရီးဆက္ေနတာလား။ သူ႔ မလဲ ဦးေလးနာေရးေတာင္ မလာႏုိင္ျဖစ္ေနၿပီ။
ဟုတ္ကဲ႔ မေမာ္။ အိမ္ကုိေတာင္ ျပန္မဆင္းလာႏုိင္လုိ႔ ဦး၀င္းနဲ႔ အိတ္ လုိက္ပုိ႔ရတယ္။
ဒီေန႔ေတာ႔ ေတာ္ရုံနဲ႔ အိမ္ ျပန္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သူ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။ ခင္ပြန္းသည္ မလာႏုိင္မွေတာ႔ သူ ၾကာၾကာထုိင္မွ မ်က္ႏွာ ျပ လွေတာ႔မယ္။ ရက္မလည္မခ်င္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ၀င္လာရေတာ႔မယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ သား အခန္းကုိ အရင္ ၀င္ၾကည္႔ေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ သူ႔အခန္းကုိေရာက္ေတာ႔ မွန္တင္ခုံေပၚမွာ ကဒ္ျပားေလးတခု ေထာင္လ်က္သား။ သား ကုိယ္တုိင္ ေရးဆြဲ ဖန္တီး ေပးထားတဲ႔ ေမြးေန႔ကဒ္ျပားပါလား။ ေမ ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ခ်စ္ျခင္းျဖင္႔ သား တဲ႔။ သူ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရႊင္ရႊင္ျပျပ ၿပဳံးလုိက္တယ္။
ကုိယ္တုိ႔ေ၀းေန မုိင္ေပါင္းကုေဋ သီခ်င္းသံ ကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ခင္ပြန္းသည္ဆီက ဖုန္းေခၚသံ။
ဟဲလုိ။ ေရာက္ၿပီလား။ အင္း မအိပ္ေသးဘူး။ ခုမွ ဦးေလးအိမ္ကျပန္ေရာက္တယ္။ ေန႔ခင္းက ဆုံးတာ။ အင္းေပါ႔.. ၃ရက္ထားမွာေပါ႔။ မီ ႏုိင္လား ကုိ က။ သိၿပီ။ လုပ္ေပးလုိက္မယ္။ သား….. အိပ္ၿပီေလ။ ေကာင္းတယ္။ သား မွာထားတဲ႔ ရႈးအျပာ ၀ယ္လာလား။ ေၾသာ္.. ဦး၀င္းဆီမွာလား။ အဲဒီမွာ ညပုိင္း နည္းနည္း ေအးတယ္ေျပာလုိ႔ ဆြယ္တာအပါး ထည္႔ေပးထားတယ္။ မနက္ပုိင္း ေဂါက္ရုိက္ၾကအုန္းမွာ မဟုတ္လား။ ထုတ္ ၀တ္ အုန္း။ ေၾသာ္ ေမ႔ေနတယ္။ ကုိခင္ေအာင္ေဌး အလႈလာဖိတ္ထားတယ္။ မုန္႔ ၂ ဗန္းပုိ႔ေပးဘုိ႔ မွာထားတယ္။ သြားလုိက္မယ္ေလ။ ရတယ္။ မွာစရာ မရွိဘူး။ ေဆးေသာက္ဘုိ႔သာ မေမ႔နဲ႔။ အင္း ဂြတ္ႏုိက္။
ေကာင္းေသာည ျဖစ္မွာပါ။ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္တာ ၾကာၿပီ။ ကာလတခုမွာေတာ႔ စိတ္လုိအပ္ခ်က္ ျမင္႔မားလုိ႕ ေတာင္႔တသမွ်ကုိ အိပ္မက္ထဲ ထည္႔ မက္ဖူးတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္မက္ ဆုိတာေလာက္ ေဆြးစရာေကာင္းတာ ရွိအုန္းမလား။ သူ႕ အိပ္မက္ထဲက သီရိေဂဟာ ဟာ အမႈန္အစ တခု အျဖစ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔တာ ၾကာျပီ။ သူလည္း အိပ္မက္ေၾကာင္႔ နာက်င္ခဲ႔ရဖူးတယ္။ အခ်ိန္တခု ေရာက္လာေတာ႔ အိပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ႏုိးသည္ျဖစ္ေစ၊ မက္လုိစိတ္လည္းမရွိ၊ မက္ဘုိ႔လည္း သတိမရ မရွိလွေတာ႔။
***
ဟုိတယ္၀င္း ကားရပ္နားတဲ႔ ေနရာက ဗာဒံပင္တန္း စိမ္းရြက္သစ္ တေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ၊ လတ္လတ္သီနဲ႔ ဆရာ၀န္ ေတြ႔ၾကျပန္တယ္။
အမေရ ဘယ္လုိေနေသးလဲ။ အမကုိ သတိရေနတာ။
ဆရာ၀န္က ရုိးရာအထည္ အဆင္ဆန္းဆန္းကုိ ပုလဲသီး ဖန္သီးေလးေတြ တြဲေလာင္းသီခ်ဳပ္ထားတဲ႔ ၀တ္စုံကုိ ၀တ္ဆင္ထားတယ္။ သူ လႈပ္ရွားတုိင္း အသံလြင္လြင္ ျမည္ ျမည္ လာေတာ႔၊ လူဟန္ သြက္လက္မႈ၊ ေနာက္ခံဂီတသံနဲ႔ လုိက္ဖက္တယ္။ လတ္လတ္သီက ခ်ည္ထည္ပန္းထုိး အျဖဴပြင္႔နဲ႔ ပါတိတ္ အစိမ္းရင္႔ေရာင္ ဝတ္ဆင္ထားတယ္။
ဆရာ၀န္႔ ႏႈတ္ဆက္စကားကို တခ်က္ ျပဳံးေယာင္ေယာင္ တုံ႔ျပန္တာက လြဲလုိ႔ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္က ဗလာက်င္းျမဲ က်င္းလ်က္။
ဒီလ အဲဒီ အိပ္မက္ ကၽြန္မ မမက္ေတာ႔ဘူး။ နာနာက်င္က်င္ အျဖစ္လည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ ရက္နီးရင္ေတာ႔ ေခါင္း ကုိက္တယ္။ ေျခေထာက္နည္းနည္း ကုိက္တယ္။ ဒါေလာက္ဘဲ။
ဟုတ္ကဲ႔႔ပါ။ ၾကားရတာ ၀မ္းသာတယ္ အမေရ။ ေလ႔က်င္႔ခန္းေကာ လုပ္ျဖစ္ေသးလား။
အားကစားခန္းမေတြကုိ သြားဖုိ႔ အခင္းအက်င္းတရပ္ ရွိေၾကာင္း ဆရာဝန္မေလးကေတာ႔ အေသအခ်ာ သိမွာပါပဲ။ ပမာဏ မေသးလွတဲ႔ အသင္းဝင္ေၾကး၊ လစဥ္ေၾကး ေပးႏုိင္ရုံနဲ႔ မရေသး။ လူလူသူသူ ဝင္ဆန္႔ တဲ႔ ဝတ္စုံ အသုံးအေဆာင္ေတြ မထပ္ေအာင္ သုံးစြဲ ဝတ္စားၾကတဲ႔ အျပင္၊ တဦးခ်င္းေလ႔က်င္႔ ေပးတဲ႔ ဆရာ ကုိ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ယူသလဲဆုိတာက အစ၊ ၾကြက္သားျဖစ္ထြန္းမႈကုိ အားေပးတဲ႔ ပရုိတိန္းအမႈန္႕ နဲ႔ ေရာေဖ်ာ္တဲ႔ အသီးအႏွံ ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳး ဆုိတာ အဆုံး၊ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ေျပာႏုိင္တဲ႔ ပါးစပ္ ပါ ရွိမွ တန္ကာ က်ေလရဲ႕။ ဒီလုိ ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ သူ ဘယ္ေတာ႔မွ အသားမက်ႏုိင္တဲ႔ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပခ်င္လာတယ္။
အားကစားခန္းမေတြက လူရႈပ္ လုိ႔ မသြားျဖစ္ဘူး။ မနက္ပုိင္းေတာ႔
လမ္း ထ ေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ေကာင္းတယ္ အမေရ။ မနက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ တေန႔လုံး ေနရထုိင္ရတာ ေပါ႔ပါးတယ္။ ေကာင္းလုိက္တာ။ ဒါဆုိ ကၽြန္မတုိ႔ ျပန္စစ္ေဆးၿပီး ေဆးေသာက္တာ နည္းနည္း ရပ္ ၾကည္႔ရေအာင္ေနာ္။
လတ္လတ္သီ ေခါင္း သြက္သြက္ ၿငိမ္႔တယ္။ ဆရာ၀န္က ေဆးစာအုပ္မွာ မွတ္တမ္း ခ် ေရးေနတယ္။ အခုိက္အတန္႔မွာ ေဆးခန္းဟာ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ဆရာ၀န္ ေခါင္း ျပန္ မတ္လုိက္ေတာ႔ အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။
အမ ဘာေျပာခ်င္လုိ႔လဲ။ အမ ေဆြးေႏြးစရာရွိေသးရင္ ေျပာပါ။
သူ႔လူနာရဲ႔ မ်က္လုံးရွည္ရွည္ ေမ်ာေမ်ာေလးေတြ ပိတ္လုမတတ္ က်ဥ္းေျမာင္းသြားတယ္။ အမ်ိဳးသမီး စကား စ ေျပာေလတယ္။
ေဒါက္တာက ကၽြန္မကုိ ေၾကာင္ေနတယ္လုိ႔ ထင္မလား မသိဘူး။ တကယ္က ကၽြန္မ အိပ္မက္ ခဏခဏ မက္တတ္သူ မဟုတ္ဘူး။ ညေန စာရင္းပိတ္ ေငြသိမ္းရတာနဲ႔ အိမ္ျပန္လဲ အျမဲ မုိးခ်ဳပ္တယ္။ ေရမိုးခ်ိဳး စားေသာက္ၿပီးရင္ လူက မ်က္ေတာင္ အလုိလုိ စင္းေနၿပီး တုံးကနဲဘဲ။ ဘာအိပ္မက္မွ မမက္ဘူး။ ဒီလုိ မ်ိဳး မက္ေတာ႔ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ရႈပ္ေထြးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး……… အိပ္မက္မွာ ကၽြန္မကုိ နာက်င္ေအာင္လုပ္တာ ဘယ္သူလဲလုိ႔ ေဒါက္တာ မေမးဘူးေနာ္။
အိပ္မက္မွာ သူ႔ကုိ နာက်င္ေအာင္ လုပ္တာ ေကာင္ကေလးတေယာက္လုိ႔ ေျပာရင္ ဆရာ၀န္ ေလွာင္ျပဳံး ျပဳံးမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ လတ္လတ္သီ ယုံၾကည္လာတယ္။
ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီအတြက္ ပစၥည္း လာ လာ ၀ယ္ေနတဲ႔ လူ ပါ။ တကယ္က ကၽြန္မနဲ႔ ဆုံစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ေငြေပးတာတခု မွားသြားလုိ႔ ျငင္းခုံရင္း သိခဲ႔႔ရတာ။ သူ လာတုိင္း ကၽြန္မတုိ႔ ဆုိင္ ေအာက္ထပ္နဲ႔ ၿပီးသင္႔ရက္နဲ႔ ဒုတိယထပ္ကုိ ေရာက္ ေရာက္ လာတယ္။ ကၽြန္မ ၾကိဳက္တဲ႔ စားစရာေလးေတြ ၀ယ္လာတတ္တယ္။ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ၾကဳံရင္ ေကၽြးပါေျပာၿပီး အတူ ၀င္စားတယ္။ ေန႔ခင္း လက္ဖက္ရည္ခ်ိန္ဆုိ အတူ လာေသာက္တယ္။ သူတုိ႔ ကုမၸဏီကေပးထားတဲ႔ အေဆာင္မွာ အစားအေသာက္ ဆင္းရဲတယ္ေျပာေတာ႔ ကၽြန္မ သူ႔အတြက္ ဟင္း ပို ထည္႔လာတယ္။ တခါတေလ အေျခာက္အျခမ္းေတြ ေပးမိတယ္။
လတ္လတ္သီ ဘ၀တေလွ်ာက္လုံး ဘယ္သူ႔အတြက္မွ ဘာမွ လုပ္မေပးဖူးလုိ႔ ဒီအျဖစ္ကုိ ထူးထူးဆန္းဆန္း စြဲလန္း ႏွစ္သက္လွေၾကာင္း ဆရာ၀န္ ကုိ ဆက္ေျပာျပတယ္။
တေန႔ေတာ႔ သူ႔ လက္ထပ္ဖိတ္စာ လာေပးပါတယ္။ ကၽြန္မလဲ မဂၤလာေဆာင္သြားၿပီး လက္ဖြဲ႔ ပုိက္ဆံမ်ားမ်ား ေပးလုိက္ပါတယ္။ သူ မိန္းမရသြားေတာ႔ ကၽြန္မတုိ႔ဆီ ေန႔လည္စာ လာစားတာေတြဘာေတြ မရွိေတာ႔ဘူးေပါ႔။ အဲဒီေကာင္ေလး မဂၤလာေဆာင္ၿပီး၊ ေနာက္လမွာ ကၽြန္မ ဒီ အိပ္မက္ စ မက္ တာဘဲ ေဒါက္တာ။ ဟင္႔အင္း… မရွိပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ ထမင္းလက္ဆုံစား၊ လက္ဖက္ရည္ အတူ ေသာက္ဖူးတာကလြဲလုိ႔ ဘာမွ ထူးေထြျဖစ္ရပ္ မရွိဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ေကာင္ကေလးက ရည္ရည္မြန္မြန္ပါ။ လူလည္လူရႈပ္ကေလး မဟုတ္ပါဘူး။
ထုံးစံအတုိင္း မ်က္ႏွာ အေျပာင္းအလဲမရွိ၊ စကားသံ အတက္အက်မရွိ၊ ပုံမွန္ေလသံနဲ႔ ေျပာျပေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ကုိၾကည္႔ျပီး ဆရာဝန္ဟာ ဂရုဏာသက္စိတ္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ျဖစ္လာတယ္။ ေဆးခန္းမွ ျပန္ထြက္ဖုိ႔ လတ္လတ္သီ ထ လုိက္ေတာ႔ ဆရာ၀န္က သူ႔ဘာသာ သတိမထားမိဘဲ လြတ္ကနဲ ေမးလုိက္မိတယ္။
အမ အဲဒီလူကုိ ခ်စ္ခဲ႔လား။
လတ္လတ္သီ ဆတ္ကနဲ တုန္ သြားတယ္။ ကုလားထုိင္ေပၚ ျပန္ထုိင္လုိက္ကာ ဆရာ၀န္ကုိ ေစ႔ေစ႔ ၾကည္႔တယ္။ ဆရာ၀န္ မ်က္ႏွာေပၚက ဂရုဏာရိပ္ စာနာရိပ္ကုိ သူ ခံစားမိလုိက္ေတာ႔ ၿငိမ္သက္သြားတယ္။
ကၽြန္မ မသိပါဘူး။
နႈတ္ဆက္စကား မဆုိဘဲ အမ်ိဳးသမီးဟာ ထြက္ခြာသြားတယ္။
သူ႔လူနာ အိပ္မက္ မမက္ေတာ႔ဘူး တဲ႔။ အင္း… သူ လည္း ေက်ာ္လြန္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။
ကာလတခု လြန္ သြားခဲ႔ရင္ မက္ဘုိ႔ ဘယ္သူမွ သတိတရ ရွိလွေတာ႔မည္ မဟုတ္။ ျဖည္ညင္းစြာ တိတ္ဆိတ္စြာ ကြယ္ေပ်ာက္ လုိက္ရေတာ႔မွာ။
(ျမယာ)
No comments:
Post a Comment