ည
တေရးႏုိးလာခ်ိန္မွာ အိပ္ခ်င္မူးတူး နဲ႔ သူ ဘယ္ကုိေရာက္ေနမွန္း ရုတ္တရက္ မသိဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔
ႏုိးလာပါလိမ္႔။ ခ်မ္းလုိက္တာ။ ေႏြေခါင္ေခါင္ျဖစ္ေပမယ္႔ ေလဟာ ေအးစိမ္႔ ေနတယ္။ မ်က္လုံးမဖြင္႔ဘဲ
ေဘးဘီကုိ စမ္းေတာ႔၊ ေစာင္ ထိ မိလုိ႔ ဆြဲယူျပီး
တင္းတင္း ျခဳံလုိက္တယ္။ ကုိယ္ကုိ ဘယ္ညာ ေစာင္းရင္း ေမွးစင္းေနဆဲ မ်က္ဝန္းအစုံကုိ ဖြင္႔လုိက္ေတာ႔
သစ္ပင္ အခက္အလက္ၾကားမွာ ဝင္းပေနတဲ႔ လမင္းကုိ ျမင္ရတယ္။ သူ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပဳံးလုိက္ျပီး
ခ်က္ခ်င္း လုိလုိ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ေနာက္တၾကိမ္
ျပန္ႏုိးလာေတာ႔ မုိးလင္းစ ျပဳ ျပီ။ ႏုိးပလား
လုိ႔ ေမးလုိက္တဲ႔ ရီးရွန္ ရဲ႕ အသံကုိ ၾကားေတာ႔ ျပန္ေျဖလုိက္ကာ သူ႔အိပ္ရာ ကုိ အျမန္
သိမ္းလုိက္တယ္။ ဒီ ေနရာဟာ ခဏအၾကာမွာ ထမင္းစားခန္း ျဖစ္လာမယ္။ တဲ အေနာက္ဘက္ ေတာင္ကုန္းေပၚ သူ တက္သြားခုိက္ ဘယ္လဲ
ဆုိတဲ႔ ေမးသံကုိ ၾကားရျပန္တယ္။ ေန ထြက္လာတာ သြားၾကည့္မလုိ႔ ဟု သူ ေအာ္ေျပာရင္း ျခံအထက္ပုိင္းဆီ
သြက္သြက္ ေျပးတက္လုိက္တယ္။
ေႏြ
မနက္ခင္း ေလေျပ ဟာ လတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းျပီး အေအးဓာတ္ ပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တခြင္လုံး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လ်က္
ငွက္ျမည္သံကုိပင္ မၾကားရ။ အေရွ႕ဘက္ ေတာင္တန္းေတြဆီမွ တျပဴ႕တျပဴ ထြက္လာတဲ႔ ေနမင္းကုိ
ခဲေရာင္ တိမ္တုိက္က ဖုံးလႊမ္းထားတယ္။ တိမ္တုိက္ေတြၾကားက ယိုက်လာတဲ႔ ပန္းႏုေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ အလင္းတန္းမ်ားနဲ႔ အေရွ႔ မိုးေကာင္ကင္က
ဝင္းပလ်က္။ အနိမ္႔ပုိင္း ခ်ဳိင္႔ဝွမ္း နဲ႔ ေတာအုပ္ အေပၚမွာ ျမဴခုိး ျခယ္သန္းကာ မႈိင္းရီ
ေနတယ္။ ထက္ေအာက္ဝဲယာ စုိက္ခင္း တျပင္လုံးဟာ စိမ္းလန္းကာ ရွိတယ္။ စိတ္ႏွလုံး ၾကည္လင္ရႊင္ျပစြာ
ႏုိးထရျခင္းကုိ သိသိမွတ္မွတ္ ရွိေနတယ္။
ရီးရွန္တေယာက္ ေတာင္ေျခရင္း ေရတံခြန္နံေဘး ေတာင္ေစာင္းမွာ ျခံတည္မယ္ဆုိေတာ႔ အေဖက ေယာက္ဖျဖစ္သူကုိ
ဘရွန္ရာ မင္းဟာ ေဝးကေဝးနဲ႔လုိ႔ ကန္႔ကြက္တယ္။ အေဖျခံေတြ အားလုံးက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ မွာခ်ည္း။
ငါ႔ျခံေတြက အိပ္ယာေခါင္းရင္းတင္ ရွိတာလုိ႔ အေဖ က ဂုဏ္ခံ ေလ႔ရွိတယ္။ သူတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ႔
ကေလးပီပီ ေရတံခြန္အနီး ဆုိတာနဲ႔ ရီးရွန္ ေနာက္ လုိက္ကူမယ္လုိ႔ တြင္တြင္ ေျပာၾကတယ္။
ေတာခုတ္ခ်ိန္ ေရာက္ေတာ႔ တရက္တေလသာ လုိက္ၾကျပီး သူက လႊဲလုိ႔ ဘယ္သူမွ ထက္ထက္သန္သန္ မရွိၾကေတာ႔။
ေတာခုတ္ခ်ိန္၊ မီးရႈိ႕ခုိက္၊ ပ်ိဳးပင္စုိက္ခါ သူ တေယာက္သာ စဥ္ဆက္မျပတ္ လုိိက္ခဲ႔တယ္။
ငယ္ဘဝမွာေတာ႔
ရီးရွန္ဟာ သူ႔ သူရဲေကာင္းပဲ။ အေဖ႔ ထက္ အေနနီးတယ္။
ရီးရွန္ဟာ ရြာထဲ ေနေလ႔ မရွိဘူး။ ေတာထဲျခံမွာေနလုိက္ ေတာင္ေပၚတက္လုိက္ ရွိကာ ရြာထဲက
ရြယ္တူ ကာလသားေတြနဲ႔ ကင္းကင္း ေနတယ္။ သူ႔ ထက္ အသက္ၾကီးတဲ႔ တုိင္းရင္းေဆးဆရာ နဲ႔ အေပါင္းအသင္း
လုပ္ေနျပီး ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္ၾကီး ရဲ႕ လက္ရင္းတပည့္ ျဖစ္လု႔ိ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာလည္း
အေနမ်ားတယ္။
ရီးရွန္ဟာ
လက္မႈပညာလည္း ေကာင္းေကာင္း တတ္ကၽြမ္းတယ္။ သီတင္းကၽြတ္ဆုိ သူ လုပ္ေပးထားတဲ႔ ဆီစိမ္စကၠဴေရာင္စုံ
မီးပုံးေတြ အိမ္မွာ ထြန္းရတယ္။ လွည့္လုိက္ရင္ အရုပ္ကေလးေတြ လႈပ္ရွားသက္ဝင္လာတဲ႔ မီးစၾကၤာေတြ
လုပ္တတ္တယ္။ မီးပုံးပ်ံ ခ်ိဳးရာမွာလည္း ဆရာတဆူ ပဲ။ တန္ေဆာင္တုိင္ ကထိန္မွာ လႊတ္မဲ႔
မီးပုံးပ်ံကုိ ခ်ိဳး ေပးဖုိ႔ ဝါမဝင္ကတည္းက သူ႔ ၾကိဳ ျပီး လာေျပာၾကတယ္။ သူ႔အတြက္ ရီးရွန္
လုပ္ေပးတဲ႔ ေရာ္ဘာသီးေျခာက္ ကစားစရာ တြန္းလွည္း၊ ေလရဟတ္၊ သစ္သားဂ်င္ နဲ႔ စကၠဴစြန္ေတြဟာ လက္ရာေျမာက္ျပီး ခိုင္ခံ႕လြန္းလုိ႔ ကစားေဖာ္ေတြ
အၾကား မ်က္ႏွာေမာ႔ ရတယ္။
သူ႔
ငယ္ဘဝရဲ႕ အားလပ္ရက္ေတြဟာ ေရတံခြန္ေဘး ျခံမွာ အခ်ိန္ကုန္တာ မ်ားတယ္။ ရီးရွန္နဲ႔ အတူ
သူ ကုိယ္တုိင္ တည္ ခဲ႔ တဲ႔ ျခံ။ အရုိင္းေျမကုိ ပုဆိန္ကုိယ္စီနဲ႔ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းခဲ႔တဲ႔
ေနရာ။ စုိက္ပ်ိဳး ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ ရုံမွွ်မက မီးတားလမ္း ကုိပါ စနစ္တက် ေဖာက္ခဲ႔ရတဲ႔
စိမ္းလန္းတဲ႔ စုိက္ပ်ိဳးေျမ။ ေရတံခြန္ကေန ျခံထဲ ေရသြယ္ဖုိ႔ ပုိက္ဖုိးတင္ အေတာ္ အကုန္ခံခဲ႔ရတာ။
အေဖ
သာ သူ႔ ပညာေရးကုိ ၾကတ္ၾကပ္မတ္မတ္ မလုပ္ခဲ႔ရင္ ဒီေျမကေန ခြာျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ရီးရွန္ကုိ
အတုခုိးကာ ေနထုိင္ၾကီးရင္႔ လာမွာပဲ။ သူမ်ားေတြ အရြယ္ေရာက္လာရင္ မိဘအလုပ္ ကူေနၾကတာ။
မင္း က်မွ သင္လုိက္ရတဲ႔ အတန္းေက်ာင္း မျပီးႏုိ္င္ပါလား လုိ႔ ရြာထဲကလူေတြ သူ႔ကုိ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း
အျပစ္ဆုိသလုိ သူ႔အေဖ ကုိလည္း ကေလးေတြ ေက်ာင္းထားရင္း စည္းစိမ္ ျပဳတ္ေတာ႔မယ္ လုိ႔ ကဲ႔ရဲ႕ၾကတယ္။ အိပ္ယာေခါင္းရင္းတင္ ရွိတဲ႔ ျခံေတြ တတိတိနဲ႔ ကုန္သြားတာလည္း
အမွန္မုိ႔ အရပ္ကုိ ျငင္းခ်က္ မထုတ္ႏုိ္င္ခဲ႔။
အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ
သူ အသက္ေမြးရာ အရပ္ဟာ စိမ္းေသာေျမရဲ႕ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ အေဝးမွာ။ စက္ယႏၱရား တခုရဲ႕
ေခြးသြားစိတ္ပမာ သူ႔ ျဖစ္တည္မႈဟာ မထင္ရွားသလုိ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေက်ာ႔ ေနတဲ႔ အလုပ္ကလည္း
အသက္ရွင္သန္မႈကုိ ျငီးေငြ႔စရာ အျဖစ္ တြန္းပုိ႔တယ္။ မနက္တုိင္းမွာ သူ႔ ခလုတ္ သူ ႏွိပ္ကာ
သံမယ္န ဘဝ ကုိ လည္ပတ္တယ္။ ညေနေရာက္ေတာ႔ အိမ္ မမည္ေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ေနရာ က်ပ္က်ပ္ဆီ
အဆံေခ်ာင္ ေနတဲ႔ စိတ္ဝိညာဥ္နဲ႔ ျပန္လာတယ္။ ေျခကုန္လက္ပန္း က်ေလတုိင္း သူ႔ အာရုံမွာ
ထင္ လာတဲ႔ တခုတည္းေသာ ဝပ္က်င္း ဟာ ရီးရွန္ရဲ႕
ျခံ ပဲ။ အခြင္႔အေရး ရတုိင္း ျပန္လာျပီး စိတ္ႏွလုံး အညစ္ကုိ ဖြပ္ ရတယ္။
ရြာ ျပန္လာတုိင္း ရြာထဲမွာ တညအိပ္ျပီး ေနာက္ရက္ ေတာင္ေျခရင္းျခံကုိ အထုပ္အပုိး ေရြ႕ေတာ႔တာပဲ။
ေျခလ်င္ နဲ႔ ႏြားလွည္း အသုံးျပဳခ်ိန္က ေဝးကေဝးနဲ႔ လုိ႔ အေဖက မွတ္ခ်က္ ျပဳခဲ႔ေပမယ့္
ဆုိင္ကယ္ တဝီဝီ ေခတ္မွာေတာ႔ ေျမေက်ာ ရႈံ႕ ခဲ႔ျပီ။ ေတာင္ေျခရင္းကေန ရြာထဲ ေခါက္တုံ႔
ေခါက္ျပန္ ဆင္းႏုိင္ျပီ။
ေန
တျဖည္းျဖည္း ျမင္႔လာတာနဲ႔ စုိက္ခင္းၾကားက ျမဴမႈန္မ်ား လြင္႔ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီ။ စိမ္းစုိေနတဲ႔
ေတာေတာင္ေရေျမကုိ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လာရတယ္။ သူ ပါးစပ္ ဟ ျပီး အသက္ ျပင္းျပင္း ထပ္
ရႈ လုိက္တယ္။
ရီးရွန္ရဲ႕
“ဝူး” သံေၾကာင္႔ တဲဆီ ဆင္းခဲ႔ေတာ႔ သူ႔ အိပ္တဲ႔ ေနရာမွာ စားပြဲအေသးေလးနဲ႔ ထမင္းျပင္ထားျပီးျပီ။
မ်က္ႏွာသစ္ေနခ်ိန္
ေလတခ်က္ အေဝွ႕မွာ ေတာင္ေျခရင္း ရြာ ဆီက အသံခ်ဲ႕စက္သံ သဲ႔သဲ႔ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ထမင္းစားေနရင္း
ရီးရွန္က အလႈကုိ လုိက္ခဲ႔ ဖုိ႔ ေျပာေတာ႔ သူ ေခါင္းခါလုိက္တယ္။ မေန႔က နင္ ေရာက္လာတယ္
ဆုိလုိ႔ ပါေအာင္ ေခၚခဲ႔ပါ ေျပာထားတယ္။ တျခားသူ မဟုတ္ဘူး။ သီးဇံတုိ႔ အိမ္က အလႈပဲ။ ေက်ာ္ေလး
အေဖေလ လုိ႔ ရီးရွန္က ရွင္း တယ္။
အရီးသီးဇံကုိ
မရင္းေပမဲ႔ သူ႔ သား ေက်ာ္ေလးကုိေတာ႔ ခင္ခင္မင္မင္ ရွိတယ္။ ဟုိးတျမန္ႏွစ္က သူ လာေတာ့ မီးတားလမ္း ျပန္ျပင္ေနတဲ႔ ရီးရွန္ကုိ ကူဖုိ႔
ေက်ာ္ေလး ျခံထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ သူ ဟုိဟုိဒီဒီ ဓာတ္ပုံ ေလွ်ာက္ရုိက္ေနတာ ျမင္ေတာ႔ စိတ္ဝင္တစားနဲ႔
ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လုိက္ၾကည့္တယ္။ ပုံကူးစရာ မလုိဘဲ ျပန္ၾကည့္လို႔ရေအာင္ လုပ္တတ္လုိက္ၾကတာဗ်ာ လုိ႔ ခ်ီးမြမ္း မဆုံးဘူး။ အထက္ဆင္႔
ေရတံခြန္ တက္ရင္ အဲဒီေကာင္ အေဖာ္အျဖစ္ ေခၚသြားလုိက္။ နင္ ျပန္မလာတာ ၾကာေတာ႔ လမ္းေတြ ေယာင္မွားမွား ျဖစ္ေနမွာ
လုိ႔ ရီးရွန္က ေထာက္ခံခ်က္ေပးတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူ ျပန္လာျဖစ္တဲ႔ ႏွစ္တုိင္း ေက်ာ္ေလး ဟာ
သူ႔ အေဖာ္ သူ႕ လမ္းျပ ျဖစ္လာေတာ႔တယ္။ ေတာင္ေပၚ၊ ေတာအုပ္၊ ပင္လယ္၊ ေခ်ာင္းရုိိး ေျမာင္းရုိး
နဲ႔ ဒီေရေတာမက်န္ ဆုိင္ကယ္တစီးနဲ႔ သူတုိ႔ ျပဲျပဲစင္ေအာင္ လိမ္႔ ၾကတယ္။
ပုံေတြ
အမ်ားၾကီး ရုိက္တာ ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ လုိ႔ ေက်ာ္ေလးက ေမးေတာ႔ မုိးေပၚ တင္ကာ အေပါင္းအသင္းမ်ားကုိ
ျပမလုိ႔ ဟု သူ ျပန္ေျဖ ခိုက္ နားမလည္ဟန္နဲ႔ ေခါင္း ကုတ္ တယ္။ ဘာနဲ႔ မုိးေပၚတင္သလဲ ဆုိကာ
တဖန္ စူးစမ္းျပန္တယ္။ ရီးရွန္ရဲ႕ မီးပုံးပ်ံနဲ႔ တင္တာကြ လုိ႔ သူ က ေျဖေတာ႔ ဟာဗ်ာ မဟုတ္ပါဘူး
ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ ဆုိပဲ။
သူက
တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း ဘယ္လုိ မိုးေပၚတင္သလဲ ဘာလုိ႔ မုိးေပၚ တင္သလဲ ရွင္းရတယ္။ ေၾသာ္ အဲဒီလုိ
ၾကြားရတာကုိး ဟု ေက်ာ္ေလး က ေကာက္ခ်က္ ခ်ေတာ႔ သူ အင္႔ကနဲ ျဖစ္ သြားတယ္။ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔
တခ်က္ တခ်က္ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ႔ ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကသာ မသိတာပဲ။ မုိးေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ ေနၾကတာကုိး လုိ႔ မၾကာ မၾကာ
ေရရြတ္ေတာ႔တာပဲ။
ေက်ာ္ေလးဟာ
ရြာ မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေလးတန္းေအာင္တဲ႔ အထိ ေနဖူးတယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းရွိတဲ႔ ရြာက အလွမ္းေဝးတဲ႔
အျပင္ ေပါက္တူး က်င္က်င္လည္လည္ ကုိင္ႏုိင္တဲ႔ အရြယ္လည္း ျဖစ္လာေတာ႔ ျခံအလုပ္ ဖိဖိစီးစီး လုပ္ခ်ိန္တန္ျပီ လုိ႔ သတ္မွတ္ခံရကာ
အတန္းေက်ာင္း ဆက္မသြားရေတာ႔ဘူး။
အလုပ္လုပ္တာ
ပုိက္ဆံ အမ်ားၾကီးရတယ္ဆုိ။ ဘာလုပ္ရလဲ လုိ႔ ေက်ာ္ေလးက စူးစမ္းေတာ႔ ကြန္ျပဴတာ နဲ႕ စာရြက္ေတြနဲ႔
လုပ္ရတာ။ ပင္ပန္းတဲ႔ အလုပ္ပါကြာလုိ႔ သူ ေျဖတယ္။ စာရြက္နဲ႔ လုပ္တယ္ဆုိ ေပါက္တူး ေပါက္ရတာထက္
အပင္ပန္း နည္းမွာပါ။ ျခံထဲ အလုပ္လုပ္ရတာ သိပ္
ပင္ပန္းျပီး ပုိက္ဆံ နည္းနည္းပဲ ရတယ္။ ဆုိင္ကယ္အစုတ္ေတာင္
အခုထိ မဝယ္ႏုိင္ဘူး လုိ႔ ေက်ာ္ေလးက ညည္းတြားတယ္။
ေက်ာ္ေလးရ
တခါတေလ စာရြက္က ေပါက္တူးထက္ ပုိေလးတယ္ ဟု သူ
ေျပာေတာ႔ ေက်ာ္ေလး နားေဝတိမ္ေတာင္ နဲ႕ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဒီလူႏွယ္ ေပါက္တူး မကုိင္ဖူးဘဲ
ေတာေျပာေတာင္ေျပာနဲ႔ လုိ႔ ထင္ေနဟန္ပဲ။
ရက္
အတန္ၾကာၾကာ သူ ျခံထဲ လာေနတာကုိလည္း ေက်ာ္ေလး နားမလည္ဘူး။ ဒီမွာ ဘာမွ မရွိဘဲနဲ႔။ ဦးဘရွန္က
ဆိုလာျပား ရွိရက္နဲ႕ တီဗြီလည္း မဝယ္ဘူး လုိ႔ အျပစ္တင္တယ္။ ငါ တီဗြီမရွိဘဲ ေနလုိ႕ရတယ္ကြ
လုိ႔ သူ က ေျဖရွင္းခ်က္ ေပးလုိက္ျပီး ဘာမရွိရင္
မေနႏုိင္သလဲ လုိ႔ တဆက္တည္း ေတြးမိတယ္။
ျခံအလုပ္သမား
ေမာင္ဝင္းတုိ႔ လင္မယား ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ေပးေတာ႔ သူမွာ အစားအေသာက္အတြက္ ေၾကာင္႔ၾကစရာ
မရွိဘူး။ ေရသြယ္ ထားေတာ႔ သုံးေရ ခ်ိဳးေရအတြက္ ေခ်ာင္းမွာ ေရသြားခပ္စရာ မလုိဘူး။ ခလုတ္
ဖြင္႔ျပီး ေပါေပါမ်ားမ်ား သုံးပါေလ႔။ တဲက ေသးေပမယ္႔
လက္ရုိက္အုတ္နဲ႕ အခုိင္အမာ ေဆာက္ထားတယ္။ ေရေလာင္းအိမ္သာ ရွိတယ္။ သူ လာမယ္ဆုိမွ ဝယ္ထားမွန္း
သိသာေနတဲ႔ တစ္သွ်ဳးလိပ္ကုိ ခ်ိတ္ထားေပးတယ္။ လက္ေဆးဖုိ႔ ဆပ္ျပာတုံးကလည္း အသစ္စက္စက္။
ဒါေပမယ္႔ တဲ နဲ႕ နည္းနည္း လွမ္းေတာ႔ ညဘက္ဆုိ ဓာတ္မီး ေဆာင္သြားရတယ္။ အခင္းၾကီးကိစၥ ရွိမွ အိမ္သာဆီ ေရာက္ျဖစ္ျပီး အေပါ႔အပါးကေတာ႔
တဲ အေနာက္တင္ ကိစၥျပီးၾကတာ။
သူဘာသာ
ေခ်ာင္းက ေရခပ္ရ၊ ထင္းမီးနဲ႕ ခ်က္ျပဳတ္စားရကာ ေန႔တုိင္း ခ်ဳံေတာတုိးျပီး တကိုယ္ေရကိစၥ
ရွင္းေနရရင္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေနႏုိင္မလဲ။ တညအိပ္နဲ႔ စခန္းသိမ္း သြားႏုိင္သလုိ ေတာသားစိတ္
က်န္ေနေသးေတာ႔ အက်င့္ ျပန္ရရင္လည္း ရသြားမယ္။ ေရာက္ခါစ ရက္မွာ ေျခေထာက္ေဆးျပီး အိပ္ယာဝင္ေပမဲ႔
ေနာက္ရက္ကစ ေျခေဆးဖုိ႔ သူ ေမ႔ သြားတတ္တယ္။ ေရာက္စက လြဲေနတဲ႔ ပုဆိန္ခ်က္ေတြဟာ တပတ္ေလာက္ဆုိ အသားက်သြားျပီး ခုတ္ခ်က္ ျပန္ မွန္လာတယ္။ ေပါက္တူး ဟာ စိတ္အာရုံကုိ မေလးလံေစဘဲ လက္ဖဝါးကုိသာ
အသားမာ တက္ေစေၾကာင္း ပုိ သေဘာေပါက္လာတယ္။
သူက
ျခံ ထဲ ခဏတျဖဳတ္ လာေနလုိ႔သာ စိတ္လက္ ရႊင္လန္းတာ။ ရီးရွန္လုိ တသမတ္တည္း အေျခစုိက္ ေနရင္ ျငီးေငြ႔သြားမလားလုိ႔ စဥ္းစားမိျပီး တခါက ေမးဖူးတယ္။
ျငီးေငြ႔တာေတြ ဖိစီးမႈဆုိတာေတြ နားမလည္ပါဘူးကြာ။ ငါ႔ အလုပ္ ငါ လုပ္ေနတာပဲ လုိ႔ ေျဖတယ္။
အျပန္႔က်ယ္ ေရေျမမွာ ရွင္သန္တဲ႔ ဘဝေတြဟာ ျငီးေငြ႕မႈနံရံ နဲ႔ တုိး တုိက္စရာ မရွိဘူး
ထင္ပါရဲ႕။
အလွဴ အိမ္ကုိ ေရာက္ေတာ႔ သကၤန္းဝတ္နဲ႔ ေက်ာ္ေလး
ထြက္လာျပီး ဝမ္းသာအားရ ၾကိဳတယ္။ ကုိရင္လား ကုိယ္ေတာ္ လား ေမးေတာ႔ အသက္ ဆယ္႔ကုိးႏွစ္ဆုိေပမယ္႔
ဝမ္းထဲသက္ နဲ႔ ေပါင္းလုိက္ရင္ ႏွစ္ဆယ္ျပည့္တာေၾကာင္႔ ဦးပဥၥင္း ပါတဲ႔။
အလွဴ ထုံးစံအတုိင္း နံပါတ္တစ္ အုိးၾကီးေတြနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ႔ ဟင္းေတြက အေရာင္ရဲရဲ ဆီမ်ားမ်ား
ျဖစ္တာေၾကာင္႔ ငပိ နဲ႔ တုိ႔စရာကုိသာ နာနာ တြယ္ ရတယ္။
အလွဴက
အျပန္ ေနမင္းက ငယ္ထိပ္ တည့္တည့္ ေရာက္ေနျပီ။ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ေၾကာင္႔ ျခံထဲသာ ေအးေနတာ။
ကြင္းထဲမွာေတာ႔ ပူလုိက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ ဆုိင္ကယ္ ျပင္းျပင္း စီးျပီး
သုတ္ေျခတင္ လာရတယ္။
အလႈအိမ္က
ေပးလုိက္တဲ႔ အဆီတဝင္းဝင္း ဟင္းေတြ သယ္လာလုိ႔ သူက အျပစ္တင္ေတာ႔ အမ်ိဳးေတြ၊ လာကူတဲ႔လူေတြကုိ
အိမ္ပါအထုပ္ ထည့္ေပးေနၾကပဲဟာ။ နင္ မစားခ်င္ ေနေလ။ ေမာင္ဝင္းတုိ႔ လင္မယား စားလိမ္႔မယ္
လုိ႔ ေျပာတယ္။
ေမာင္ဝင္း
ဒီဟင္းေတြ ဆီ မ်ားလြန္းတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညႊတ္ဘူး။ နင္ ဟင္းရြက္စုံ ဟင္းခ်ိဳ ခ်က္ထားတယ္
မဟုတ္လား။ အဲဒါနဲ႔သာ စား လုိ႔ ဦးရီးျဖစ္သူကုိ စ ေနာက္ လုိ စိတ္နဲ႔ သူ ကလိ တယ္။
နင္မလဲ
အသက္ၾကီးလွျပီ။ ခုထိ မသိတတ္ဘူး။ သူတုိ႔မွာ ေမ႔ေလာက္မွတခါ၊ အလႈရွိမွ ဆီေလး ပ်ားေလးနဲ႕ နယ္ဖတ္ရတာ။ နင္သာ ခုမွ
လာျပီး ဟင္းရြက္ ငမ္းငမ္းတက္ ေန လုိ႔ ေလသံဆတ္ဆတ္နဲ႔ တုံ႔ျပန္ရင္း သူ႔ ရွပ္အက်ၤ
ီကုိ ခၽြတ္တယ္။
ဒါေတာင္
ဒီႏွစ္ အလွဴ မ်ားတယ္။ ခါတုိင္းမ်ား တႏွစ္ မွ အလွဴပြဲ တၾကိမ္ ႏွစ္ၾကိမ္။ ေလးခုေလာက္ဆုိ
ဌာန္ကုန္ ပဲ။ ဒီႏွစ္ေတာ႔ အခါ မတုိင္ခင္ကုိ ဆယ္ပြဲ ေက်ာ္ေနျပီ။ ေငြစေၾကးစေလး ရေတာ႔လည္း
လွဴခ်င္တန္းခ်င္တာ ထုံးစံကုိး။ သီးဇံ အလႈေတာင္ သိန္း သုံးဆယ္ကုန္သတဲ႔။ ေျမာက္စုက တင္ေငြ
ဆုိ ဗြီဒီယုိေတြ ဘာေတြ ရုိက္ပစ္တာ ကုိးဆယ္ေက်ာ္ ဆုိပဲ လုိ႔ ဆက္ ေျပာတယ္။
ရီးသီးဇံတုိ႔ ျခံေလ်ာ္ေၾကး ဘယ္ေလာက္ရလဲ ရီးရွန္ လုိ႔ သူ ေမးေတာ႔ ကုိးဆယ္ေက်ာ္၊ သူ႔ျခံက ကြမ္းသီးပင္ နဲ႔ သီးပင္စားပင္ပဲ ရွိတာ။ အပင္ေရ နဲ႔ တြက္ေပးတယ္ ေျပာတာပဲ။ တင္ေငြတုိ႔ ေရာ္ဘာျခံက အပင္မ်ားေတာ႔ သိန္း သုံးရာေက်ာ္ ရသတဲ႔ လုိ႔ ရီးရွန္က ေျဖတယ္။
သိန္းကုိးဆယ္ ရတာ သုံးဆယ္ေက်ာ္ကုန္ အလွဴ လုပ္ပစ္လုိက္လား။ က်န္ ေျခာက္ဆယ္ နဲ႔ ဘာလုပ္စားမလဲ လုိ႔ သူ အံ႔ၾသစြာ ေမးေတာ႔ ေျခာက္ဆယ္ ဘယ္က်န္မလဲ ေက်ာ္္ေလးတစီး သီးဇံတစီး ဆုိင္ကယ္ ဝယ္ထားၾကေသးတာ လုိ႔ ရီးရွန္ ဆက္ တြက္ ျပ တယ္။
ဒီလူေတြ ဘာမွ မစဥ္းစား ဟု သူ လြတ္ကနဲ ေျပာေတာ႔ ပုိက္ဆံ လုံးကနဲ ရဖုိ႔က မလြယ္ေတာ႔ ရတုန္း လႈခ်င္တာ အျပစ္ဆုိရခက္တယ္ လုိိ႔ ရီးရွန္က ေျဖ ေျပာ ေျပာတယ္။ ဆုိင္ကယ္ ႏွစ္စီး ဝယ္ တာကေတာ႔ လြန္တယ္။ တစီး ေတာ္ျပီေပါ႔ လုိ႔ ဆက္တယ္။
ရီးရွန္က ပုဆုိးေဟာင္း လဲ ဝတ္ ျပီး တဲေရွ႕မွာ ခ် ထားတဲ႔ ဝါး ပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ တယ္။ ေမာင္ဝင္း လာေပးတဲ႔ ေရေႏြးနဲ႔ ပလုတ္က်င္းျပီး ေထြးထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ အက်ၤ ီလဲဖုိ႔ သူ႔ ကုိ သတိေပးတယ္။
သီးဇံက သူ႔ျခံကုိ သံေယာဇဥ္ မျပတ္ဘူး။ ခဏခဏ သြား သြား ေမွ်ာ္တယ္။ ဟုိက ဝင္းေတာင္ ခတ္ထားျပီ။ ဒီႏွစ္မွ ကြမ္းသီးေစ်းကလည္း ေကာင္း၊ အပင္ေအာက္ အသီးေတြ ဒီအတုိင္း ေၾကြက် ေနတာ ျမင္ေနေတာ႔ စိတ္ထဲဝမ္းထဲ ဘယ္ ခ်ိ မလဲ။ ေအးေလ ကုိယ္႔ လက္ငုတ္လက္ရင္း ဆုိေတာ႔ …… ဟု စကား အျပီးသတ္ မေျပာဘဲ သူ႕႔ျခံကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္း သက္ျပင္းခ်တယ္။
ရီးရွန္ ဒီျခံေကာ လုိ႔ ေမးရင္း သူ နည္းနည္း ထိတ္ သလုိ ျဖစ္လာတယ္။ လမ္းေၾကာင္းကေတာ႔ လြတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေရတံခြန္နား ကပ္ေနလုိ႔ ယူျပီး ေရအားလုပ္မယ္ဆုိလား တခါ ၾကားမိတယ္။ သူတုိ႔ ယူရင္ တုိင္ အျဖဴေလးေတြ အရင္ လာစုိက္တာကြ။ ခု ထိ မေတြ႕မိဘူး။ ရြာစာေရး ဆီက သတင္းလဲ မရဘူး။ လြတ္ ေကာင္း ပါရဲ႕ ဟု ဦးရီးျဖစ္သူက ေအးေအးေဆးေဆးဟန္နဲ႔ ေျဖတယ္။
ဒီျခံဆုိရင္ေကာ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ ဟု ေမးရင္း သူ ပူပင္စိတ္ ဝင္လာတယ္။ ဒီအပင္ေတြက ပုိက္ဆံ ေကာင္းေကာင္း ထြက္ေနေတာ႔ သူတုိ႔ တပင္ ျဖတ္ေစ်းနဲ႔ နင္ တြက္ၾကည့္ေလ ဟူေသာ အေျဖေၾကာင္႔ စိတ္မွန္းနဲ႔ တြက္ခ်က္လုိက္တယ္။ ပမာဏ တခုေၾကာင္႔ စိတ္ သက္သာရသလုိ ျဖစ္သြားျပီး တျပိဳင္နက္မွာပင္ ႏွမိႏွေျမာ စိတ္ ဝင္လာတယ္။ သူ နဲ႔ ရီးရွန္ ကုိယ္တုိင္ တည္ ခဲ႔ တဲ႔ ျခံ။ ဘဝ ရဲ႕ အမွတ္တရ မ်ားစြာ ရွိတဲ႔ ေနရာ။ အပင္တုိင္း အပင္တုိင္း ကုိ သူ႔ ေသြးသားလုိ ရီးရွန္ သေဘာထားတာ မဟုတ္လား။ တကယ္လုိ႔ အသိမ္းခံရရင္ ရီးရွန္က သူ႔ ထက္ ပုိ ဝမ္းနည္းမွာပဲ။ ရီးရွန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းၾကည့္ရင္း ပုိက္ဆံ ရ တာ မရတာ ထား။ ဒီျခံကုိေတာ႔ မေပးလုိက္ခ်င္ဘူး လုိ႔ သူ ညည္းတြားမိတယ္။ အက်ၤ ီလဲဖုိ႔ သူ ေမ႔ ေနတယ္။
သိမ္းရာ ပါသြားေတာ႔လည္း ျပတ္တာပါပဲ။ ငါ ရြာေက်ာင္းမွာ ကုိရင္ၾကီး အျပီးဝတ္မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။ နင္ ဒီျခံကုိ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္မွန္း သိေတာ႔ နင္႔ ေပးခဲ႔ခ်င္လုိ႔၊ ပါေတာ႔ ဘယ္ ပါ ေစခ်င္မလဲ။ အင္း….. ေျမကုိ စြဲလန္းျပီး အကုသုိလ္ မျဖစ္နဲ႔။ ေျမၾကီး ကုိ ပုိင္တယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း အသေခ်ၤ မွာ ပုိင္ရွင္ေတြလုိ႔ ေျပာခဲ႔သူေတြ ဆုံးၾကေတာ႔ ေျမ ကသာ က်န္ခဲ႔တာ။ ငါ႔ကုိ ပုိင္သူ ေျပာခဲ႔သူေတြ ေသကုန္ၾကတာ မနည္းဘူးလုိ႔ ေျမၾကီးက ရယ္သတဲ႔။ ငါတုိ႔ ဆရာေတာ္က ဥပမာ ျပျပီး အျမဲ ဆုံးမတာ။ ေျမၾကီးရယ္တာ ခံ ရတဲ႔ လူေတာ႔ မျဖစ္ခ်င္ဘူး လုိ႔ ရီးရွန္ က သူ႔ကုိ ေျဖသိမ္႔စကား ဆုိတယ္။ သူ႔ကုိ ႏွစ္သိမ္႔တာထက္ သူ႔ဘာသာ ၾကိဳတင္ တရားခ်ေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
ေလ်ာ္ေၾကးရေတာ႔ နင္က ၾကံတတ္ဖန္တတ္လုိ႔ ေပ်ာက္ မသြားေအာင္ လုပ္ႏုိင္တယ္။ သီးဇံတုိ႔သာ က်န္တဲ႔ ပုိက္ဆံ နဲ႔ ဘာ လုပ္စားရမွန္း မသိတာ။ ဒါနဲ႔ တ တိတိ ကုန္သြားျပီး ေျခမဲ႔လက္မဲ႔ျဖစ္မွာ လုိ႔ ရီးရွန္က ေၾကာင္႔ၾက တယ္။
ရီးရွန္ဟာ ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ဒီေျမ ဒီေရကုိ ဖက္တြယ္ေနလာခဲ႔တဲ႔ သူ။ အိမ္ရာထူေထာင္ကာ သားသမီး ပြားစီးျခင္း လည္း မျပဳ။ နာမည္ေတြေတာင္ မွန္ေအာင္ မေခၚႏုိင္တဲ႔ တူ တူမ ေတြ ကုိလည္း အကၽြမ္းတဝင္ သံေယာဇဥ္ ျပသျခင္းလည္း အလ်ဥ္း မရွိ။ သူ႔ ျခံသာ သူ ကမာၻ သတ္မွတ္ျပီး ေနလာခဲ႔တာ။ သူ႔ ကုိေတာ႔ ေသြးသားရင္း ဆုိထာထက္ ဒုိးတူေဘာင္ဖက္ လုပ္ခဲ႔သူ အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားဟန္ ရွိတယ္။ ျခံအတြက္ လုိအပ္တဲ႔ စုိက္ပ်ိဳးစရိတ္ေငြကုိ သူ ထည့္ဝင္တာ ေၾကာင္႔လည္း ပါတယ္။
ညေနေစာင္းေတာ႔ ေခ်ာင္းမွာ ေရ ဆင္းခ်ိဳးရင္း တုိင္အျဖဴသာ လာစုိက္ရင္ ဒီေနရာကုိ ႏွေမ်ာဆုံး ျဖစ္မွာပဲ လုိ႔ သူ မေတြးဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ ရလာႏုိင္တဲ႔ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ မမာဏကုိလည္း မေမ႔မေလ်ာ့ တြက္ခ်က္ေနမိတယ္။ သစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္ ပိတ္ပိတ္ အုပ္ ေနလုိ႔ ေနေျပာက္မထုိး ရွိကာ စိမ္႔ေနတဲ႔ သဘာဝ စမ္းေရ ဟာ အတြင္းစိတ္ ေလာင္ျမိဳက္ေနတဲ႔ သူ႔ ကုိ မေအးျမေစေတာ႔ဘူး။
ဦးဇင္း လူထြက္ လာေတာ႔ ဆုိင္ကယ္ ကုိ နံပါတ္ တစ္ ဂီယာ ထုိးျပီး တဝူးဝူး တေဝါေဝါ အသံေပးကာ ေက်ာ္ေလး ျခံထဲ ေရာက္လာတယ္။ ဦးဇင္းဝတ္ျပီးမွ ေက်ာ္ေလးတေယာက္ ပုိ ထြားက်ိဳင္း လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဦးဘရွန္တုိ႔ကုိ လာႏႈက္ဆက္တာ။ မနက္ျဖန္ ေအာက္လမ္းကေန မေလး သြားေတာ႔မယ္ လုိ႔ ေက်ာ္ေလးက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေျပာတယ္။
ဟ မင္းဟာ ဘာအသံမွ မၾကား၊ ျမန္ လွ ခ်ည္လား လုိ႔ ရီးရွန္က ဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားခ်င္ေနတာ ၾကာျပီေလ။ အေဖက မလႊတ္လုိ႔ အခုထိ မသြားရတာ။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနေတာ႔ေရာ ဘာလုပ္စားရမွာလဲ။ ျခံ လဲ သိမ္းရာ ပါ သြားျပီ။ ခု သူ စိတ္ေလ်ာ႔ျပီး ပုိက္ဆံထုတ္ေပးလုိ႔ ပြဲစားနဲ႔ ဆက္လုိက္ျပီ ဟု ေက်ာ္ေလးက ေျပာတယ္။ တက္ၾကြရႊင္လန္းေနတဲ႔ ေက်ာ္ေလးကုိ ၾကည့္ျပီး သူ ငုိင္ ေန တယ္။
လူေကာင္ထြားလာေပမယ္႔ ေက်ာ္ေလးဟာ ငယ္ရြယ္ေသးတယ္။ ခြန္အားသစ္မ်ား အေဝးသုိ႔ ေရြ႕ျခင္းပဲ လုိ႔ သူ ေတြးမိတယ္။ ေကာင္းကင္အသစ္ဆီ ပ်ံမယ္႔ ေက်ာ္ေလးကုိ ၾကဳံလာႏုိင္တဲ႔ အႏၱရာယ္မ်ား၊ ဆုိးဝါး ယုတ္ညံ့မႈ မ်ား အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္သလား။ သူ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ေတာင္ပံအား မရုိက္ခ်ိဳးလုိ။ ပ်ံရင္းနဲ႔ ဘာသာ သိလာမယ္။
သူလဲ ထူး လွတယ္မွ မဟုတ္တာ။ တနည္းနည္း နဲ႔ ေဝးရာကုိ ပ်ံ ခဲ႔ တာပါပဲ။ ပ်ံသန္းရာ ေကာင္းကင္ သာ ကြာ လိမ္႔မယ္။ ေက်ာ္ေလး ရင္ဆုိင္ရမယ္႔ ေလာက။ သူ ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊားေနသည့္ ေလာက။ ဘယ္သူ႔ ေလာကမွ ထူးျပီး သာလြန္ ေကာင္းမြန္တယ္ရယ္လုိ႔ တပ္အပ္ မေျပာႏုိင္။ ကြဲျပားတယ္လုိ႔ ထင္မွတ္မွားျခင္း သာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ေကာင္းကင္မွ ပုိ ၾကည္လင္သန္႔စင္တယ္ ရယ္လုိ႔ မရွိ။ တိမ္တုိက္ ေရာင္စုံနဲ႔ လွပခ်ိန္ လည္း ရွိျပီး အမုိက္ေမွာင္တုိက္ ဆုိက္ ခ်ိန္လည္း ၾကဳံမွာပဲ။ ေမြးဖြားမွသည္ တြင္းဆုံးတုိင္ေအာင္ သတ္မွတ္ အတုိင္းအတာ ရွိႏွင္႔ျပီးသား ကုိယ္ပုိင္ ေကာင္းကင္ တခုခုမွာ မေနမနား ပ်ံသန္းၾကရမွာပဲ။
ေအးကြာ ေက်ာ္ေလး အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစ။ သူမ်ားရပ္ရြာမွာ သတိနဲ႔ ေနထုိင္။ မင္း ပြဲစားက စိတ္ခ်ရတယ္ မဟုတ္လား လုိ႔ သာ သူ ေျပာႏုိင္တယ္။ ရီးရွန္က ဘုရား တရား မေမ႔နဲ႔ ေကာင္ေလး လုိ႔ မွာတယ္။
အခါလြန္ျပီး တပတ္ အၾကာမွာ သူ ျပန္တယ္။ သၾကၤန္ေက်ာ္တာနဲ႔ အျမဲစိမ္းေတာဟာ ထုံးစံမပ်က္ မုိးရိပ္ေလရိပ္ သန္း လာတယ္။ အုံ႔သာအုံ႔ မရြာေလေတာ႔ ည ဘက္ေတြမွာ အုိက္ စပ္စပ္ ျဖစ္လာတယ္။ အပူနံ႔ဟာ အျမဲစိမ္းေတာကုိ ခ်ဥ္းနင္း ဝင္ေရာက္လာတယ္။
ျပန္တဲ႔ေန႔မွာ တဲေဘးကေန ျခံစည္းရုိးအထိ ဆင္ေျခေလွ်ာ အတုိင္း ဆုိင္ကယ္ကုိ လွိမ္႔ ဆင္းလုိက္ျပီး စည္းရုိးေရာက္ေတာ႔ ခဏ ရပ္လုိက္တယ္။ တခါမွ မလုပ္စဖူး သူ ေနာက္ကုိ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။
အျမဲစိမ္း
ေတာေတာင္ ေနာက္ခံနဲ႔ ျခံ ရႈေမွ်ာ္ခင္း ဟာ စိမ္းစုိ ေအးျမလ်က္။ ဒီျခံကေကာ သြပ္မုိး တေျပာင္ေျပာင္နဲ႔
စက္ရုံဝင္း အျဖစ္ကုိ ေျပာင္းသြားမလား။ မေရရာဘူး။ တဲ နံေဘး ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ရီးရွန္
ရပ္ၾကည့္ေနတာကုိ ေရးေရး ျမင္တယ္။ ေနာက္တေခါက္ ရြာ ျပန္လာခ်ိန္မွာ ရီးရွန္ကုိ ကုိရင္ၾကီး
အျဖစ္နဲ႔ ဖူးရမွာလား။ ဝင္းခတ္ထားတဲ႔ ျခံကုိ သြား ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမယ္႔ လူ မဟုတ္တာေတာ႔
ေသခ်ာတယ္။
စက္ႏုိးလုိက္ျပီး ဆုိင္ကယ္ကုိ ေမာင္းထြက္ခဲ႔တယ္။ ေတာရိပ္ ကြယ္ေတာ႔ မ်က္ႏွာတူရူကုိ တုိက္လာတဲ႔ ေလဟာ အပူဓာတ္နဲ႔ ေလာင္ျမိဳက္ေနတယ္။ သူ ဆုိင္ကယ္ ဦးထုပ္ ေလကာမွန္ကုိ ဆြဲခ်လုိက္ျပီး အရွိန္ျပင္းျပင္း တင္ လုိက္တယ္။
စိမ္းလန္းေသာ ေတာေတာင္ေရေျမ ဟာ အေနာက္ဘက္ဆီမွာ တရိပ္ရိပ္ က်န္ခဲ႔ျပီ။
( ျမယာ )
၂၀၁၆၀၁၁၆
{
ေမာင္ေလးသုိ႔ }
(ႏွင္းဆီျဖဴ
ဂ်ာနယ္၊ အမွတ္ ၆၊ အတြဲ ၂၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၆)
