“လြမ္းေၾကာင္း…..သူ႕ကုိ ေျပာပါေလ။”

ျပတင္းမွန္မွတဆင္႔ ျမစ္တဘက္ကမ္းကုိ လွမ္းၾကည့္ေသာ္ မုိးတိမ္တုိက္မ်ားေၾကာင္႔ ပုံမွန္ ျမင္ရေလ႔ရွိသည့္ ေရႊေရာင္၀င္း၀င္း အဆင္းျဖင္႔ က်ိဳက္ ဘြဲ႕ အစခ်ီေသာ ဘုရားကုိ မဖူးရေခ်။ ေကာင္းကင္ နိမ္႔ဆင္း လာသည္မွာ ျမစ္ေရျပင္ႏွင္႔ ထိ စပ္ေတာ႔ မတတ္ ရွိေလ၏။ သည္းသည္းမည္းမည္း မုိး ရြာေတာ႔မည္ဟန္ ျဖစ္သည္။

တျခားေသာ ျမစ္ကမ္းပါးမွာေရာ မုိးရြာေနေလသလား။ အပူပုိင္းမုတ္သုန္ေဒသပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထုိေနရာမွာလည္း မုိး ရြာ တန္ ေကာင္းပါရဲ႕။ မုိးရြာလွ်င္ လြမ္းတတ္သူ တေယာက္ ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ ေရာက္ေနေလသေလာ။

လြမ္းေၾကာင္း….. သူ႔ကုိ ေျပာပါေလ။

***

( ၁ )

အခါတပါး  ျမစ္ဧရာကမ္းပါးတြင္ ႏွစ္ဦး အတူတကြ ရွိစဥ္ခုိက္ မုိးဖြဲေလး ရြာခဲ႔ဖူးသည္။ မုိးရြာၿပီဟ ဟု ေရရႊတ္ကာ ထ ေျပးဟန္ျပင္သူ စႏၵီ ကုိ ‘တိတ္တိတ္ေန မုိး လန္႔သြားမယ္’ ဟု  ျမစ္ကမ္းပါးေဘးမွ အသုပ္ဆုိင္ ပုိင္ရွင္အေဒၚၾကီးက ဟန္႔ ေလသည္။ မုိးနည္းေရရွား အရပ္၌ ခဏတျဖဳတ္သာ ရြာေသာ မုိးသည္  တႏွစ္ မုိးေရခ်ိန္လက္မ ရာေက်ာ္ အရပ္မွ လာေသာ သူတုိ႔ကုိ အံ႔ၾသ ေစသည္။ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ မူကား လွန္းထားေသာ အ၀တ္ကုိပင္ ရုတ္ျခင္း မျပဳ။ အႏွီ မုိးသည္ ပခုံးကုိေသာ္မွ ေရ တေပါက္ စုိျခင္း မရွိေခ်။

သုိ႔ႏွင္႔ သူတုိ႕သည္ ေရျပည့္ေနေသာ ျမစ္ကမ္းပါးတြင္ ဆက္ ထုိင္ၾက၏။ ေကာင္းကင္တြင္ မုိးတိမ္တုိက္ အနည္းငယ္သာ ပါးလ်စြာ ရွိသည္။ ရာသီကား ပူေလာင္ စပ္ရွား ၏။ မုိးတြင္းျဖစ္ရာ ျမစ္ေရ အတန္ငယ္ ေနာက္က်ိသည္။ လက္ခုပ္ျဖင္႔ ခပ္ယူၾကည့္ေသာ္ ၾကည္ သေယာင္ေယာင္ ထင္ ရျပန္သည္။ သစ္တုိသစ္စမ်ားႏွင္႔ အမႈိက္သရုိက္မ်ား ျမစ္ေရတြင္ လုံးေထြး ေမ်ာ ပါလာတတ္ရာ ကမ္းနား ေနသူမ်ားက ထင္းအျဖစ္ သုံးရန္ ဆယ္ယူေလ႔ ရွိၾက၏။ အသုပ္ဆုိင္ရွင္၏ ေရေႏြး မီးခုိးမႈိင္း အနံ႔ ရသည္မွာ ေရစုိထင္း၏ လက္ခ်က္တည္း။

သူတုိ႔ မွာထားေသာ ထမင္းဆီဆမ္းမွာ ေျမပဲေၾကာ္သာ ပါ၏။ စႏၵီ စားလုိသည့္ ၾကက္ေၾကာ္ မရွိသလုိ ၾကက္ဥေၾကာ္က လည္း ကုန္ေနၿပီ။ နႏြင္းနံ႔ နံ သည္႔ ဆိတ္သားေၾကာ္ ရေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး မၾကိဳက္ၾကေပ။

ထမင္းဆီဆမ္းပန္းကန္ အရာမယြင္းသည္ကုိ ၾကည့္ကာ ႏုိင္မုိး က ‘ေဟး နည္းနည္း စားထားေလ။ ဇက္က ဘယ္ေတာ႔လာမွန္း မသိဘူး။ ပုဂံ အေရာက္ ေနာက္က်ေတာ႔မွာ ခင္ဗ်ာ႔။ စားထား’ ဟု ေျပာသည္။ စႏၵီ ဇြန္းျဖင္႔ ထမင္းကုိ ထုိးေမႊျပန္သည္။ တလုပ္…. ႏွစ္လုပ္။ ဇြန္းကုိ ျပန္ခ်သည္။

ႏုိင္မုိး ေခါင္းတခ်က္ ခါကာ သူ႕ စားလက္စကုိ အၿပီးသတ္၏။ ‘နင္ မွာၿပီး ကုန္ေအာင္ စားေလ’ ဟု မာန္သေယာင္ ေလသံျဖင္႔ ဆုိသည္။ စႏၵီ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ျမစ္ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူလုိက္၏။ ေလေပြတခ်က္ ထ ေသာ္ ကမ္းပါးေျမႏုသည္ ဖုန္ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲကာ ေထာင္းေထာင္း ထ ၏။ ၀တ္ထားေသာ ရွပ္အက်ီ ၤအျပာႏွင္႔ အျဖဴကြက္တြင္ ဖုန္ေရာင္ ကပ္ ေနၿပီ။ ႏုိင္မုိး ၀တ္ထားသည့္ ရုံးတံဆိပ္ပါ ရွပ္အျဖဴလည္း ညစ္ထပ္ထပ္ ျဖစ္ေနသည္။

“ငါ႔မွာ တပတ္လုံးလုံး အေသအေက် ကုန္းရုန္းထားရလုိ႔ ဒီည ဧရာဟုိတယ္မွာ ဇိမ္ေလးနဲ႔ ႏွပ္မယ္ စိတ္ကူး ထားတာ။ ေခါင္းေလွ်ာ္ ခ်င္လွၿပီ။ ဇက္ က လဲ ၾကာလုိက္တာကြာ ”

သူ႕ေရရြတ္ ျမည္တမ္းသံကုိလည္း ႏုိင္မုိးက ခြန္းတုံ႔ မျပန္။ ေရေႏြးအုိးကုိ လွမ္းယူကာ တခြက္ ငွဲ႕ ေသာက္သည္။ စႏၵီ ေသာက္လက္စ ခြက္ကုိပါ လွမ္းယူ ထပ္ ျဖည့္ေပးသည္။  

ထုိႏွစ္မ်ားတြင္ သူတုိ႕ ရုံး၏ စီမံကိန္းမ်ားရွိရာ ျမစ္ဧရာ အေနာက္ဘက္ကမ္းသုိ႔ မၾကာမၾကာ ခရီးထြက္ၾကရသည္။ ျမစ္ကူးတံတားႀကီးမ်ား မရွိေသးသျဖင္႔ အခ်ိန္ဇယားအတုိင္း ခရီးသြားရန္  အတန္ငယ္ ခဲယဥ္းေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားပင္။ တနည္းဆုိရေသာ္ နားနားေနေန ရွိေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားဟု ေခၚႏုိင္သည္။ ပုံမွန္အားျဖင္႔ ခရီးစဥ္တခုကုိ သူတုိ႕ ႏွစ္ဦး အတူတကြ သြားခြင္႔ မရတတ္။ ရာထူးတူ ျဖစ္၍ တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္ ရုံးခ်န္အျဖစ္ ေနရသည္။  ထုိခရီးစဥ္တြင္ အတူ လုိက္ပါလာရမည့္ အဖြဲ႕တာ၀န္ခံ မိသားစုကိစၥေၾကာင္႔ ရုတ္တရက္ ခြင္႔သြားရာ  ‘ႏုိင္မုိး အားျဖည့္ရန္’ ဟူေသာ ဌာေန ကုိယ္စားလွယ္ မွတ္ခ်က္ ထြက္လာသည္။ ႏုိင္မုိး ရႊင္ပ်ေနသည္ကုိ ရုံးမွလူမ်ား အလြယ္အတကူ သတိျပဳမိၾက၏။

“ငါ ဦးေက်ာ္ႀကီးကုိ သြား ႏႈိး လုိက္ဦးမယ္။ ဒီေလာက္ ပူေနတာ သူ မုိ႔ ကားေပၚ တက္အိပ္ႏုိင္တယ္။ ဒီလူႀကီး ဘာမွလဲ မစားေသးဘူး ”

သူ ထြက္သြားသည္ကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။ ပခုံးဖြင္႔လ်က္ ခါးရုိး မတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားဟန္ကုိ  စႏၵီ ႏွစ္သက္သည္။ အင္တာဗ်ဳးေျဖသည္႔ေန႕ စေတြ႕ကတည္းက သူ႕ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္ကုိ သတိထားမိခဲ႔သည္။ ထုိ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္ေၾကာင္႔ အရပ္ ပုိ ျမင္႔သည္ဟု ထင္ရသည္။ အလုပ္ အတူ ၀င္ရျပန္ေတာ႔ သူ၏ အမူအက်င္႔တခ်ိဳ႕ကုိ သတိျပဳမိကာ ႏွစ္လုိစိတ္ ၀င္လာသည္။

ေန႔လည္စာအတြက္ ရုံးတြင္ ဟင္း ၀ယ္စား ၾကရုိး ထုံးစံရွိ၍၊ ရုံးပုိင္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား၌ ထည့္ကာ စားၾကသည္။ အားလံုး ထမင္း စု စားၾကသည္႔အခါ ဟင္းပန္းကန္တြင္ ဟင္း တဖတ္ႏွစ္ဖတ္ က်န္ခ်ိန္တြင္  တခ်ိဳ႕ သူမ်ားသည္ တမင္တကာပင္ ထ သြားတတ္၏။ ဟင္းခြက္ကုိ မသိမ္းလုိသည့္ သေဘာပါေပ။ ရုံးတြင္ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမား တဦးသာ ရွိရာ ထမင္းစားခန္းမွ ကိစၥမ်ားကုိ မကူႏုိင္ေခ်။ မိမိ စားေသာက္သည့္ ကိစၥမ်ားကုိ မိမိတုိ႔ဘာသာ ရွင္းလင္းရမည္ျဖစ္သည္။ ႏုိင္မုိးသည္ အဆုိပါ ဟင္းတဖတ္ က်န္သည့္ ပန္းကန္မ်ားကုိ ကုိင္ကာ ‘ဘယ္သူ ယူဦးမလဲ’ ေမးကာ ယူသူ မရွိပါက အၿပီးသတ္ စားတတ္ၿပီး ကုန္သြားသည့္ ဟင္းပန္းကန္မ်ားကုိပါ ယူေဆာင္ ေဆးေၾကာ၏။ တခါ ႏွစ္ခါ မဟုတ္။ အၿမဲလုိလုိ ျပဳမူတတ္သည့္အက်င္႔ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ သူတပါး တင္စီးကာ ခ်န္ခဲ႔သည့္ ဟင္းပန္းကန္ကုိ ေကာက္ယူရွင္းလင္းဖုိ႔ရန္မွာ သူ႔အဖုိ႔မူကား အတန္ငယ္ ေအာင္႔သီးေအာင္႔သက္ ရွိ၏။ ႏုိင္မုိး အတြက္မူ အရာဟုပင္ မထင္ေခ်။ မေနႏုိင္၍ ထုတ္ေျပာေသာ စႏၵီ ကုိပင္ ထပ္မေျပာရန္ တားျမစ္၏။

အစည္းအေ၀း ၿပီးၿပီးခ်င္း အသီးသီး ထ ထြက္ခြာတတ္သည့္ လူမ်ားစာရင္းတြင္ ႏုိင္မုိး မပါ၀င္။ သူ ထုိင္သည့္ထုိင္ခုံ အပါအ၀င္ အစည္းအေ၀းခန္းမ တခုလုံး၏ ထုိင္ခုံမ်ားကုိပါ ျပန္လည္ တည့္မတ္ ညီညႊတ္စြာ ထားတတ္သူျဖစ္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ အျမဲလုိလုိ က်န္ရစ္တတ္သည့္ ခ်ဳပ္စက္ ပင္မ်ား အမွတ္အသား စာရြက္အတုိေလးမ်ားကုိပါ ေကာက္ယူ သိမ္းကာ အမႈိက္ပုံးထဲ အေရာက္ ပစ္ ေလ၏။

ႏုိင္မုိး ၏ သူတပါးအေပၚ စာနာစိတ္ သည္  ေမြး ယူရျခင္း မဟုတ္ပဲ နဂုိရွိရင္း ဂုဏ္ ျဖစ္၏။ စႏၵီ သိသိမွတ္မွတ္ ရွိခဲ႔သည္။ နိမ္႔ပါးသူကုိ ပုိမုိ ညွာတာတတ္၍ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းမ်ား ထုိလူကုိ အင္မတန္ ရုိေသၾကသည္။

စႏၵီ အေဆာင္ေျပာင္းသည့္ေန႔တြင္ သူ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာခဲ႔ဖူးသည္။

“ ဟင္ နင္က ဘာလုပ္ဖုိ႔ လာတာ လဲ။”

“ ကူ သယ္မလုိ႔ေပါ႔ ဟ။”

“ကူသယ္ရေအာင္ ငါ မွာ ေလးေလးလံလံေတြမွ မရွိတာ။ နင႔္ ကူေပးဖုိ႔လဲ မေျပာမိပါဘူး”

“ေအးပါဟ။ နင္ မေျပာဘူး။ ငါ႔ဘာသာ ၾကားလုိ႔ မေနႏုိင္လုိ႔ လာတာ။ ရၿပီလား။”

“ငါ နင္ကုိ ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ နင္႔ဘာသာ လာတာ။”

စႏၵီ အထြန္႔ တက္ေသာအခါ စကား ျပန္မေျပာပဲ  သူ ပိပိ ၿပဳံးသည္။

ထုိေန႔တြင္ လုိအပ္သမွ်ေသာ မီးေခ်ာင္း မီးလုံး ၀ါယာႀကိဳးမွအစ လုိအပ္သည္ ဟူသမွ်ကုိ ႏုိင္မုိး ေျပး ၀ယ္ခဲ႔ရသည္။ အေဆာင္ပုိင္ရွင္၏ အထူး ခြင္႔ျပဳခ်က္ျဖင္႔ စႏၵီ အခန္းကုိ မီးေခ်ာင္း ဆင္ေပးသည္။ ၾကည့္မွန္ ႏွင္႔ နံရံကပ္ ျခင္းေတာင္းေလးမ်ား ခ်ိတ္ရန္ သံ ရုိက္ေပး၏။ တဟင္းဟင္း အသံျပဳ ရယ္တတ္ေသာ အေဆာင္ပုိင္ရွင္သည္ ႏုိင္မုိး ကုိ ခုိင္းစားကာ ဧည့္ခန္းမွ မီးေခ်ာင္း ခ်ဳပ္ကုိ လဲ ခိုင္းလုိက္ေသးသည္။

“ ဒါေတြ ငါ႔ဘာသာလဲ လုပ္ ႏုိင္ပါတယ္ ဟ။ နင္လုပ္ကာမွ ငါ  ငတုံးမႀကီး ျဖစ္သြားၿပီ”

“ နင္ တတ္မွန္း သိပါတယ္။ ငါ႔ ဘာသာ လုပ္ခ်င္လုိ႔ လုပ္တာ။ တကတည္းဗ်ာ။ ေအာက္က်ေနာက္က် ခံၿပီး 

ကူေပးရတာ ခင္ဗ်ားတေယာက္တည္း ရွိေသးတယ္”

စႏၵီ ကေတာ႔ သူ႕အေရးကိစၥကုိ သူ႕ဘာသာ လုပ္တတ္သူျဖစ္ၿပီး အျခားသူ သူ႔ကုိ လာကူလွ်င္ မၾကိဳက္သလုိ သူတပါးကုိလည္း ထူးထူးေထြေထြ ကူညီေနျခင္းမ်ိဳး မလုပ္တတ္။ လူတုိင္း ကုိယ္စီ မိမိ တာ၀န္မ်ား ေက်ရန္သာ ရွိၿပီး တျခားသူ၏ အကူအညီျဖင္႔ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ ထုိသူ၏ အရည္အေသြး ႏွင္႔ လုပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္းကုိ အညြန္႔ခ်ိဳးျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ေတြးသည္။

ႏုိင္မုိး က ထုိသုိ႔ မေတြး။

“လူတုိင္း ခင္ဗ်ားလုိ မထက္ျမက္ဘူး ေဒၚစႏၵီ။ တခ်ိဳ႕လူမ်ားဟာ အေထာက္အကူ တခုခုရမွ ဆက္သြားႏုိင္တယ္။  ခင္ဗ်ားတေယာက္တည္း ေျပးမေနနဲ႔။ သူမ်ားဘ၀ကုိ ျပန္ၾကည့္ဦး”

အမွန္ပင္ တျခားသူတုိ႔၏ စိတ္ထား၊ အ၀တ္အစား၊ ဘ၀မ်ားကုိ စႏၵီ စိတ္ မ၀င္စားနုိင္ေပ။ ျပန္ၾကည့္ရန္ အခ်ိန္လည္း မရွိေပ။ အခ်ိန္ရွိလွ်င္လည္း ၾကည့္လုိစိတ္ ရွိခ်င္မွ ရွိမည္။ သူတပါးကုိ အေလးဂရုထားကာ ႀကီးျပင္းခဲ႔ရသည့္ ဘ၀ မဟုတ္။ သူ႔ကုိလည္း တစုံတေယာက္ကမွ အထူးတလည္ ဂရုစုိက္ျခင္း မျပဳခဲ႔။  ျပဳရန္ အခ်ိန္မရွိသလုိ သူကလည္း ျပန္ အေလးမူ စရာ မရွိေခ်။

သူတုိ႔မိသားစုတြင္ တေယာက္ကုိတေယာက္ တကူးတက ဂရုစုိက္ျပဳေနသူ တေယာက္မွ မရွိေပ။ ျခံ၀င္းအက်ယ္ၾကီးတြင္ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမမ်ား အိမ္အသီးသီးႏွင္႔ ေနထုိင္ၾကျပီး မိသားစုပုိင္ စီးပြားေရးကုိ ပူေပါင္းလုပ္ကုိင္ၾကသျဖင္႔ ေသြးရင္းမ်ား တစ္၀မ္းကြဲမ်ား တရုန္းရုန္း ဆူညံစြာ ရွိၾကေလရာ မနက္လင္းအခ်ိန္မွ စ၍ ည ဆယ္နာရီ တုိင္ေအာင္ တ၀င္းလုံး တေယာက္မွ မအားၾက။ တဦးဦးက ကူညီမွ သူတုိ႔အိမ္က ကေလး တေယာက္ စားေသာက္ၿပီးမည္ ေက်ာင္းသြားႏုိင္မည္ ဟူ၍ မရွိ။

သူ႔ မူ ကား ရွင္း၏။ လူတုိင္း ကုိယ္႔ ကိစၥ ကုိယ္သာ တာ၀န္ယူရန္ ရွိသည္။ ေျပးလမ္းေပၚ တက္လာခဲ႔လွ်င္ သတ္မွတ္ထားေသာအေျခခံ ျမန္ႏႈန္းတခု ရွိရန္လုိအပ္သည္ဟု ထင္ျမင္မိၿပီး၊ အနိမ္႔ဆုံးၾကိတ္ႏႈန္းပင္  မရွိဘဲ တက္လာရန္ စိတ္ကူးသူမ်ားကုိလည္း အံ႔ သည္ႏွင္႔အမွ် စိတ္လည္း ကုန္ခမ္းသည္။

“ဇက္က လာေတာ႔ လာမယ္။ ညေန ေလးနာရီေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္တဲ႔။ ငါတုိ႔ ပုဂံအေရာက္ ေနာက္က်မွာ ေသခ်ာေနၿပီ။

ႏုိင္မုိး၏ အသံၾကားသျဖင္႔ ျမစ္ဘက္ကုိ စႏၵီ ေငး ၾကည့္ေနရာမွ တေစာင္း ျပန္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ လႈိင္းရိပ္ အနည္းငယ္ရွိေသာ သူ႔ ဆံပင္ေပၚတြင္  သစ္ရြက္၀ါေလး ကပ္ ေန၏။ လက္ျဖင္႔ ဖယ္ယူေပးလုိက္ရန္ ေတြးမိေသာ္လည္း မလုပ္ျဖစ္။ ‘နင္႔ေခါင္းမွာ သစ္ရြက္ေတြ’ ဟု တပြင္႔တပြင္႔ျဖင္႔ ေျပာသည္။ သူ လက္ျဖင္႔ သပ္ေသာ္ သစ္ရြက္သည္ ေျမသုိ႔က်၏။ ပြင္႔ေၾကြရြက္၀ါ ခဏတာ ျဖစ္လုိက္ခ်င္သည္။ သူ ၏ လႈိင္းထေသာ ဆံပင္ကုိ ဘာရယ္မဟုတ္ လက္ျဖင္႔ ထိုးဖြ ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္သည္။

ႏုိင္မုိး က ေရေႏြးခြက္ကုိ ယူ ကာ သူ႔ ေဘးနား လာထုိင္သည္။ စႏၵီက ေရစပ္အထိ ေရြ႕ကာ  ေျခခ်ထားသည္။ ျမစ္ေရေနာက္ေသာ္လည္း ေျခဖ၀ါးအစုံကုိမူ ျမင္ေနရသည္။ နဂုိ ေျဖာင္႔စင္းစင္း ႏွင္႔ ပခုံးေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေသာ စႏၵီ ဆံပင္မ်ား ဖုန္ေၾကာင္႔ ေစးထန္း  ရွဴပ္ေထြးေန၏။ တခုႏွင္႔တခု ဆက္မတတ္ ရွိေသာ မ်က္ခုံးနက္နက္ကား ဆြဲထားသကဲ႔သုိ႔ ထင္းေန၏။ ေနေလာင္ထားသျဖင္႔ အသားနီစပ္စပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္ဖက္ ေမးဖ်ားတြင္ ၀က္ျခံ အဖုေလးတခု ေတြ႕ရ၏။ စူးရွေတာက္ပေသာ မ်က္၀န္းတုိ႕သည္ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ေနသည္ကုိ အမွတ္မဲ႔ ျဖစ္ေစ ၏။ သြယ္လ်ေသာ ကုိယ္ဟန္ေၾကာင္႔ လႈပ္ရွားမႈ အျမဲ ဖ်တ္လတ္သည္။

ေဘးနားရွိ သစ္ကုိင္း အတုိတေခ်ာင္းကုိ စႏၵီ ကုိယ္ ကုိင္းညႊတ္ လွမ္းယူကာ ေရစပ္ကုိ ရုိက္၏။ ျဗန္းကနဲ ေရ စင္ ေသာအခါ ႏုိင္မုိး သည္ သူ႔ ေရေႏြးခြက္ကုိ လက္ျဖင္႔ ကမန္းကတမ္း ကာ သည္။

“ေဟး ေရမေဆာ႔နဲ႔ေလ။ ငါ႔ခြက္ထဲ ၀င္ကုန္ၿပီ”

“ႏုိင္မုိး”

“ေျပာ”

“မေန႔က ပြင္႔ျဖဴမွာေတြ႕ခဲ႔တဲ႔ အိမ္ေရွ႕ ေရေျမာင္းေလးေတြနဲ႔ တံတားေလးေတြကုိ သတိထားမိလား။ ေရကလဲ ၾကည္လင္ေနတာပဲ။ ေျခေထာက္ တြဲလြဲခ် ထုိင္ရတာ သိပ္ ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ ငါတုိ႔ ျဖတ္ခဲ႔တဲ႔လမ္းမွာ ရြာတရြာ နာမည္ သိပ္လွတယ္ ဟ ။ ႏြယ္တမယ္ တဲ႔ ”

“နင္ အဲလုိ ေရဆင္းတံတားေလး ႀကိဳက္ရင္ ငါတုိ႔အိမ္ လုိက္ခဲ႔ေလ။”

“နင္႔အိမ္ကုိ ဘာကိစၥ လုိက္ရမွာတုန္း။”

“နင္ပဲ တံတားေလး ႀကိဳက္တာဆုိ”

“တံတားႀကိဳက္တာနဲ႔ နင္႔အိမ္ေတာ႔ လုိက္မၾကည့္ႏုိင္ဘူးေလ။ နင္႔အိမ္က တံတားကုိလည္း ငါ ႀကိဳက္ခ်င္မွ ၾကိဳက္မွာေလ”

“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ”

ႏုိင္မုိး မသဲမကြဲ ျပဳံးသည္။ ျပဳံးသည္ဟု အထင္ ရွိေသာ္လည္း မဲ႔သလုိ ဟု သိျမင္ေစ၏။ အမွန္တကယ္ပင္ ႏုိင္မုိး ေနထုိင္ရာ အရပ္ဆီ လုိက္ၾကည့္ရန္ စႏၵီ တခါမွ အာသီသ မရွိခဲ႔ေခ်။ သူ႔အိမ္ မည္ေသာ အရပ္ဆီလည္း တစုံတေယာက္အား ေခၚ မသြားလုိ။ ႀကီးမားေသာ မိသားစု၀င္တုိ႔၏ တေန႔ ဆယ္မ်ိဳးထက္ မနည္း ရႈပ္ေထြးမႈေပါင္းစုံ၊ ျပႆနာေပါင္းစုံ ႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနေသာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ ဌာန ျခံ၀င္းၾကီးကို သူ႔အိမ္ ဟု စႏၵီ တခါမွ အာရုံတြင္ မွတ္ထားျခင္းမျပဳ။ ေငြ အေၾကာင္းသာ ေျပာတတ္ၾကသည့္ ၀ုိင္းထဲရွိ ေဆြစုမ်ိဳးစုမ်ား ေသြးသားရင္းမ်ားႏွင္႔လည္း သူ ၾကာၾကာ စကား မေျပာႏုိင္။  ႏုိင္မုိးကုိ အ၀င္အထြက္ ျပဳေစလုိေသာ၊ လာလည္ေစခ်င္ေသာ အိမ္ သူ႔ မွာ မရွိေသး။

“ျပန္ေရာက္ရင္ ငါ တံတားမွာ ရုိက္ထားတဲ႔ပုံ ဖုိးစစ္ ကူးေပး။ ဖလင္ေဆးၿပီး ေကာင္းတဲ႔ ပုံပဲ ကူးေပးပါလုိ႔ ဆုိင္ကုိ ေျပာထားဦး။ အဲဒီ ပုံ အဆင္ေျပေနရင္ ပုံၾကီးခ်ဲ႕ခ်င္တာ။  အား… အေဆာင္လခ ေပးရဦးမယ္။ ငါတုိ႔ ခရီးစရိတ္ နည္းနည္း က်န္ရင္ မဆုိးဘူး။ က်န္ေသးလားဟင္ ႏုိင္မုိး။”

“မသိဘူး။ စာရင္းေပါင္းၾကည့္မွ သိမယ္။ နင္ သုံးစရာရွိရင္ ငါ႔ဆီ ယူထားေလ။”

“ရတယ္။ ငါ ေလာက္မွာပါ။”

“နင္႔အေဆာင္လခ ၂၀၀ ေပးၿပီးရင္ ဘာက်န္ေတာ႔လုိ႔လဲ။ ညစာ မစားပဲ ေပ ေနမွာ မဟုတ္လား”

စႏၵီ ပုိက္ဆံျပတ္လွ်င္ ရုံးက ေကာ္ဖီကုိ တခြက္ၿပီးတခြက္ ဆင္႔ေသာက္ကာ ညေနစာ ကုိ ေမ႔ထားတတ္သည္ကုိ ႏုိင္မုိး သိသည္။    

“မလုပ္ပါဘူး။ ၾကယ္ျပာဆုိင္ ၾကက္အူဟင္းက ေစ်းသက္သာၿပီး မ်ားမ်ားရတယ္။ အဲဒါ ၀ယ္စားမယ္။ ေနာက္ ငါ  ၾကာဇံခ်က္ဆုိင္မွာ ၾကက္ရုိးမ်ားမ်ား ထည္႔ေပးပါလုိ႔ ေတာင္းလာလုိ႔ရတယ္။ ထမင္းနဲ႔ေရာ စားလုိက္ရင္ ဗိုက္ကုိတင္းေနေရာ။”

“ ေအး ေအး။ ဗိုက္တင္းေအာင္ စားပါ။ မစားျဖစ္မွာသာ စုိးရတာ”

အေဒၚအိမ္တြင္ ေနေသာ ႏုိင္မုိးက တခါတေလ စားစရာေတြ ယူ လာတတ္သည္။ ရုံးအတြက္ တထုပ္၊ သူ႔အတြက္ တထုပ္ ဟု ခြဲ ယူ လာေသာ္လည္း တခါမွ အေဆာင္ကုိ ယူမသြားျဖစ္။ ရုံးမွာသာ အမ်ားတကာ စားဖုိ႔ ခ် ထားလုိက္ေတာ႔ သူလည္း ေနာက္ထပ္ သီးသန္႔ ယူလာျခင္း မလုပ္ေတာ႔။

အမွန္စင္စစ္ သူ႔ စားေရးေသာက္ေရး ေနေရးထုိင္ေရး အစရွိေသာ ကုိယ္ေရး ကိစၥမ်ားကုိ တျခားလူ တေယာက္က ဂရုထားျခင္းကို စႏၵီ မၾကိဳက္လွ။ ႏုိင္မုိး ျဖစ္ေစကာမူ မၾကိဳက္ေခ်။ မိမိဘ၀ကုိ ေကာင္းစြာ စီမံႏုိင္သူ ဟု ဘာသာ ယုံၾကည္စိတ္ ရွိေလရာ  သူတပါး၏ ဂရုစိုက္မႈကုိ သက္ေတာင္႔သက္သာ လက္ခံယူတတ္သူ မဟုတ္။ စႏုိးစေနာင္႔ စိတ္ အၿမဲ၀င္သည္။

ႏုိင္မုိး ကုိ သူ ခင္မင္ႏွစ္လုိသည္။ အမွန္စကား ျဖစ္၏။ ႏုိင္မုိးကလည္း သူ႔ကုိ ခင္မင္ေၾကာင္း သိသည္။ ခင္မင္ႏွစ္လုိစိတ္ကေလး ရွိလုိက္သည္ႏွင္႔ တၿပိဳင္နက္ ထုိသူအား ဂရုျပဳရ ေစာင္႔ေရွာက္ရ ကာကြယ္ရမည့္ သေဘာမ်ိဳးပါ တြဲကပ္ ပါလာတတ္ၾကရာ ထုိသ႔ုိ ျပဳမူၾကသည္ကုိ မႏွစ္မ်ိဳ႕ေခ်။ ႏွစ္လုိသည္မွာ စိတ္ခံစားခ်က္ အပုိင္းအစေလး တခုသာ ျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕ဘ၀အထိ ဆြဲယူလာစရာမရွိ။

ေန တျဖည္းျဖည္း က်လာသည္။ ျမစ္ေရျပင္သည္ က်ေနေအာက္တြင္ ၿပိဳးျပက္ လက္ ကာ ရွိ၏။ အသုပ္ဆုိင္ကား သိမ္း စ ျပဳ ေလၿပီ။ ဇက္ေစာင္႔သူ တခ်ိဳ႕ ကားေပၚတြင္ ငုိက္လ်က္ လဲေလ်ာင္းလ်က္  ရွိၾက၏။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ထုိင္ေစာင္႔သူတခ်ိဳ႕ကလည္း ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဟန္ျဖင္႔ ထုိင္ခုံတြင္ ေခြေခါက္လ်က္ ရွိ၏။ စကားစျမည္ ေျပာသံလည္း ပါး လာသည္။

အေ၀းက ခင္တန္းတြင္ ျမဴရိပ္ ဆုိင္းလာသည္။ ျမစ္ကမ္းပါး၌ ကုိင္းပင္မ်ား ထူထပ္စြာ ေပါက္ေရာက္လ်က္ရွိၿပီး ေလအေ၀ွ႔တြင္ လႈပ္ရမ္း ကုိင္းႏြဲ႕ကာ ျမစ္ေရကုိ ထိေတြ႕ ကစားေလ၏။ ေန ေစာင္းလာသည္ႏွင္႔အမွ် ျမစ္ေရ သည္ ပုိမုိဆန္းၾကယ္သည့္ အေရာင္ တုိ႔ျဖင္႔ လက္ ထ လာ သည္။ ျမစ္ဧရာ၏ ညေနခင္းသည္ ေပ်ာက္ကြယ္လု အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္း တိတ္ဆိတ္လာသည္။ ဇက္ ေရာက္လာသည္အထိ ႏွစ္ဦးသား ထပ္မံ စကား မဆုိၾကဘဲ ၿငိမ္သက္စြာပင္ ကမ္းပါး၌ အတူ ရွိၾကခဲ႔သည္။

(၂)

ၾကည္စိမ္းေသာ မဲေခါင္ ျမစ္ေရ ႏွင္႔ ညိဳေမွာင္သည့္ အုိင္ေရတုိ႔ ဆုံခုိက္ ေရာစပ္ သြားျခင္းမရွိ သီးျခား စီးဆင္းၾကသည္။  အရည္ပုံသဏၭန္အျဖစ္ တည္ရွိေသာ ေရ တုိ႔သည္ပင္လွ်င္ အလြယ္တကူ ေရာေႏွာသြားျခင္း မရွိသည့္ အျဖစ္ ရွိၾကေသး၏။ ဘီယာသံဗူး ကုိင္ထားေသာ ႏုိင္မုိး က ေရတုိ႔၏ အေရာင္ကုိ လက္ညိဳး တထုိးထုိး ရွိသည္ကုိ စႏၵီ သေဘာက်စြာ ၾကည့္သည္။

သည္ေန႔ မနက္ ႏုိင္မုိး ဆီရမ္ယိ မွ ဖႏြမ္းပင္ကုိ ေရာက္လာသည္။ ဂ်ီအမ္အက္(စ္) အစည္းအေ၀း အၿပီး ၂ ရက္ အခ်ိန္ရေၾကာင္း ၾကိဳ ေျပာထား၍ စႏၵီ ခြင္႔ယူရသည္။ ခြင္႔ မယူစဖူး ထူးသည့္အျဖစ္မုိ႔ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္၏ စပ္စုျခင္းကုိပင္ ခံရ၏။ ေလဆိပ္မွ ၾကိဳလာၿပီး ဟုိတယ္တြင္ အထုပ္သြားခ်ကာ တေန႔ခင္းလုံး ၿမိဳ႕တြင္း လည္ပတ္ၾက၏။ ေန႔ခင္းခ်ိန္တြင္မူကား ျမစ္ကမ္းပါးသုိ႔ ေရာက္ခဲ႔ၾကသည္။ ျမစ္တြင္းလည္ပတ္သည့္ ေရယာဥ္မ်ိဳးစုံျဖင္႔ မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းပါးကား စည္ကားလွသည္။ သူတုိ႔စီးၾကသည့္ ေမာ္ေတာ္သည္ အႀကီးစားမဟုတ္။ ခပ္ေသးေသးပင္။ ေအာက္ထပ္ရွိ ကုလားထုိင္မ်ားတြင္ သြား မထုိင္ပဲ ေခါင္မုိးေပၚသုိ႔ တက္ခဲ႔ၾကသည္။ အမုိးေပၚတြင္ကား စားပြဲအရွည္တလုံး ခုံတန္းရွည္ တခ်ိဳ႕ ႏွင္႔ အျပာေရာင္ ပလတ္စတစ္ကုလားထုိင္မ်ား ရွိ၏။ စ ထြက္ခါစတြင္ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးသာ ရွိေသာ္လည္း အတန္ၾကာေသာ္ လူတခ်ိဳ႕ အေပၚတက္လာၾကသည္။ ပလတ္စတစ္ ထုိင္ခုံ ႏွစ္လုံးဆြဲယူက ဦးပုိင္းရွိ လက္ရမ္းေဘးတြင္ ကပ္ထုိင္ၾကသည္။

ျမစ္အထက္ဆီကုိ လွမ္းၾကည့္ေသာ္ မဲေခါင္ျမစ္ျပင္က်ယ္ တနံတလ်ားကုိ ျမင္ရသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဘက္ကမ္းမွ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းလာသည္ႏွင္႔အမွ် ေရသည္ ပုိမုိ စိမ္း ၾကည္ လာသည္။ ျမစ္တဘက္ကမ္းတြင္ ေလွအိမ္ေလးမ်ားကုိ အစီအရီ ျမင္ရသည္။ ပန္းအုိးမ်ား ပန္းပင္မ်ား ခန္းဆီးမ်ားျဖင္႔ လွပေနေသာ ေလွအိမ္မ်ား၊ ရုပ္သံဖမ္းစက္မ်ား ပလတ္စတစ္ပုိက္မ်ား စားပြဲကုလားထုိင္မ်ား အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ရွိေသာ ေလွအိမ္ကေလးမ်ား ကုိ ႏုိင္မုိး ဓာတ္ပုံ တဖ်တ္ဖ်တ္ ရုိက္သည္။ တခ်ိဳ႕ေရေပၚအိမ္ကေလးမ်ားမွာ ကမ္းပါးတြင္ ၿငိမ္သက္လ်က္။ တခ်ိဳ႕ကား ျမစ္ႀကီးအတုိင္း စုန္ဆန္သြားလာလ်က္။ ေလွအိမ္ေလးမ်ား၏ အေရာင္အရိပ္တုိ႔သည္ စိမ္းျမေသာ ျမစ္ေရတြင္ တဆန္းတက်ယ္ ရွိလွ၏။ ေရာင္ျပန္အရိပ္မ်ားကုိ ႏုိင္မုိး ဓာတ္ပုံရုိက္၍ မဆုံးေတာ႔ၿပီ။

အေ၀းျမစ္ကမ္းပါးဆီတြင္ စကၠဴပန္းရုံမ်ားျဖင္႔ လွပတင္တယ္႔ေသာ အေဆာက္အဦးတခု ျမင္ရသည္။ ေတာအုပ္ပါးပါး ကြယ္ေနသျဖင္႔ တ၀က္တပ်က္သာ ျမင္ရသည္။ ႏုိင္မုိးက ‘အဲဒါ ဟုိတယ္လား’ ေမးေသာ္ စႏၵီ မေျဖႏုိင္။ ရုံးကလူမ်ား ရံဖန္ရံခါ ျမစ္တြင္း အေပ်ာ္စီးသေဘာၤေပၚတြင္ ပြဲလုပ္တတ္ေသာ္လည္း  ညဖက္ခရီးစဥ္မ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး သည္ဘက္ကမ္းပါးအထိ ေရာက္ေလ႔ မရွိေခ်။

ေမာ္ေတာ္သည္ တျဖည္းျဖည္း လူေနက်ဲပါးသည့္ ကမ္းသုိ႔ ဦးတည္လာ၏။ မဲေခါင္၏ မဟာျမစ္ၾကီးသဏၭာန္သည္ ပို ပီသ လာသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ကမ္းတြင္မူကား ျမစ္၏ သရုပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ ေမွးမွိန္၏။ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ တျခားတဘက္ကမ္းတြင္ တျဖည္းျဖည္း ၿမိဳ႕ျပသရုပ္ ေပ်ာက္ကြယ္လာကာ သဘာ၀မပ်က္ ျမစ္ကမ္းပါးအသြင္ကုိ ျမင္လာရသည္။ ျမစ္တဘက္သုိ႔ကူးေသာ ရုိရုိ တစီးသည္ ကားအျပည့္ လူအျပည့္ တင္ေဆာင္ကာ ကမ္းသုိ႔ ဆုိက္၏။ မဲေခါင္ဇက္ဆိပ္ကား စည္ကားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမစ္ဧရာကမ္းပါးကဲ႔သုိ႔ မီးခုိးတလူလူျဖင္႔ အေၾကာ္ဆုိင္ အသုပ္ ဆုိင္ေလးမ်ားကုိ မေတြ႕ရ။ သူတုိ႔ ဧရာျမစ္ကမ္းပါးတြင္ အတူထုိင္ခဲ႔ဖူးသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တခု ေက်ာ္ ၾကာျမင္႔ခဲ႔ၿပီ။

ရုံးတြင္ ႏုိင္မုိးက အရင္ ရာထူးတက္သည္။ ေဒသဆုိင္ရာတာ၀န္ခံက စႏၵီကုိ အရည္အခ်င္း တန္းတူ ရွိပါေၾကာင္း သြားရမည့္ေနရာက ေယာက်ၤားေလးႏွင္႔ ပုိသင္႔ေတာ္၍ ႏုိင္မုိးကုိ ရာထူးတုိးကာ ေစလြတ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖသိမ္႔သလုိ လာေျပာသည့္အခါ သူ႔အတြက္ ၀မ္းသာေပးမည့္စိတ္ ေပ်ာက္ေလ၏။ အင္မတန္ ခံျပင္းစရာကိစၥဟုသာ မွတ္ယူေတာ႔သည္။ ထုိအခ်ိန္မွစကာ ရုံးမွ ခြာရန္ စတင္ ျပင္ဆင္ေတာ႔သည္။ သူ သြားလုိသည့္ေနရာကုိ ေရာက္ေအာင္ သြားႏုိင္ရန္ ႏုိင္မုိးထက္ ေျခလွမ္း အေရအတြက္ မ်ားရမည္ကုိ စႏၵီ ရွင္းစြာ သိခဲ႔ၿပီ။

“ငါတုိ႔ ဧရာ၀တီကမ္းပါး ဇက္ ေစာင္႔ၾကတာကုိ မွတ္မိေသးလား” ဟု ေတြးဆဲ ႏုိင္မုိး ေမးေလေသာ္…

စႏၵီ  ‘အင္း’ ဟု သာ အသံျပဳသည္။

“ျမစ္ေတြ ျဖတ္တုိင္း အဲဒီအခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္ ျပန္ အမွတ္ရတယ္။ ျမစ္ကမ္းပါး မုိးရြာရင္ ပုိေတာင္ သတိရေသးတယ္။ ကုိယ္ျဖတ္ကူးတဲ႔ ျမစ္ေတြကုိ မွတ္သားထားပါတဲ႔။ ဘာလုိလုိနဲ႔ ငါ ျဖတ္ဖူးတဲ႔ ျမစ္ေတြ အေတာ္ မ်ားလာၿပီ။ ဘ၀မွာ ေနာက္ ေက်ာ္ျဖတ္စရာ ျမစ္ေတြ က်န္ေသးတယ္။ ဒီတခါ ျပန္ရင္ ပုဂံ သြားၿပီး အဲဒီ ဇက္ဆိပ္ဘက္ ဓာတ္ပုံ သြားရုိက္ဦးမယ္။ အေနာ္ရထာတံတား ၿပီးသြားလုိ႔ ဇက္ဆိပ္ လမ္းေတာင္ ရွိေသးရဲ႕လား မသိဘူး။ ငါတုိ႔ တေနကုန္နီးပါး ထုိင္ေစာင္႔ရတဲ႔ ခရီး ခု ဆယ္႔ငါးမိနစ္နဲ႔ ျဖတ္ႏုိင္ၿပီဟ။ နင္ လုိက္ခဲ႔မလား စႏၵီ”

“ အင္း…မလုိက္ႏုိင္ဘူးထင္တယ္။ ငါ ဒီႏွစ္ အိမ္မျပန္ဘူး”

“ စႏၵီ နင္ မျပန္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ မဟုတ္လား။ ခြင္႔လဲ ရွိရက္နဲ႔ ဘာလုိ႔ လဲ”

မျပန္သည့္ကိစၥကုိ ရွင္းျပလွ်င္ စိတ္ အေႏွာင္႔အယွက္ ၀င္ကာ ခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ ညေနခင္း ပ်က္စီးမည္ ျဖစ္ရာ စႏၵီ ျပန္မေျဖ။ တိတ္တိတ္သာ ေန၏။ ႏုိင္မုိးက ျမစ္ဘက္ၾကည့္ရာမွ လွည့္ျပန္ၾကည့္သည္။

“ေရာက္တုန္း မဲေခါင္ကုိသာ ဓာတ္ပုံရုိက္ပါ ႏုိင္မုိးရာ။ ငါ႔ ျပန္ၾကည့္မေနနဲ႔”

ႏုိင္မုိးက သူ႔စကားကုိ နားေထာင္ျခင္းမျပဳပဲ စႏၵီ႕မ်က္ႏွာကုိ ေစ႔ေစ႔ ၾကည့္လာ၏။ တခုႏွင္႔တခု ဆက္မတတ္ ရွိေသာ မ်က္ခုံးနက္နက္ အစုံ၊ ေျဖာင္႔စင္းစင္း ဆံပင္ရွည္ ႏွင္႔ သြယ္လ်သည့္ ကုိယ္ဟန္ႏွင္႔။ တည္ျငိမ္သည့္ မ်က္ႏွာေပးက တင္းမာရိပ္ သုိ႔ အတန္ငယ္ လု သည္။

ႏုိင္မုိး စုိက္ၾကည့္ေနသျဖင္႔ မ်က္ႏွာ လြဲဖယ္ျခင္း ျပဳလုိေသာ္လည္း စႏၵီ မလုပ္မိ။ သည္ မ်က္ႏွာကုိ မျမင္ရသည္မွာ ကာလအတန္ငယ္ ၾကာခ႔ဲျပီ။ နုိင္မုိး အသားျဖဴလာသည္။ ၀တ္ထားသည့္ အညိဳေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ စပုိ႔ရွပ္ႏွင္႔ လုိက္ဖက္သည္။ ဆံပင္တုိတုိ ညွပ္ထားေသာ္လည္း လႈိင္းတြန္႔ ရိပ္ရိပ္ေလးကုိ ျမင္ေနရေသးသည္။ မ်က္ႏွာေပးက တည္ျငိမ္ ရင္႔က်က္ဟန္ အျပည့္ႏွင္႔။ ႏုိင္မုိးက စႏၵီကုိ စကားမ်ားစြာ ေျပာသည္။  အသံထြက္စကားျဖင္႔ မဟုတ္။ အၾကည့္သက္သက္ ျဖင္႔သာ။ သူ႔ မ်က္လုံးက ေျပာသည့္စကားမ်ားကုိ စႏၵီ ၾကားႏုိင္သည္ဟု ယုံၾကည္ဟန္ျဖင္႔ ၾကည့္ေလ၏။

စႏၵီ ကသိကေအာင္႔ ျဖစ္လာသည္။ ‘ဒီလုိ မၾကည့္နဲ႔’ ဟု အသံတိတ္ ျပန္လည္ ကန္႔ကြက္သည္။ အတန္ၾကာမွ ျမစ္ျပင္ဘက္ဆီ ႏုိင္မုိး ျပန္လွည့္သြားသည္။ အခုိက္အတန္႔တြင္ စကားဆုိစရာ မရွိသကဲ႔သုိ႔ ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္။ ႏုိင္မုိးက ေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ ဘီယာသံဗူးကုိ ေကာက္ကုိင္ကာ ေမာ႔သည္။ ထုိေနာက္ သံဗူးကုိ လက္ျဖင္႔ ဖိညွစ္ကာ အမႈိက္ပုံးတြင္ သြားထည့္သည္။

ေနက်လာၿပီ။ အလင္း ေပ်ာက္လုေပ်ာက္ဆဲ ေကာင္းကင္သည္ ကတၱီပါျပာ ေမွာင္ရင္႔ရင္႔ အေရာင္ျဖင္႔ တိမ္းမူးစရာ ေကာင္းေအာင္ လွပေန၏။ ေကာင္းကင္ႏွင္႔ ေရျပင္ထိစပ္သည္ဟု ထင္ျမင္ရသည့္ အေ၀း မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းသည္ကား ရႈေမာမဆုံး ရွိ၏။ ႏုိင္မုိးကုိ ဓာတ္ပုံရုိက္ထားဟု ေျပာမည္ ၾကံ ေသာ္လည္း အရွိအတုိင္း ကုိ ဖမ္းယူသိမ္းဆည္းဖုိ႔ မလြယ္သည္ကုိ သိေန၍ မေျပာျဖစ္ေခ်။ ခမ္းနား လွပသည့္ သဘာ၀ရႈခင္းမ်ား၊ အမွတ္တရမ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ကုိ မည္သည့္ ၾကားခံပစၥည္း တုိ႔ႏွင္႔ သိမ္းပုိက္ယူငင္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္။ စိတ္ႏွလုံး သက္သက္ျဖင္႔သာ ခံစားရာ၏။                      

ေမွာင္လာသည္ႏွင္႔အမွ် ၿမိဳ႕ေတာ္ဘက္ကမ္းဆီတြင္ မီးေရာင္စုံ ၿပိဳးပ်က္ေတာက္ပလာသည္။ ျမစ္တြင္း အေပ်ာ္စီးေရယာဥ္ေပါင္းစုံ မီးေရာင္စုံ ျမစ္ေရတြင္ ေရာင္ျပန္ဟပ္ကာ လွပသည့္ ေရာင္စဥ္မ်ား ကြန္႕ျမဴးလာသည္။

ျမိဳ႕ေတာ္ကမ္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာ္ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္မွ ျမိဳ႔လည္ဆီသုိ႔ ျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ ႏွစ္ေယာက္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ ကမ္းပါးသည္ကား လႈပ္ရွားသက္၀င္ စည္ကားလွ၏။ သီခ်င္းသံျဖင္႔ က ခုန္ ေနသူမ်ား၊ ေဘာလုံးကန္သူမ်ား၊ အားကစား ကိရိယာျဖင္႔ ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္ေနသူမ်ား၊ ေျပးသူမ်ား၊ လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား၊ ထုိက္က်ိ ကစားသူမ်ား၊ အသက္ၾကီးငယ္ က်ားမ မေရြး လႈပ္ရွားသက္၀င္ ေပါ႔ပါး ဟန္ ရွိၾကသည္။

ျမစ္ကမ္းပါးႏွင္႔အၿပိဳင္ ေဖာက္လုပ္ထားေသာ လမ္းတဖက္တြင္ကား ဘားဆုိင္ ေကာ္ဖီဆုိင္တုိ႔ အျပည့္ ရွိသည္။ ေစာသျဖင္႔ လူသူ က်ဲပါးဆဲပင္။ ညည့္နက္လာလွ်င္ တုိးမေပါက္ေအာင္ စည္ကားေသာ ေနရာပင္တည္း။

ရုတ္တရက္ မုိးဖြဲကေလး က်လာေသာ္ ျမစ္ကမ္းပါးမွ လူအမ်ား ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားၾကေလသည္။ ကခုန္ေနသူမ်ား သီခ်င္းသံ ရပ္ဆုိင္းကာ ေနရာမွ ခြာၾက၏။ ေဘာလုံးကန္သူမ်ားမွာမူ အကစား မပ်က္ေပ။

သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးတြင္ ထီးမပါၾက။ မုိးဖြဲေအာက္တြင္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနရာမွ ပုိ သည္းလာ၍…

“ႏုိင္မုိး ဟုိဘက္လမ္း ကူးၿပီး ေကာ္ဖီဆုိင္ထဲ ခဏ ၀င္ထုိင္ရေအာင္။ နင္ ဆာ ေနၿပီလား”

“ မဆာေသးဘူးဟ”

လမ္းတဘက္သုိ႔ ေရာက္ေသာ္ ေကာ္ဖီဆုိင္သုိ႕ ေျခလွမ္းျပင္ေသာ စႏၵီကုိ လွမ္းဆြဲကာ ‘ ငါ ဒီဆုိင္ ၀င္ၾကည့္ခ်င္တယ္’ ဟု ႏုိင္မုိးက လက္ညွိဳးထုိး၏။ သားေရထည္မ်ား အိတ္မ်ား ဖိနပ္မ်ား ေရာင္းေသာ ဆုိင္။ တဆုိင္လုံး သားေရပစၥည္းမ်ားသာ ရွိ၏။ ရႈးဖိနပ္တခု ကုိင္ၾကည့္ေနေသာ ႏုိင္မုိးကုိ ထားရစ္ကာ ဆုိင္အေနာက္ဘက္ဆီသုိ႔ စႏၵီ တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လာ၏။ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ အညိဳရင္႔ေရာင္ သားေရအိတ္တလုံးကုိ ျမင္ေသာ္ အတန္ၾကာ ၾကည့္ေနသည္။ ခရီးေဆာင္သားေရေသတၱာမ်ား ကြယ္ေနသျဖင္႔ ႏုိင္မုိးက စႏၵီကုိ မျမင္ေပ။ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ထံ ေစ်းေမးသည္။ တခြန္းဆုိင္ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ဆုိရင္းေစ်းျဖင္႔ ထုိအိတ္ကုိ ၀ယ္ရသည္။

 စႏၵီ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္အထိ ႏုိင္မုိး ဖိနပ္ေနရာမွ မခြာရေသး။ စႏၵီ ဆုိင္၀င္ေပါက္ရွိ ခုံတြင္ထုိင္ကာ မုိးေရထဲမွ ျမစ္ကမ္းပါးကုိ လွမ္းၾကည့္ေနလုိက္သည္။ ျမစ္ကမ္းပါးတြင္ လူ က်ဲ သြားသည္။ မုိးေရစက္ေၾကာင္႔ လမ္းမေပၚမွ အလင္းယုိင္မ်ား ျမင္ရသည္။ စႏၵီ ၀တ္ထားသည့္ တီရွပ္သည္ ေရစုိေနေသာေၾကာင္႔ ေလတခ်က္တုိက္ေသာ္ စိမ္႔ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္သည္ ေထြျပားလာ၏။

ဖႏြမ္းပင္ေရာက္ေနသည္မွာ သုံးႏွစ္ရွိၿပီ။ ဒီႏွစ္ အိမ္ျပန္ရမည္ေလာ။ မိဘတုိ႔ ေနထုိင္ရာ ျခံ၀င္းၾကီး အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ေအာင္ ပုိင္း ေရာင္းၾကမည့္ သတင္း ရထားသည္။ မိသားစုပုိင္ စီးပြားေရးဟု အမည္တပ္ထားမႈေၾကာင္႔ အေရာေရာ အေထြးေထြး ျဖစ္ေနေသာ ပုိင္ဆုိင္မႈမ်ားကုိ ရွင္းလင္းေစကာ မိဘမ်ားကုိ အေျခတက် ျဖစ္ေအာင္ သူ စီမံရမည္။ ရန္ကုန္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ ဆႏၵရွိေသာ မိဘမ်ားအတြက္ ေနရတခု ရွာရမည္။ ဆယ္ေျခာက္ေပ ေပ ငါးဆယ္ အက်ယ္ရွိေသာ အခန္းတခန္း အတြက္ ေငြ သိန္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သုံးရမည္ျဖစ္ရာ ဖခင္ထံမွ ေျခာက္သိန္းသာ ရႏုိင္၍ က်န္ေငြကုိ သူ စုိက္ထုတ္ရမည္ ျဖစ္သည္။

စိတ္ အနားမရေသာ အိမ္သုိ႔ ႏွစ္တုိင္း စရိတ္ အပြန္းခံကာ ျပန္လုိစိတ္ မရွိသည္ကုိ ႏုိင္မုိး မသိ။ သိေအာင္လည္း ထုတ္ မေျပာခ်င္။ ေျပာရန္လည္း မလုိအပ္ဟု ထင္ေလသည္။

“သြားစုိ႕ စႏၵီ။ ေဆာရီး ငါ နည္းနည္း ၾကာသြားတယ္”

“ဘာ ၀ယ္လာလဲ။ နင္လုိခ်င္တာရလား”

“ ေအး။ ဖိနပ္။ ငါ အညိဳ လုိခ်င္ေနတာ အေတာ္ပဲ။ နင္ေကာ။ လက္ထဲက အထုပ္ ဘာၾကီးလဲ”

“ ငါလုိခ်င္တာ ၀ယ္ခဲ႔တာ။ သြားစုိ႕ ။ ငါတုိ႔ တခုခု စားရေအာင္”

ျမစ္ကမ္းပါး စားေသာက္ဆုိင္တန္း အားလုံးနီးနီး အေနာက္တုိင္းသားမ်ားျဖင္႔ ျပည့္လ်က္ရွိသည္။ လူ အတန္ရွင္းေသာ ဆုိင္တခုကုိ ၀င္ၿပီး အေပၚထပ္သုိ႔ တက္ခဲ႔ၾကသည္။ ၀ရန္တာဘက္ျခမ္းရွိ စားပြဲငယ္တြင္ ထုိ္င္ၾကသည္။ ျမစ္ကမ္းပါးကုိကား လွမ္းျမင္ေနရဆဲပင္။

“ဘီယာေသာက္အုန္းမလား ႏုိင္မုိး”

“ေတာ္ၿပီ”

မာဂရီတာတခြက္ ဟု မွာေသာ္ ႏုိင္မုိး မ်က္ခုံး ပင္႔ ၾကည့္သည္။ ဘာမွေတာ႔ မေျပာ။ စားစရာ စာရင္းကုိသာ ၾကည့္ျပီး မွာေနသည္။ စႏၵီသည္ ဖန္ခြက္ အနားကုိ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားျဖင္႔ အသာထိကာ ဆား၏ အငန္ဓာတ္ကုိ ခံစား ေနၿပီး အတန္ၾကာမွ မာဂရီတာကုိ တငုံ ငုံ သည္။ စတင္းဘုိင္မီ ဟူေသာ သီခ်င္းသံ သဲ႔သဲ႔ ကုိ ႏွစ္ေယာက္စလုံး သတိျပဳမိၾကသည္။

စားေသာက္ဆုိင္သည္ လူ က်ဲသည္ဆုိေသာ္လည္း အေနာက္တုိင္းသားမ်ားသာ နည္းေနျခင္းျဖစ္ျပီး အေရွ႕တုိင္းသားမ်ားျဖင္႔ စည္ကား၏။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမွန္း သိသာေသာ အုပ္စုတစု ထံမွ ရယ္သံ ထြက္လာသည္။

‘ေဟး စင္ဒီ။ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ’ ဟု ေမးသံႏွင္႔ အတူ အနားသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည့္ အရပ္ျမင္႔ျမင္႔ အသားညိဳညိဳ အမ်ိဳးသားတေယာက္ကုိ ေတြ႔ခုိက္ စႏၵီ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ မ်က္ခုံးထူထူ တခ်က္ တြန္႔သြားတာ သိသာလြန္းသည္။

‘ေဟ႔ ရာ႔ခ်္ ဒါ ငါ႔သူငယ္ခ်င္း။ ႏုိင္မုိးလုိ႔ေခၚတယ္။ ဆီရမ္ယိမွာ မဲေခါင္ရီဂ်င္႔မီတင္လာရင္း ပီအင္န္အိပ္ခ်္ ကုိ လာလည္တာ။ ႏုိင္မုိး သူက ငါ႔အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ရာ႔ခ်္’ ဟု စႏၵီ မိတ္ဆက္စကားအဆုံးတြင္…

‘အုိး မင္းက စင္ဒီ ခြင္႔ယူၿပီး ဧည့္ခံရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပဲ။ မင္း သိလား။ သုံးႏွစ္အတြင္း သူ တခါမွ ခြင္႔ မယူဖူးဘူး။ မင္းက သူ႕အတြက္ အေရးပါတဲ႔ လူတေယာက္ျဖစ္မယ္’ ဟု ၀င္ ရွည္၏။ ရုံးကလူေတြ လာတတ္သည့္ဆုိင္ကုိ ၀င္မိတာ စႏၵီ မွားၿပီ။

ႏုိင္မုိး လွစ္ကနဲ ျပဳံးသည္ကုိ ျမင္ေသာအခါ ရာခ်္႕ က စႏၵီဘက္ သူ႔ ကုိယ္ ကုိင္းညြတ္၍ ‘စင္ဒီ မင္းလူက စမတ္ျဖစ္တယ္’ ဟု ထပ္ဆုိသည္။ ‘ရာ႔ခ်္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး….’ ဟု စႏၵီ ျမည္တမ္းေသာ္ ‘အုိေက အုိေက မင္းတုိ႔ကုိ ေႏွာင္႔ယွက္မိရင္ ခြင္႔လြတ္ပါ’ ဟု ျပဳံးစစဟန္ျဖင္႔ ႏႈတ္ဆက္ကာ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းသြားေလ၏။

ႏုိင္မုိး မ်က္နွာမွာ အျပဳံးရိပ္တုိ႔ စြန္းထင္ဆဲ။ စႏၵီ ကမူ ေလသံမွန္ျဖင္႔ ေအးေဆးဟန္ ဖမ္း သည္။

“ နင္ မနက္ျဖန္ ေလယာဥ္က ညေနမွ ဆုိေတာ႔ မနက္ပုိင္း ရုရွားေစ်း သြားခ်င္လား”

 “အင္း သြားမယ္ေလ”

“ေအး။ မနက္ျဖန္ ဟုိတယ္မွာ ငါ လာေခၚမယ္။ ေစာေစာထြက္ရေအာင္။ အဲဒီကအျပန္ ေလဆိပ္ တန္း 

သြားတာေပါ႔။ နင္ တခါတည္း ထြက္ခဲ႔လုိက္”          

စႏၵီ ေကာ႔ေတးကုိသာ ငုံ ေနျပီး စားစရာ မထိသည္ကုိ သတိျပဳမိကာ သူ႔ထုံးစံအတုိင္း ႏုိင္မုိး တုိက္တြန္းသည္။

“နင္ မွာထားျပီး မစားဘူးလား။ ငါ႔ဆီက အသား နည္းနည္း ယူစားမလား”

ေနာက္ဆုံး စႏၵီမွာထားေသာ ငါးေၾကာ္ ႏွင္႔ အားလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ကုိပါ ႏုိင္မုိးက ရွင္းလုိက္ရသည္။

ညစာ အျပီးသတ္ခ်ိန္သည္ ည ကုိးနာရီ ေက်ာ္ေနျပီ။ စားေသာက္ဆုိင္သည္ကား လူ သူ ပုိ စည္ကား လာသည္။ ဂ်ပန္အုပ္စုမွ လူတဦးသည္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင္႔ သီခ်င္း စ ဆုိသည္။ ေဘးမွ ေျပာဆုိၾကသံမ်ားပါ ေရာေထြး ေပၚထြက္လာရာ ထုိ တ၀ုိက္တြင္ ဆူညံေနေတာ႔သည္။

“နင္ နားခ်င္ျပီလား။ ဟုိတယ္ ျပန္ပုိ႔ရမလား”

“မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ နင္ ဘယ္လုိေနလဲလုိ႔ နင္႔အိမ္ကုိ လုိက္ၾကည့္ခ်င္တာ။ ”

“ငါ႔ မွာ အိမ္မွ မရွိတာ။ ရုံးက ေပးထားတဲ႔ အခန္းမွာ ေကာင္မေလးတေယာက္နဲ႔ တြဲေနတာ၊ နင္ ကုိ ေျပာျပဖူးတယ္ေလ။ အရင္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ အေဆာင္ ေနသလုိမ်ိဳးပဲ။ အခန္း နည္းနည္း က်ယ္တာ တခုပဲ သာတယ္။ ဘာမွ မထူးဘူး။”

“ ငါ နင္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္ေသးတယ္”

“ငါတုိ႕ ျမစ္ကမ္းပါး လမ္း ေလွ်ာက္ၾကမယ္ေလ။ သြားရင္း ေျပာေပါ႔”

“ငါ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာခ်င္တာဟ”

“ျမစ္ကမ္းေဘး ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေအးပါ႔”

“ေဒၚစႏၵီ….”

“ႏုိင္မုိး၊ နင္ အခု နည္းနည္း ဂ်ီ လာသလုိပဲ။ ဒါဆုိ ဟုိတယ္ ျပန္ျပီး ေျပာမလား။ ငါလည္း အိပ္ငုိက္ရင္ အိပ္လုိ႔ရတယ္။ တညလုံး ေျပာ။ ငါ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ေတာ႔ အဆုိးမဆုိနဲ႔”

ႏုိင္မုိး ေခါင္း ယမ္းသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ကား ျမစ္ကမ္းပါးဆီသုိ႔သာ သူတုိ႔ တဖန္ ေရာက္ခဲ႔ၾကျပန္သည္။  

“စႏၵီ”

“ဟင္”

“နင္ ဒီမွာပဲ ဆက္လုပ္ေနမွာလား။ ငါတုိ႔ရုံးမွာ ပေရာဂ်က္အသစ္အတြက္ လူေတြ ထပ္ေခၚတယ္။ ျပန္လာပါလား”

စႏၵီ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔ကာ ျပဳံးမိသည္။ ေမွာင္ေနသျဖင္႔ သူ မျမင္ႏုိင္။ မျမင္တာ ေကာင္းသည္။ ေျခလွမ္းေရ အတြက္ ခံခက္ရျခင္း ရွိသည္ကုိ ႏုိင္မုိး မသိေလသေလာ။  မသိတာ ပုိ ေကာင္းသည္။

“ငါ ဒီမွာ အဆင္ေျပပါတယ္။ စာခ်ဳပ္ေတာင္ သက္တမ္းတုိးမလုိ႔”

“ငါ ရန္ကုန္မွာ တုိက္ခန္း ၀ယ္ထားတယ္။ အေမတုိ႔ကုိ လာေနပါေခၚေတာ႔ မေနခ်င္ဘူးေျပာတယ္။ နင္ ျပန္လာရင္ ေနလုိ႔ရတယ္။ ငါ႔အိမ္ဟာ နင္႔အိမ္ပဲေလ”

စႏၵီကျဖင္႔ မိဘမ်ား အတြက္ အေရးတၾကီး လုိအပ္ေနသည္ကုိ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ေသး။ ႏုိင္မုိး တုိ႔ ျပီး ႏွင္႔ျပီ။ ေလွ်ာက္ရုံမွ်ႏွင္႔ မရေတာ႔။ စႏၵီ ေျပးရေတာ႔မည္။

“နင္႔ အိမ္က ဘယ္လုိလုပ္ ငါ႔အိမ္ ျဖစ္ႏုိင္မလဲဟာ။ ငါ႔မွာ အခုထိ အိမ္ဆုိတာ မရွိေသးဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ငါ ေနမဲ႔ အိမ္ ငါ႔ဘာသာ တည္ေဆာက္ရမွာေပါ႔။ သူမ်ားအိမ္မွာ တက္ ေနရေလာက္ေအာင္ ငါ မညံ့ဘူး ထင္တာပဲ”

“ ငါက သူမ်ားလား စႏၵီ။ တုိ႔ အတူ ေဆာက္မဲ႔ အိမ္လုိ႔ ေတြးလုိ႔ မရဘူးလား”

“မရဘူး ။ ဘာေၾကာင္႔ မရသလဲ မေမးနဲ႔။ ငါ မေျဖဘူး”

“ေဒၚစႏၵီ… ။ ပုိ မာေက်ာလာတာကုိး”

ျပန္လည္ ျငင္းခုံစရာ မရွိ။ စႏၵီ ပုိမုိ ေပ်ာ႔ညံ့လာသည္ကုိ သူ မသိျမင္ႏုိင္ေပ။ သူ အိမ္ ၀ယ္ႏုိင္ခ်ိန္ စႏၵီ မ၀ယ္ႏုိင္သည့္ ရွက္စိတ္ အငုံ႕စိတ္ကုိ ႏုိင္မုိး ဘယ္ေတာ႔မွ နားလည္မည္ မဟုတ္။

လူသံ တိတ္ဆိတ္လာရာ ျမစ္ကမ္းပါးကုိ ေရတုိးသံ ၾကားရသည္။ ျပန္ဖုိ႔ သင္႔ျပီ။ စကားဆက္လည္း ျပတ္ခဲ႔ျပီ။  ည လည္း ပုိ နက္လာခဲ႔ျပီ။ သည္ညေတာ႔ အိပ္ေဆး ေသာက္ရေတာ႔မည္။

“ ျပန္စုိ႔ ႏုိင္မုိး။ မနက္လည္း ေစာေစာ ထ ရအုန္းမယ္။ ေရာ႔ နင္႔အတြက္။ ဒါ လက္ပ္ေတာ႔ ထည့္လုိ႔ အဆင္ေျပတယ္”

၀ယ္ခဲ႔ေသာ အညိဳရင္႔ေရာင္ သားေရအိတ္ကုိ ထုတ္ေပးရင္း စႏၵီ ထ ရပ္ သည္။  မတင္မက်စိတ္ ကုိယ္စီႏွင္႔ ႏႈတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္စြာ ျမစ္ကမ္းပါးဆီမွ သူတုိ႔ ခြာခဲ႔ၾကသည္။

(၃)

ျပတင္းမွန္ တြင္ ကပ္ ထားေသာ အလွစုိက္ပန္းအုိးမွ သစ္ရြက္တုိ႔သည္ ေနအပူရွိန္ေၾကာင္႔ ငုိက္ က် ေနသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ေနေရာင္က ၀င္း၀င္းေတာက္ေတာက္။ မုိးတြင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အပူခ်ိန္ မေလ်ာ႔။ မုိး စဲသြားသည္ႏွင္႔ ခ်က္ခ်င္း ပူ လာသည္။

သူ႔စားပြဲေဘးမွ အျပင္ကုိ ၾကည့္ေသာ္ ျမင္ကြင္းက်ယ္ကုိ ျမင္ရသည္။ စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ခင္းႏွင္႔ ပန္းျခံ၊ ထုထည္ၾကီးမားေသာ အေဆာက္အဦးတုိ႔ကုိ အေပၚစီးမွ ျမင္ရသည္။ တခုေသာ ျမစ္ တဘက္ကမ္းဆီတြင္ ျပန္႔ျပဴးေသာ လယ္ကြင္းျပင္ကုိ ျမင္ႏုိင္ျပီး၊ ဆက္၍ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေသာ္ တျခားေသာ ျမစ္တဘက္ကမ္းတြင္ကား ဆိပ္ခံတံတားမ်ားႏွင္႔ ေတာင္ကုန္းအထက္ဆီမွ ေရႊေရာင္၀င္း၀င္း ဘုရားကုိပါ ျမင္ႏုိင္ေလသည္။  ျမစ္ႏွစ္စင္း ႏွင္႔ ေခ်ာင္းငယ္တုိ႔ ဆုံကာ ပင္လယ္ဆီသုိ႔ အတူ စီးဆင္းသည့္ေနရာကုိပါ စိတ္ကူးျဖင္႔ မွန္း ဆ ၾကည့္ႏုိင္သည္။

စႏၵီ ေခါင္းကုိ ဘယ္ ညာ ေရွ႕ ေနာက္ ယမ္းကာ အေၾကာ ေျဖသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ပုံထားသည့္ ဖုိင္မ်ားမွာ အထပ္လုိက္။  သူ တာ၀န္ယူရမည့္ အလုပ္ခြင္တခုလုံး ကုိ ေကာင္းစြာ က်က္မိဖုိ႔ လုိသည္။ ဖုန္းျမည္လာ၍ ေကာက္ ကုိင္ရာ စႏၵီေနမည့္အခန္းကုိ လာၾကည့္ရန္ ေခၚသည္႔ အိမ္ျခံေျမ အက်ိဳးေဆာင္ထံမွ ျဖစ္၏။ အိမ္ငွားစရိတ္ကုိ ရုံးက အကုန္အက်ခံမည္ဟူေသာ စာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္အလက္အရ သီးသန္႔ ခြဲေနမည္ဟု မိသားစုကုိ အသိေပးထားသည္။

အေဖ၊ အေမ၊ ညီမလင္မယား၊ တူ တူမ မ်ားျဖင္႔ ျပည့္က်ပ္ေနေသာ အခန္းတြင္ စႏၵီ မေနခ်င္။ ေနလည္း မေနႏုိင္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကပင္ မိသားစုႏွင္႔ ေ၀းေ၀းေနခဲ႔သည့္ ဘ၀ကုိ အသားက်ေနခဲ႔ျပီ။

မိသားစုျဖင္႔ ေ၀းကြာခဲ႔သလုိ အိမ္ဆုိသည့္ အဓိပၸါယ္ႏွင္႔လည္း တစိမ္း ျဖစ္ခဲ႔သည္မွာ ကာလရွည္လွျပီ။ အိမ္ႏွင္႔ယာႏွင္႔ ေနေတာင္ မေနတတ္သူ ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။ အမွန္တကယ္ေကာ အိမ္ႏွင္႔ ယာႏွင္႔ ေနထုိင္ခ်င္သူ ဟုတ္ရဲ႕လားဟု ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္မိေသာ္လည္း အေျဖမွာ ေယာင္၀ါး၀ါးသာ။

ဌာေနသုိ႔ ျပန္လာခ်ိန္တြင္ စႏၵီမွာ ေနစရာ အိမ္မရွိ။ ‘နင္ျပန္လာရင္ ေနလုိ႔ရတယ္’ ဟု ေျပာခဲ႔ဖူးေသာ အိမ္ကုိ အမွတ္ရသည္။ အိမ္ကား ဘယ္အရပ္တြင္ ရွိမွန္းမသိ။ အိမ္ပုိင္ရွင္ႏွင္႔လည္း အဆက္အသြယ္ မရွိေတာ႔။

ဖႏြမ္းပင္မွ ျပန္သြားကတည္းက ႏုိင္မုိးထံမွ အဆက္အသြယ္ မရေတာ႔။ ကနဦးတြင္ စႏၵီ အံ႔ၾသေနပီး  ‘ႏုိင္မုိး တခုခုျဖစ္သလား’ ဟု အတူလုပ္ဖူးခဲ႔သည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကုိ မသိမသာ ေမးျမန္းမိ၏။ ႏုိင္မုိး က်န္းမာစြာ ရွိေၾကာင္း သိရေသာ္ စႏၵီ မခ်ိတရိ ျပဳံးေလသည္။ မလုိအပ္ဘဲ ပူပန္မိေသာ သူ႔ အျဖစ္ကုိ သူ႔ဘာသာ အျပစ္တင္မိ၏။ အျမဲလုိုလုိ ႏုိင္မုိးကသာ စတင္ ဆက္သြယ္ျမဲျဖစ္ရာ သူ႔ဘက္မွ အဆက္အသြယ္ ရပ္သြားသည္ႏွင္႔ စႏၵီ ဘက္ကလည္း အလုိလုိ ရပ္၏။ ကာလရွည္ၾကာခဲ႔ေသာ အကၽြမ္း၀င္မႈသည္ ထုိသုိ႔ အဆက္အဆံ ရပ္ဆုိင္းသြားရုံျဖင္႔ ျပီးဆုံးသြားႏုိင္သေလာ။ နည္းနည္းမွ မဟုတ္ခဲ႔ပါ။ အဆက္အဆံ ျပတ္ေတာက္ေသာ္လည္း စြဲျမဲခဲ႔ေသာ ကၽြမ္း၀င္မႈသည္ စႏၵီ႕ စိတ္ႏွလုံးတြင္ ျမဲျမံ က်န္ရစ္ဆဲပင္တည္း။ ႏုိင္မုိး အလုိမရွိဟု ထင္ျမင္ရေသာေၾကာင္႔ စႏၵီသည္ အေႏွာင္႔အယွက္ မျပဳဘဲ ေနေတာ႔သည္။

လက္ေတြ႕ဘ၀တြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ စႏၵီေနထုိင္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ အိပ္မက္တြင္မူကား စကားမ်ားစြာ ေျပာ၏။ စႏၵီ တခါမွ ေျပာလုိစိတ္ မရွိခဲ႔ေသာ အေၾကာင္းခ်င္းရာမ်ားစြာတုိ႔ကုိ ႏုိင္မုိးအား ေျပာျပသည္။ တခါတရံ ႏုိင္မုိးဘက္ အမွတ္မထင္ ႏြဲ႕မီွကာ ျပင္ပကမာၻတြင္ စႏၵီ တခါမွ အသုံးမျပဳဖူးေသာ ခၽြဲႏြဲ႕သည့္ ေလသံျဖင္႔ပင္ ေျပာမိ၏။ ျမစ္ကမ္းပါး တခုေဘးတြင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး လက္တြဲအတူ ေလွ်ာက္ေနသည့္ အိပ္မက္ကုိလည္း မက္ျမင္၏။ တခုေသာ အိပ္မက္တြင္ကား၊ ျခံစည္းရုိးေပၚမွ စႏၵီ ျပဳတ္က်လာသည့္အခိုက္ ေအာက္ဘက္မွ ထိန္းေပးထားသည့္ ႏုိင္မုိးေၾကာင္႔ ေျမေပၚ ျပဳတ္မက်သြားသည့္အခါ စိတ္လုံျခဳံ ေအးခ်မ္းသြားသည္ကုိ ခံစားလုိက္ရသည္လည္း ရွိ၏။ စႏၵီမေရာက္ဖူးေသာ ႏုိင္မုိး၏အိမ္ မီးဖုိေခ်ာင္တြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေန၍ ဟင္းရည္ပူပူ ခပ္ေပးေနသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးလည္း ပါ၏။

ႏိုးထလာစဥ္တြင္၊ ထုိ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ အမွန္ မဟုတ္၊ အိပ္မက္မွ်သာ ဟု သိျမင္ခုိက္၊ စိတ္သက္သာရာ ရ၏။ စိတ္သက္သာ ရသလုိ စိတ္ႏွလုံး ဟင္းလင္းျဖစ္ရမႈလည္း အတူ ကပ္ ပါလာ၏။ ကာလၾကာေသာ္ အိပ္မက္မက္ျခင္း ကုိ တစစ ေပ်ာ္ေမြ႕လာခဲ႔၏။ ညဘက္ အိပ္မက္ မက္လွ်င္ မုိးေသာက္ခ်ိန္တြင္ စိတ္လက္ ၾကည္သာစြာျဖင္႔ ႏုိးထ လာတတ္သည္။

အခန္း၀ယ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ တရရ မွာေသာေၾကာင္႔ ရန္ကုန္သုိ႔ ေခတၱ ျပန္၊ အခန္းၾကည့္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆုိျပီး ေနာက္တရက္၌ ျပန္ထြက္ခဲ႔သည္။ ဘြဲ႕လြန္ ဒီပလုိမာတခု ရယူရန္ အလုပ္မွ ႏႈတ္ထြက္ေသာအခါ မဲေခါင္ျမစ္ ကမ္းပါးကုိပါ ႏႈက္ဆက္ခဲ႔ရျပန္သည္။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေဟာင္းမ်ား၊ အသိမိတ္ေဆြမ်ားႏွင္႔ လူမႈေရး အဆက္အဆံကုိပါ ျဖတ္ပစ္ကာ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္တြင္ ေနထုိင္၏။ စာသင္ျခင္း တဖန္ျပီးေသာ္ ရန္ကုန္ ကုိယ္စားလွယ္ရုံးတြင္ အလုပ္လုပ္ရန္  ကမ္းလွမ္းခ်က္ကုိ လက္ခံလုိက္သည္။ အလုပ္လုပ္သည့္ နယ္ပယ္တူသျဖင္႔ အထူးအလည္ စုံစမ္းစရာမလုိဘဲ ႏုိင္မုိး ရန္ကုန္မွာ မရွိေၾကာင္း သိလာသည္။

အလုပ္ကိစၥျဖင္႔ စႏၵီ မၾကာခဏ ခရီး ထြက္ရသည္။ မူး အစခ်ီကာ ဧရာ၀တီ၊ ခ်င္းတြင္း၊ သံလြင္၊ ဒုဌ၀တီ၊ ေရႊလီ ျမစ္ၾကီးမ်ား ႏွင္႔ ျမစ္ငယ္၊ ျမစ္သာ၊ မဏိပူရ ျမစ္လက္တက္မ်ား အဆုံး ျဖတ္ခဲ႔ရသည့္ ျမစ္ေတြ မနည္းေပ။ ျဖတ္ခဲ႔ဖူးေသာ ျမစ္ေတြကုိ မွတ္သားသည့္အေလ႔ စႏၵီမွာ ရွိေနျပီ။ ျမစ္မ်ားကုိ ျဖတ္တုိင္း ႏုိင္မုိးကုိ ေအာက္ေမ႔ တ သ မိ ၏။ အိပ္မက္တြင္ သူ႔ကုိ လြမ္းေၾကာင္း စႏၵီ ေျပာတတ္လာသည္။ သည္တကြက္ ကျဖင္႔ ဘ၀တြင္ ေန သာေအာင္ ဖန္တီးေပးသည္။

ရုံးစုိက္ရာ ေနရပ္တခုဆီသုိ႔ ေလယာဥ္ျဖင္႔ မနက္သြား ညေနျပန္ ခရီးတုိမ်ားကလည္း  မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ သြားရသည္။ ထုိ ခရီးအတြက္ ေလယာဥ္ ေစာင္႔ဆုိင္းစဥ္ ႏုိင္မုိးႏွင္႔ ျပန္လည္ ဆုံေတြ႕ရသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ေရေႏြးရႏုိင္မလား ခင္ဗ်ာ”

“ဟုတ္ကဲ႔။ ရပါတယ္။ ဂ်က္စမင္တီး ဆုိ အဆင္ေျပမလား ရွင္”

ခရီးသည္နားေနခန္း CIP Lounge တြင္ ထုိင္ကာ ေခါင္းငုံ႕ စာရုိက္ေနသည္႔ စႏၵီ သည္၊ သူ တကၽြမ္းတ၀င္ ရွိလွသည့္ အသံေၾကာင္႔ ဆြဲေမာ႔လုိက္သလုိ ဆတ္ကနဲ ေခါင္းေထာင္မိသည္။

နားေနခန္း ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးေလး ရွိရာ ေကာင္တာတြင္ ႏုိင္မုိး ရပ္ေနသည္။ ဘယ္ဘက္ အစြန္က်က် မွန္နံရံ ေဘး ကပ္ ထုိင္ေနေသာ စႏၵီဘက္မွ ၾကည့္ေသာ္ သူ႔ ကုိ တေစာင္းသာ ျမင္ရသည္။ ႏုိင္မုိး ၀ လာ သည္။ ဗိုက္ေတာ႔ မပူ။

ေရေႏြးခြက္ကုိ ကုိင္၍ ႏုိင္မုိး လွည့္ ထြက္လုိက္ရာ သူ႔ကုိ ေငးၾကည့္ ေနသည့္ စႏၵီ ကုိ ျမင္၏။ တခုႏွင္႔တခု ဆက္မတတ္ ရွိေသာ မ်က္ခုံးနက္နက္အစုံကုိ ပင္႔ လ်က္။ ပါးစပ္ မဟတဟ အေနအထားျဖင္႔ တခုခုကုိ ေျပာေတာ႔မလုိ ဟန္ ျပင္သည္။

ေရေႏြးထည့္ထားသည့္ ေၾကြခြက္ေလးကုိ ကုိင္လ်က္ သူ စႏၵီထံ ေလွ်ာက္လာသည္။ မတ္မတ္ ေလွ်ာက္တတ္သည့္ ကုိယ္ဟန္ကုိ တဖန္ ျမင္ရျပန္သည္။ ေရေႏြးခြက္ကုိ စားပြဲေပၚတင္လုိက္သည့္ အခ်ိန္၌ အနည္းငယ္ လႈပ္ယမ္းသြားကာ ေရေႏြး ဖိတ္စင္သြား၏။

စႏၵီက တစ္ရႈးကုိ ထုတ္ယူကာ ဖိတ္သည့္ေရ ကုိ သုတ္၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္ေတာ႔မွ သူ႔ဆံပင္ လႈိင္းတြန္႔ရိပ္ေလးကုိ ျမင္ရသည္။ ႏွစ္ဦးသား ရုတ္တရက္ စကား မ စ ႏုိင္ဘဲ ျငိမ္ေနၾကသည္။ စကၠန္႔ အနည္းငယ္ၾကာမွ စႏၵီ ျပဳံးျပ၍ စကား စ သည္။

“ႏုိင္မုိး ေနေကာင္းလား။ နင္ ဒီမွာ မရွိဘူးလုိ႔ သိထားတာ။ ဘယ္တုန္းက ျပန္လာတာလဲ”

ႏုိင္မုိး စကားမေျပာႏုိင္ေသး။ စႏၵီအား စိမ္းစိမ္း ၾကည့္၏။ သူ႔ မ်က္လုံးက ေျပာသည့္စကားမ်ားကုိ စႏၵီ ၾကားႏုိင္သည္ဟု ယုံၾကည္ဟန္ျဖင္႔ ၾကည့္သည္။ စႏၵီ႕ ဆံပင္ေျဖာင္႔စင္းစင္းကား အရွည္ မဟုတ္ေတာ႔။ ပါးပါးကပ္ကပ္ အတုိ ညွပ္ထား၏။ သြယ္လ်သည့္ ကုိယ္ဟန္ကား နဂုိေန ရွိဆဲ။ ေတာက္ပသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းရိပ္ ပါးပါးေလး ျမင္ရသည္။ အရင္လုိ စူးစူးထန္ထန္အရိပ္ မေတြ႕ရ။ တင္းမာရိပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသျဖင္႔ ပုိမုိ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္သည္ဟုပင္ ထင္ရသည္။

ေရေႏြးကုိ တငုံေသာက္ျပီးမွ ႏုိင္မုိး စကား ျပန္ေျပာသည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး အဆက္အသြယ္ မရွိတာ ၾကာျမင္႔ေနသည့္ အေၾကာင္းကုိ ဂရုမျပဳဟန္ႏွင္႔ တျမန္ေန႔ကမွ စကား စ ျပတ္ခဲ႔သူႏွယ္ ရွိ၏။

“ဒီက ဌာနတခုနဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔ကြာ၊ လူခံတေယာက္ လုိတယ္ဆုိလုိ႔ လုိက္လာရတာ။ နင္ေကာ ဘယ္တုန္းက ျပန္လာလဲ။ ဘာသံမွကုိ မၾကားရဘူး။ ဘယ္ သြား ပုန္းေနလဲ”

အသံဗလံ မျပဳသူမွာ စႏၵီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အဆက္အဆံ ျဖတ္သူမွာ ႏုိင္မုိး ကုိယ္တုိင္သာ ျဖစ္၏။

“ငါ ျပန္လာတာ တႏွစ္ ျပည့္ေတာ႔မယ္။ ဒီၾကားထဲ ေက်ာင္း တက္ေနတာ”

“ေျပာအုန္း။ ခု ဘယ္မွာလဲ။ ငါ ဖႏြမ္းပင္ကုိ လွမ္းေမးေတာ႔ နင္ထြက္တာပဲ သိလုိက္တာ။ ဘယ္ကုိေျပာင္းသြားလဲ ေမးေတာ႔ တေယာက္မွ မသိၾကဘူး။ ဟုိလူေလ…ရာ႔ခ်္နဲ႔ေတာင္ ေျပာလုိက္ရေသးတယ္”

ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ လွမ္းေမးလဲ ဟု ေမးခ်င္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ စႏၵီ ျပဳံးရုံသာ ျပဳံးေနသည္။

“ ငါ သဘက္ခါ ျပန္မွာ။ မနက္ျဖန္ မနက္ပုိင္း အလုပ္ကိစၥျပီးရင္ အားျပီ။ တုိ႔ ေတြ႔ရေအာင္”

“ ငါ ေန႔တ၀က္ ခြင္႔ယူလုိက္မယ္။ နင္ကုိ ဘယ္ လာေခၚရမလဲ”

“လာမေခၚနဲ႔။ ငါ လာခဲ႔မယ္။ နင္႔ရုံးက ဘယ္မွာလဲ။”

နားေနခန္း အသံခ်ဲ႕စက္မွ သတိေပးေၾကျငာခ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္။

“စႏၵီ နင္ ဘာေလယာဥ္လဲ။ ငါတုိ႔ကုိ ေခၚေနျပီ”

“ငါ ခ်ာတာဖလုိက္နဲ႔။ နာရီ၀က္ လုိေသးတယ္”

“နင္႔ ဖုန္းနံပါတ္ ေပး။ ငါတုိ႔ မနက္ျဖန္ ေတြ႔မယ္”

ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင္႔ နားေနခန္း အလယ္သုိ႔ ႏုိင္မုိး ေလွ်ာက္သြားကာ လက္ဆြဲအိတ္တလုံးကုိ ယူလုိက္သည္။ စႏၵီ မွတ္မိေနသည့္ အညိဳ႔ရင္႔ေရာင္ သားေရအိတ္။ အိတ္ကုိလြယ္လုိက္ျပီး အေပၚအက်ီ လက္ေပၚတင္ကာ လွမ္း ထြက္သြားသည္။ တံခါးေရာက္မွ ေခါင္းတခ်က္ ျပန္ ငဲ႔ကာ စႏၵီကုိ လက္ေျမွာက္ျပသြားသည္။

သည္တၾကိမ္ သူတုိ႔ အတူ ရွိၾကသည္မွာ ရန္ကုန္ ျမစ္တဘက္ကမ္းရွိ သမၺာန္ဆိပ္ ေလွခါးထစ္တြင္ ျဖစ္၏။ သန္လ်က္စြန္း ေမာ္လျမိဳင္ ထမင္းဆုိင္က ထြက္လာျပီးေနာက္ ကမ္းနားသြားထုိင္မည္ ဟု ႏုိင္မုိး ဆုံးျဖတ္သည္။ ေန႔လည္အခ်ိန္ ေက်ာ္လြန္ခဲ႔ေသာ္လည္း က် ေနသည္ အစြမ္းကုန္ ပူေလာင္ေနဆဲပင္။

“ငါတုိ႔ ဟုိဘက္ကမ္း ကူးၾကမလား စႏၵီ။ ေလွ စီးရေအာင္”

“ ေနပူတယ္ဟ”

“ငါ႔ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားဟာ။ နင္႔မွာ ပု၀ါပါရင္ ေနကာထားလုိက္လုိ႔ရတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီမွာ ထုိင္ေနလည္း ပူ က်က္ေနမွာ။ ငါ ေလွ စီးခ်င္လုိ႔”

ေလျငိမ္သျဖင္႔ ျမစ္ေရသည္ တခ်က္တခ်က္ ကမ္းသုိ႔ ပုတ္ရုံမွ လြဲ၍ အလႈပ္အရွား နည္း၏။ သမၺာန္ေပၚသုိ႔ စႏၵီ အရင္တက္ျပီး ေလွဦးရွိ ခုံတန္းတြင္ ထုိင္၏။ ႏုိင္မုိးက စႏၵီ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရာ၌ လာထုိင္သည္။

ျမစ္အတြင္း သေဘာၤတခ်ိဳ႕ ေက်ာက္ခ်ထားၾကသည္။ ဒီေရအတက္အက် ရွိ၍ ျမစ္ေရသည္ ရြံ႕ေရာင္ ညိဳညစ္ညစ္ အဆင္းျဖင္႔ ေနာက္က်ိ၏။ ေရျပင္တြင္ အမႈိက္သရုိက္မ်ား၊ ေဖာ႔ဗူးမ်ား ႏွင္႔ ပလပ္စတစ္အခ်ိဳရည္ဗူးခြံမ်ား ေရာေထြး ေမ်ာပါလ်က္ရွိ၏။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ ျပန္ၾကည့္ရာ ေနေရာင္ စူး သျဖင္႔ ၾကာၾကာ မၾကည့္ႏုိင္။

တဘက္ကမ္းသုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ အငွားဆုိင္ကယ္သမားမ်ား ေျပးလာ ေမးၾကသည္။ ဆက္သြားမည့္ ခရီးသည္ မဟုတ္ဘဲ ထုိင္မည့္ ခရီးသည္ျဖစ္ေတာ႔ နားမလည္သလုိ ေခါင္းကုတ္ၾက၏။ သူတုိ႔သည္ သမၺာန္ဆိပ္ အတက္ အေပၚဆုံး ေလွခါးထစ္တြင္ ထုိင္ၾက၏။ ျမစ္ကမ္းပါးမွ သစ္ပင္ေၾကာင္႔ ေလွဆိပ္တြင္ အရိပ္ရသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွ စားပြဲထုိးတဦးသည္ ဆုိင္ေနာက္ေဘး ေရာက္လာရာ သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းၾကည့္၏။ ေရာက္စက စက္ေလွသမားမ်ားသည္ စူးစမ္းစိတ္ျဖင္႔ ၾကည့္ေသာ္လည္း ထုိင္ခ်ိန္ ၾကာလာသည္ႏွင္႔အမွ် သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ တဦးမွ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိေတာ႔။

သူတုိ႔ ထုိင္သည့္ေနရာမွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ရန္ကုန္-ဒလ သေဘာၤဆိပ္ကုိ ျမင္ရသည္။ သေဘာၤဆုိက္ခ်ိန္တြင္ လူသူ အနည္းငယ္ စည္ကားေသာ္လည္း ေန႔ခင္းျဖစ္၍ က်ဲ ၏။ သေဘာၤ မေစာင္႔ႏုိင္သူမ်ား သမၺာန္ စီးၾကရာ ေလွဆိပ္တြင္ လူသူ မျပတ္လွ။ သမၺာန္ ေလးငါးစီးခန္႔ ကပ္ထားရာ အလွည့္က် တစီးစီ ထြက္ၾကသည္။

ေခါက္ထီးေလး ေဆာင္းထားသည့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တဦး ေရာက္လာသည္။ သမၺာန္ စီးလုံးငွားကာ ထြက္သြားရာ ထုိ သမၺာန္ ဦးတည္ရာမွာ ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္းဘက္ မဟုတ္။ ျမစ္လယ္တြင္ ေက်ာက္ခ် ရပ္နားထားေသာ သေဘာၤမ်ားဆီသုိ႔ ျဖစ္၏။ ပလပ္စတစ္ဘူးမ်ား သယ္ယူလာသည့္ အမ်ိဳးသားတေယာက္ ေရာက္လာျပန္သည္။ သမၺာန္သမားမ်ားႏွင္႔ ေစ်းညွိႏႈိင္းျပီး ျမစ္လည္ဆီသုိ႔ ေမာင္းသြားျပန္၏။ ဆီသေဘာၤဆီ သြားမည့္သူမ်ား ျဖစ္ေလသေလာ။

ျမစ္ကမ္းပါးကုိ ေက်ာေပးေဆာက္ထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွ စြန္႔ပစ္အမႈိက္ပုံသည္ ျမစ္ထဲသုိ႔ တ၀က္ ေရာက္ေနသည္။ ေလွဆိပ္ကုိေက်ာ္ေသာ္ ကုိင္းပင္မ်ား၊ ခရာဆူးခ်ဳံမ်ား ႏွင္႔ လမုပင္ အစရွိသည့္ ဒီေရေရာက္ေတာ အပင္မ်ားကုိ ျမင္ရသည္။ ေရ က် ခ်ိန္ ျဖစ္၍ အပင္ေအာက္ေျခမွ ႏုံးေျမ ကုိ ျမင္ရသည္။

“ျမစ္ေရ အေတာ္ ညစ္ပတ္ေနတာပဲ။ အမႈိက္ေတြလည္း ထင္သလုိ ပစ္ခ်ထားတယ္”

“လႈိင္ျမစ္ကမ္းပါးမွာ စက္ရုံေတြ အမ်ားၾကီးေလ။ ေရဆုိးေတြကုိ ဘယ္လုိ စြန္႔ပစ္ေနလဲ နင္ သိလား။ ဘာမွ 

မျပဳျပင္ဘဲ ဒီအတုိင္း ေျမာင္းထဲ လြတ္ခ်ထားတာေတြ အမ်ားၾကီး။ ျမစ္ဟာ လူသားေတြ စြန္႔ပစ္တာ အကုန္ လက္ခံရတယ္”

ေလာဘစိတ္၊ မနာလုိစိတ္၊ မခံခ်ိစိတ္ ႏွင္႔ လူသားကုိ ပူေလာင္ေစသည့္ ခံစားမႈမ်ားကုိလည္း ျမစ္ေရထဲသုိ႔ စြန္႔ပစ္ႏုိင္လွ်င္ ပုိမုိ ညစ္ေပေတာ႔မည္။

 “စႏၵီ။ နင္ အျပီး ျပန္လာတာလား”

“ငါလား။ အေျခအေနအရပဲ။ တေနရာမွာ အျခခ် ေနထုိင္ဖုိ႔ ခုထိ မေတြးရေသးဘူး”

“စႏၵီ။ တေယာက္တည္း ေျပးခ်င္ေနတုန္းပဲကုိး”

စႏၵီ ေျပးတာေတာင္ သူ႔ကုိ လိုက္မမီေၾကာင္း ႏုိင္မုိး မသိေပ။

“အသက္ နည္းနည္းရလာလုိ႔လား မသိဘူး။ တေနရာမွာ ျငိမ္ျငိမ္ ေနခ်င္လာတယ္။ တခါတခါ နင္႔ကုိ ေျပာခ်င္တာ အမ်ားၾကီးပဲ စႏၵီ။ ဘယ္က စ ေျပာရမွန္း မသိဘူး။ မျဖစ္ႏုိင္မွန္း သိရက္နဲ႔ ငါ႔ ဆႏၵ ကုိ နင္ သိျပီး လုိက္ေလ်ာေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးတယ္။ နင္ ဒီလုိခ်ည္း ေနသြားေတာ႔မွာလား။ ငါတုိ႔ အတူ ရွိေနဖုိ႔ တခါမွ မစဥ္းစားမိဘူးလား”

ေနသားက်သည့္ ဘ၀ တခုကုိ ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ အမ်ားၾကီး လုိသည္။ လုိအပ္သည့္ အခ်ိန္ကုိ ေက်ာ္လြန္ပါက ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္ ရွိခ်င္မွ ရွိေတာ႔မည္။ မည္သူမွ တပ္အပ္ မေျပာႏုိင္။

ႏွစ္မ်ားစြာအတြင္း ႏုိင္မုိး ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းလဲခဲ႔သလဲ။ မည္သူ႕ကုိမွ ကုိင္းညႊတ္ျခင္း မရွိဘဲ ေနထုိင္ခဲ႔မည္ မဟုတ္။ ေနထုိင္ခဲ႔သည္ဆုိလွ်င္ သံသယ ပြားစရာျဖစ္ျပီး မေနထုိင္ခဲ့ပါဆုိလွ်င္သာ ပုံမွန္ အေျခအေန ျဖစ္၏။ ပုံမွန္အေျခအေနကုိ လက္ခံျပီး အတူယွဥ္တြဲေနထုိင္ဖုိ႔ စႏၵီ အဆင္သင္႔ ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီလား။ အတိအက် အေျဖ မရွိေသး။

ဒီေရ တက္ စ ျပဳ လာျပီ။ ေရာက္စက ျမင္ေနရသည့္ ေလွခါးထစ္ ခုႏွစ္ထစ္ အနက္ ႏွစ္ထစ္ ျမွဳပ္ေနျပီ။ အေနာက္ေတာင္ ေဒါင္႔မွ တက္လာသည့္ တိမ္တုိက္ေၾကာင္႔ ေနလုံး ေပ်ာက္သြားသည္။ ညေနေစာင္းခဲ႔ျပီ။

“ငါတုိ႔ ဟုိဘက္ကမ္း ျပန္ကူးရေအာင္”

ေလ အနည္းငယ္ ထန္ လာ၏။  ျမစ္ေရသည္ လႈိင္းတုိ႔ျဖင္႔ မတည္မျငိမ္ လႈပ္ရွားလာသည္။ ကမ္းပါးသုိ႔ လႈိင္းရုိက္သံ က်ယ္ေလာင္လာသည္။

“သေဘာၤ ေစာင္႔ျပီး စီးမလား”

“ စက္ေလွနဲ႔ပဲ ျပန္ရေအာင္”

ေလွခါးထစ္အတုိင္း  သမၺာန္ဆိပ္သုိ႔ ဆင္းခဲ႔သည္။ ‘စင္းလုံးငွားမလား အကုိ’ ဟု ေမးလုိက္သံကုိ ႏုိင္မုိး ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ စက္ေလွသမားက ခ်ည္ထားသည့္ ၾကိဳးကုိ ဆြဲျဖဳတ္ကာ ေလွခါးထစ္ အရင္းသုိ႔ ေလွကုိ ဆြဲယူသည္။ ႏုိင္မုိး အရင္ တက္ ႏွင္႔သည္။ လႈိင္းတခ်က္ ျပင္းျပင္း ရုိက္ လုိက္၍ ရုတ္တရက္ ေလွ လူး သြားသည္။ စႏၵီ ခဏ ရပ္ၾကည့္ေန၏။

“တက္ခဲ႔ေလ။ ငါ ရွိတယ္”

ႏုိင္မုိး ကမ္းေပးသည့္ လက္ကုိ ဆြဲယူကာ သမၺာန္ေပၚ တက္ လုိက္သည္။ စႏၵီ အတန္ငယ္ ယုိင္ျပီး ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားေသာ္လည္း ႏုိင္မုိး ထိန္း ထားသျဖင္႔  လဲ မသြားေပ။ ျခံစည္းရုိးေပၚက ျပဳတ္က်သည့္ အိပ္မက္ကုိ အမွတ္ရမိျပန္သည္။

ျမစ္လယ္တြင္ ေလေအးကေလး တုိက္လာသည္။ စင္ေရာ္ငွက္တုိ႔ လႈိင္း စီး ေနၾကသည္။ အေနာက္ေတာင္အရပ္မွ တိမ္တုိက္တုိ႔သည္ ေရႊေရာင္တကြက္ ေမွာင္တကြက္ျဖင္႔ ျမစ္ျပင္ဆီသုိ႔ စုိက္ဆင္းလာၾကသည္။ ၀င္လုဆဲ ေနေရာင္သည္ ျမစ္ျပင္ဆီသုိ႔ အလင္း တုိက္ရုိက္ က်မလာဘဲ တိမ္ကုိ အကာအကြယ္ျပဳကာ ျမစ္ေရကုိ ေရႊေရာင္ ျခယ္သ၏။ ရြံ႕ေရာင္ညစ္ထပ္ထပ္ျဖင္႔ ေနာက္က်ိသည့္ ျမစ္ေရကုိ ေရႊအဆင္းသုိ႔ ေျပာင္းေစရန္ တိမ္တုိက္ႏွင္႔ ျမစ္ေရတုိ႔ အေရာင္ ကူး ေနၾကသည္။ ညစ္ပတ္သည့္ ေရဟု မျမင္မိဘဲ ေရႊအဆင္း ေရျပင္က်ယ္ကုိသာ ခံစား မိန္းေမာၾကေတာ႔သည္။ လက္ဖ်ားႏွင္႔ ေရကုိ အသာ တုိ႔ ထိ ကစားလုိစိတ္ ၀င္လာ၏။

ေနလုံးကား တိမ္တုိက္တုိ႔အၾကား ပုန္းကြယ္ရင္း ေပ်ာက္ခဲ႔ျပီ။ တိမ္တုိက္ႏွင္႔ ေရျပင္က်ယ္တုိ႔၏ အေရာင္သည္ တဖန္ ေျပာင္းျပန္၏။ ခဲေရာင္ရင္႔ရင္႔တခ်ိဳ႕။ ေရႊေရာင္ရင္႔ရင္႔ တကြက္။  ျပာသလုိ စိမ္းသလုိ အေရာင္ေရာစပ္ထားသည္ကုိလည္း ျမင္ရသည္။ ေရႊေရာင္ရင္႔ တိမ္တုိက္မွ အေရာင္ကူးမႈေၾကာင္႔ ျမစ္ေရသည္ တခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ အလင္း လြန္႔လူး၍  တလက္လက္ ထ ၏။ ခဲေရာင္ရင္႔ရင္႔ တိမ္တုိက္၏ ေရာင္ျပန္မႈေၾကာင္႔လည္း တခ်ိဳ႔ေနရာတြင္ စိမ္းေမွာင္လာသည္။ ေရျပင္က်ယ္ဟု မျမင္မိဘဲ ေရာင္စုံ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကုိ ျဖန္႔ခင္းထားသက႔ဲသုိ႔ ရွိေခ်၏။

ေရေၾကာင္းျပဘုတ္ကေလးက ေရွ႕မွ ညႊန္ျပလ်က္၊ ကြန္တိန္နာ သေဘာၤတစီး ကုိ ပင္လယ္၀ သုိ႔ ဦးတည္ ထြက္လာသည္။ သေဘာၤၾကီး အရွိန္ေၾကာင္႔ စက္ေလွ သည္ ပုိ လူး လာသည္။ စႏၵီသည္  မူးရိပ္ရိပ္ ျဖစ္လာ၏။

“နင္ ရလား။ ဘာျဖစ္ေနလဲ။ မူးေနတာလား”

မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ ႏုိင္မုိး သူ႔ေဘးသုိ႔ ေျပာင္းလာထုိင္၏။ ႏုိင္မုိး ျငိမ္ျငိမ္ေန ဟု မာန္လုိက္ေသာ္လည္း စႏၵီ၏ အေျခအေန မဟန္ေပ။ စႏၵီ႕ ေခါင္းကုိ လက္ျဖင္႔ အသာထိန္းသာ ႏုိင္မုိးက သူ႔ ပခုံးတြင္ အသာ မွီေစသည္။ တရိပ္ရိပ္ မူးေနေသာေၾကာင္႔ စႏၵီ ျငိမ္ေနရသည္။ ႏုိင္မုိး ပါလာေသာေၾကာင္႔  သူ႔ အိမ္ကုိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ ေရာက္ႏုိင္ပါလိမ္႔မည္။

***

ျပတင္းမွန္ကုိ ေက်ာ္၍ ျမစ္တဘက္ကမ္းကုိ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ျမစ္တဘက္ဆီမွာ တံလွ်ပ္ ထ ေနေသာ ကြင္းက်ယ္ကုိသာ ျမင္ရ၏။ သစ္ရိပ္ေအာက္ ရွိေသာ စက္ေလွဆိပ္ကုိကား မျမင္ႏုိင္။ စိတ္ကူးျဖင္႔သာ မွန္းဆ ျမင္ႏုိင္၏။

တျခားေသာ ျမစ္ကမ္းပါးမွာေရာ မုိးရြာေနေလသလား။ ေနမင္း အလင္း ျဖာေနသလား။ လြမ္းတတ္သူ တေယာက္ ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ ေရာက္ေနေလသေလာ။

အိပ္မက္ျမင္စဥ္မဟုတ္။ ပကတိ စိတ္ႏွလုံးျဖင္႔ ေျပာလုိပါသည္။

လြမ္းေၾကာင္း….. သူ႔ကုိ။

 ( ျမယာ)

၂၀၁၃၁၂၁၃
နံနက္ ၁၂ နာရီ ၅၀ မိနစ္