ေခ်ာဆီ

ဆဌမထပ္က ဧည္႔ၾကိဳေကာင္တာကုိလာခဲ႔ပါ အယ္ဒီ႔ အမွာေၾကာင္႔  ၆ ထပ္အေရာက္ ေမးလုိက္ေတာ႔ ဧည္႔ၾကိဳ မိန္းကေလးတေယာက္ ထြက္လာၿပီး လုိက္ပုိ႔မယ္ ေျပာတယ္။ ေအာက္ဆုံးထပ္ ဧည္႔ခန္းမနဲ႔မတူ ဒီအထပ္က ပုိမုိ လွပတင္႔တယ္တယ္။ ေဘးဘီ ၀ဲယာကုိ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔ေတာ႔ အယ္ဒီ႔ ကုိ အရိပ္အေယာင္မွ မျမင္ရဘူး။ မိန္းကေလးက ဓာတ္ေလွခါးဆီ ဦးတည္သြားေတာ႔ သူ႔ေနာက္ လုိက္ခဲ႔ရတယ္။ ကေလးမေလးက ကဒ္ျပားေလးတခု ထည္႔လုိက္ၿပီး ဓာတ္ေလွခါးႏွိပ္တယ္။ အထပ္ ၂၀ လား။ အထပ္ ၂၀ ေရာက္ျပန္ေတာ႔ ခင္းထားတဲ႔ ေကာ္ေဇာက  ေျခေထာက္နစ္၀င္သြားမတတ္ အိ ေနတယ္။ Cella ေတြ ပန္းအုိးထုိးထားတာ ေတာ္ေတာ္ လွတယ္။  အျပင္ဘက္ထြက္ၿပီး ဧည္႔ၾကိဳမိန္းကေလးက အေနာက္ဘက္ ဆက္ေလွ်ာက္ျပန္တယ္။ ေနာက္ ဓာတ္ေလွခါးတခု ထပ္ေတြ႔ျပန္တယ္။ ကဒ္ျပားတခု ထပ္ထည္႔ ရတယ္။ ဒီတခါ မိန္းကေလး ႏွိပ္လုိက္တာ ၄၆။  

၄၆ ထပ္ ခန္းမေရာက္ျပန္ေတာ႔ ေအာက္ဆုံးထပ္ဆုိတာအညံ႔စား ၆ထပ္ဟာအလကား အထပ္၂၀ ဖြတ္က်ား ဆုိလုိက္ခ်င္ေအာင္  ၄၆ ထပ္ဟာ ခမ္းနားထယ္၀ါလွတယ္။ အေပၚမွာ ဘယ္ႏွစ္ထပ္ရွိေသးလဲ ထပ္ တက္သြားရင္ နတ္ျပည္ဆုိတာကုိမ်ား ေရာက္မလား ေတြးထင္ရမလုိ။ ပန္းရနံ႔ အေမြးနံ႔သာ တပ်ံ႔သင္းသင္း ရွိတယ္။ ခန္းလုံးျပည္႔ ခရမ္းရင္႔ေရာင္ေတာက္ေတာက္ ၾကမ္းခင္း ေကာ္ေဇာဟာ အထက္တန္းက်က် ထင္းလင္း ၀င္းပတယ္။  အယ္ဒီ ေစာင္႔ေနတဲ႔ အစည္းအေ၀းခန္းမငယ္ဆီေရာက္ဖုိ႔ ထယ္၀ါတဲ႔ ဧည္႔ခန္းေဆာင္ၾကီးတခုလုံး ေကြ႔၀ုိက္ သြားရတယ္။ ေက်ာရုိးထဲ နည္းနည္း စိမ္႔သလုိလုိ ျဖစ္လာလုိ႔ သူ  ေခါင္း ဘယ္ ညာ တခ်က္ရမ္းၿပီး ေမးဖ်ားကုိ  ပင္႔ခ်ီ လုိက္မိတယ္။ 

ေဟး ေနေကာင္းလား ႏႈတ္ဆက္သံ ခရီးလမ္းအဆင္ေျပလား ပ်ဳငွာသံေတြကုိ အလုိက္သင္႔တုန္႔ျပန္ကာ အယ္ဒီ ေပးတဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ကုိ လွမ္းယူတယ္။ အယ္ဒီ တပ္ထားတဲ႔ လည္စည္းအနီေရာင္က မ်က္လုံးထဲ တန္း ေရာက္လာေအာင္ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိတယ္။ ကိတ္တခု ယူစားလုိက္ေတာ႔ လွ်ာဖ်ားတင္ အရည္ေပ်ာ္ လု ျဖစ္သြားလုိ႔ ေနာက္တခုကုိ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ ယူသင္႔လား သူ ခဏ ေတြေ၀သြားတယ္။ ေကာ္ဖီ ၂ ငုံ ငုံၿပီးမွ ထပ္ယူတယ္။ အစည္းအေ၀း တေလွ်ာက္လုံး ပန္းရနံ႔သင္းသင္းကုိ မွတ္မွတ္သိသိ ခံစားေနမိတယ္။ ခဏနားခ်ိန္ ဧည္႔ခန္းေဆာင္ထဲ ျပန္၀င္ေတာ႔ တီးလုံးသံ ၿငိမ္႔ၿငိမ္႔ေညာင္းေညာင္း ေသာတအာရုံထဲ ထပ္၀င္လာတယ္။ ဖ၀ါးေအာက္မွာ ႏူးညံ႔တဲ႔ အထိအေတြ႔။ ခန္းမေဆာင္ေရာက္ ဧည္႔သည္ေတာ္မ်ားကလဲ ေတာက္ပၿပိဳးပ်က္တဲ႔ အသေရ ကုိယ္စီကုိယ္ငွနဲ႔။ ျမင္ဖူးေနက်  ခရီးသြားဧည္႔သည္မ်ားလုိ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ၀တ္စားဆင္ယင္သူ တဦးတေလမွ မေတြ႔ရ။ အာရုံငါးပါးစလုံး တပါးမွ အျပစ္ဆုိစရာ မရွိဘူး။ 

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ပတ္က  အယ္ဒီ မွာထားတဲ႔  ပဲတီစိမ္း သေဘာၤတင္ကိစၥနဲ႔ လႈိင္သာယာ ပဲ ဂုိေဒါင္ကုိ သူ ေရာက္ေနခဲ႔တယ္။ ဥေရာပစံခ်ိန္မီျဖစ္၍  ပဲအိတ္ေတြ သေဘာၤတင္ရင္ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ ေခၽြး မစုိပါေစနဲ႔ ဟူေသာ ေတာင္းဆုိခ်က္ေၾကာင္႔ ေခၽြးမစုိဘဲ ပဲအိတ္ ကြန္တိန္နာထဲေရာက္ေအာင္ ဘယ္လုိ သြင္းမလဲ သူ တပတ္လုံးလုံး ေတြးေတာျပင္ဆင္ရတယ္။ ပဲအိတ္ေပၚ ေျခရာမ်ား မထင္ေစရဆုိသည္႔အခ်က္ကလဲ ပါလုိက္ေသးတယ္။ အလုပ္သမားမ်ားကုိ လည္ရွည္ဘြတ္ဖိနပ္ စီးခုိင္းတယ္။ ပခုံးေပၚထမ္းထင္တဲ႔အခ်ိန္ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါအထူစားေတြ ခင္းၿပီးထမ္းခုိင္းရတယ္။ ဖုန္မႈန္႔နဲ႔ေျခရာမ်ား မက်န္ေအာင္ ေလမႈတ္စက္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ ထပ္မႈတ္ရတယ္။

ရာသီကပူေတာ႔ အလုပ္သမားေတြ ကုိယ္ဗလာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ေျခေထာက္ေအာက္က လည္ရွည္ဖိနပ္ကုိ ျငဴစူၾကတယ္။ ၿပိဳက္ၿပိဳက္က် ေခၽြးကုိ အဆက္မျပတ္ သုတ္ရတာကုိလည္း နည္းနည္းမွ မႏွစ္သက္ၾကဘူး။ သူ ကြန္တိန္နာ၀င္ၾကည္႔္လုိက္ ေလမႈတ္စက္နဲ႔မႈတ္ၿပီးသား ပဲအိတ္ကုိ လက္ညိဳးနဲ႔ ပြတ္ၾကည္႔ကာ ဖုန္ က်န္ မက်န္ စစ္ေဆးေနတာကုိလည္း  အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနၾကတယ္။ သူ အကဲပုိၿပီး အလုပ္သမားေတြ လည္ပင္းက ေခၽြးစီးေၾကာင္းကုိေတာင္ ကုိယ္တုိင္ သုတ္ေပးမတတ္  ဗ်ာပါဆုိက္ေနလုိ႔ အလုပ္သမားေတြ အျမင္မွာ ရယ္စရာျဖစ္ေနတာ မသိဘူး။

အိႏၵိယေရာင္းတာလုိ ပဲအိတ္ေတြကုိ နင္းခ်င္သလုိနင္း ထမ္းခ်င္သလုိထမ္း စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ ထမ္းမတင္ရတဲ႔အတြက္ ေနာက္ရက္မွာ အလုပ္သမား တဂုိဏ္း မလာေတာ႔ဘူး။ ေၾကးပုိေပးတာေတာင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လုိ႔ မထမ္းလုိဘူးဟု အေၾကာင္းျပန္တယ္။ လာတဲ႔ အဖဲြ႕ကလည္း တျမန္ေန႔လုိ မဟုတ္ဘဲ အင္တင္တင္ ျဖစ္လာတယ္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ေျပလည္ရန္ လည္ရွည္ဖိနပ္မစီးခုိင္းဘူး သုိ႔ေသာ္ ေျခေထာက္မွာ ဆာလာအိတ္ ပတ္ထားရမယ္ ေခၽြး အတြက္ကုိေတာ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ ခင္း ထမ္းေပးမယ္ စတဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြ ညိွယူရေတာ႔တယ္။ ေခၽြးကိစၥကုိေတာ႔ သူ အေလ်ာ႔ေပးလုိ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ေန႔စားခကုိ ပုိေပးထားရတာ ေခၽြးအတြက္ မဟုတ္ေလာ။

ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ဂုိေဒါင္ရွိရာ လမ္းသြယ္ထိပ္ ခေနာ္ခနဲ႔ ထမင္းဆုိင္ကုိ သူတုိ႔ သြားၾကတယ္။ ပလက္စတစ္ စကၠဴစုတ္ သစ္ရြက္ေျခာက္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ႔ မည္းပုပ္ပုပ္ ေရေသေျမာင္းေပၚမွာ ထုိ ထမင္းဆုိင္ ရွိတယ္။ တခါျပင္ က်ပ္ ၂၀၀ တန္ အနီရဲရဲ ငရုတ္ဆီနဲ႔ ၾကာဇံသုပ္ ထမင္းနဲ႔ဟင္း ပုံစား ၅၀၀ ဆုိတာ စားၾကတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ ကေလးတေယာက္ ေျမာင္းေဘာင္ေပၚမွာ အညစ္အေၾကး စြန္႔ေနတယ္။ မည္းညစ္တဲ႔ ေရေသထဲ ေနာက္ထပ္ အညစ္အေၾကး ထပ္ က် သြားတယ္။ ေျမာင္းထဲက ႏြယ္ တက္လာတဲ႔ ကန္ဇြန္းႏြယ္ကုိ ထမင္းဆုိင္ရွင္က ခ်ိဳး ယူတယ္။ ငရုတ္ဆီအထုပ္ ေဖာက္ၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ကုိ ေျမာင္းထဲ ျပန္ ပစ္ခ်လုိက္တယ္။

တခ်က္တခ်က္ ကုန္တင္ကားမ်ား ျဖတ္သြားတဲ႔အခါ သူတုိ႔ဆီကုိ ဖုန္မႈန္႔ အလိပ္လုိက္ အလိပ္လုိက္ ေျပး၀င္လာတယ္။ မ်က္ႏွာ ေမးေစ႔ ရင္ဘတ္ ေျခသလုံးမွာ ေခၽြးစီးေၾကာင္းနဲ႔ ဖုန္မႈန္႔နဲ႔ အစင္းစင္း ထ လုိ႔။ သူတုိ႔ စားစရာပန္းကန္ႏႈတ္ခမ္းမွာလည္း ဖုန္ ကပ္ေနတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ႔ အမႈမွတ္မဲ႔ ရွိၾကတယ္။ အလုပ္သမားေခါင္း ခ်ထားေပးတဲ႔ ေရပုံးၾကီးထဲက ေရကုိ စိတ္ၾကိဳက္ေသာက္ၾကတယ္။ လည္ပင္းကုိ တဖုန္းဖုန္း ရုိက္ ေရဆြတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ဂုိေဒါင္နံရံမီကာ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း ရွာ အိပ္ၾကေတာ႔တယ္။

ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်သူရဲ႔ လုပ္အားနဲ႔ ေခၽြးတေပါက္မစုိေစေအာင္ ပခုံးထမ္းတင္ေပးလုိက္တဲ႔ ပဲ ေတြေၾကာင္႔ ၄၆ ထပ္ နတ္နန္းမွာ အယ္ဒီ စံျမန္းေနႏုိင္တာ သူတုိ႔ ဘယ္ သိျမင္ ႏုိင္မလဲ။  နတ္ျပည္နဲ႔ ငရဲျပည္ဆုိတာ သီးျခားဘုံအေနနဲ႔ တည္ရွိေနတာ မဟုတ္ဘဲ  တမုိးေအာက္မွာပင္ တြဲလ်က္ ရွိေနၾကတယ္လုိ႔ သူ ျမင္ လာတယ္။ ၄၆ ထပ္ဟာ နတ္ဘုံလား ငရဲဘုံလား။ ပဲဂုိေဒါင္အရိပ္ဟာ နတ္ဘုံလား ငရဲဘုံလား။ သိမ္းပုိက္မႈအေပၚမွာသာ တည္ၾကမွာဘဲ။ အာရုံငါးပါးကေတာ႔ ကြဲျပားျခားနားလြန္းတယ္။  ဥစၥာ အရင္းအျမစ္ရဲ႔ ျပဳျပင္ စီရင္မႈလား။

ဖလွယ္ေရးကိရိယာ တခုအျဖစ္သာ သေဘာထားၿပီး ပုိက္ဆံကုိင္ရင္  အနီကြက္ အဖုဖု ထလာကာ ယားယံတတ္သူ ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ သူလည္း မေရွာင္ႏုိင္ဘူး။ ေျခဖ်ားမွာကပ္ၿငိတဲ႔ ေျမမႈန္႔သာသာ အဆင္႔ကုိ ခ်ထားလုိက္ခ်င္လည္း လည္မ်ိဳညွစ္ႏုိင္တဲ႔တေနရာမွာ ေရာက္ေနခဲ႔တယ္။ တခ်က္ကေလး ေျခလွမ္းမမွားနဲ႔။ အသက္ရႈက်ပ္ သြားႏုိင္တယ္။ အနည္းဆုံး သူ႔ေဒါင္႔ လင္းေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ႔အတြက္ အဖုဖု ထ ယားယံ ေစတတ္တဲ႔အရာကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားရတာ အဓိပၸါယ္မဲ႔ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ အားတင္းရေသးတယ္။ တဘက္မွာ အယ္ဒီရဲ႔ အဆက္မျပတ္ေတာင္းဆုိခ်က္ ျပင္းထန္တဲ႔ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ စိတ္ပ်က္လာၿပီ။ ၿငီးေငြ႔လာပီ။ 

ေနာက္ထပ္ အမွာေတြ ထပ္ ၀င္လာေၾကာင္း အယ္ဒီ ရႊင္ပ်လႈိက္လွဲစြာ ေျပာတယ္။ ၿမိဳးၿမိဳးမ်က္မ်က္ ပမာဏ ျဖစ္ေလေတာ႔ သူကလဲ လုိလုိခ်င္ခ်င္ အရွိသား။ အယ္ဒီက သူ ၀ယ္ထားတဲ႔ ပဲတီစိမ္းကုိ ဥေရာပ တုိင္းျပည္တျပည္အတြက္ ငွက္စာအျဖစ္ ျပန္လည္တင္ပုိ႔ေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေတာ႔ သူ စားလက္စ ကိတ္အရသာ ခါးသက္သက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဂုိေဒါင္က ေက်ာေျပာင္ေတြရဲ႔ ေခၽြး မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါအထူ ဆာလာအိတ္ပတ္ထားတဲ႔ ေျခေထာက္မ်ားကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္မိၿပီး သူ ဆြံ႔အသြားတယ္။ ပဲအိတ္ေပၚ ဖႈန္မႈန္႔ ရွိမရွိ စမ္းခဲ႔တဲ႔ သူ႔လက္ညိဳးကုိ ငုံ႔ၾကည္႔မိတယ္။ ဥေရာပ……. ငွက္စာ………။

ညစ္ညဴးရႈပ္ေထြးစိတ္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ အမွာစာ သေဘာၤတင္ကိစၥ ကုိ သူ လုပ္ေပးႏုိင္ မႏုိင္ စဥ္းစားအုန္းမယ္ ေျပာကာ တည္းရာအရပ္ကုိ ျပန္လာခဲ႔တယ္။ အယ္ဒီက နားမလည္ဟန္နဲ႔ ပမာဏကုိ ညိွႏႈိင္းႏုိင္ေၾကာင္း လမ္းဖြင္႔တယ္။ သူ အေၾကာင္းျပန္မယ္လုိ႔သာ ေျပာခဲ႔တယ္။

အငွားကားေပၚကထုိင္ေနရင္း အလွစုိက္ပန္းပင္ေတြနဲ႔ တင္႔တယ္တဲ႔ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ သစ္ပင္ေတြကုိ ေတြေတြ ၾကည္႔မိတယ္။ ဒီအရပ္မွာေကာ ငွက္ေတြ ရွိလား။ ေက်ာေျပာင္ၾကီးေတြရဲ႔ ေခၽြးမထိေစရတဲ႔ ပဲတီစိမ္းကုိမ်ား စားၾကရသလား။ သူ႔မိသားစုထံ ဖုန္းဆက္လုိက္တယ္။ သားက ဖုန္းကုိင္ၿပီး လာမည္႔  စာသင္ႏွစ္အတြက္ သူ႔ေက်ာင္းလခကိစၥကုိ ေျပာတယ္။ တည္းခုိတဲ႔ေနရာအေရာက္ ျမက္ခင္းမွာမ်ား ငွက္ကေလးေတြ ေတြ႔မလားလုိ႔ သူ ၾကည္႔မိေသးတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ သူ႔ လက္ဆြဲ ကြန္ျပဴတာ ကုိ ဖြင္႔ကာ ဒီးယားအက္ဒီ အစခ်ီတဲ႔ စာတေစာင္ရုိက္တယ္။

အမွတ္မဲ႔ သူ႔လည္ပင္းကုိ ျပန္စမ္းမိတယ္။ ဒီအရပ္ ဖုန္ မရွိတတ္ပါဘဲ သူ႔လက္ညိဳးက ဖုန္မႈန္႔ကုိ စမ္းမိလုိက္တယ္။ လည္မ်ိဳ ေရာက္ခဲ႔ၿပီကုိး။

ျမယာ

၂၀၁၂၁၂၁၈ ည ၁၂း၁၂ မိနစ္(  ခိုင္စိုးလင္းစီစဥ္တဲ့  ေရာင္စံုစကၠဴ (color papers) e-book မွာပါပါတယ္ .. ။ )