Wednesday 21 June 2017

ပန္းႏြယ္ျဖစ္လွ်င္… ပန္းႏြယ္ျဖစ္စဥ္

(၁)

ျမဴျပာျပာေၾကာင္႔ အေဝးက ေတာင္တန္းေတြကုိ ထင္ထင္ရွားရွား မျမင္ရဘူး။ တိမ္တုိက္ ပါးလ်လ် ဟုိတကြက္ ဒီတကြက္နဲ႔ ေကာင္းကင္ဟာ မၾကည္စင္လွဘူး။ ေလ တခ်က္တခ်က္ တုိက္လာရင္ ေအးသလုိလုိ ရွိေပမဲ႔ ဝင္းပတဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ ေၾကာင္႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိတယ္။

စုိက္လက္စ အပင္ေျခရင္းမွာ အျပီးသတ္ ေျမဖုိ႔လုိက္ျပီး ကဲ.. ပန္းႏြယ္ႏွင္းဆီေရ ဒီေနရာမွာ ရွင္သန္မယ္ မဟုတ္လား လို႔ ရုိ႕စ္ က ဆုိတယ္။ ျပီးေတာ႔ ေရ နည္းနည္း ျဖန္းလုိက္တယ္။ ကၽြန္မ က ရုိ႕စ္ ရဲ႕ က်စ္ဆံျမီး တုတ္ခဲခဲေပၚမွာ ထုိးစုိက္ပန္ဆင္ထားတဲ႔ ပန္းရုိင္းနွင္းဆီခက္ကုိ ေငးေနျပီး အေတာ္ၾကာေတာ႔မွ ဘာ အထိမ္းအမွတ္ ေျပာရမလဲ လုိ႔ ေမးလုိက္တယ္။

မနက္က သီးမစ္လြင္ျပင္ဘက္ ဆင္းတဲ႔ ကားလမ္းနံေဘးက ေတာရုိင္းနွင္းဆီရုံက အပင္တခ်ိဳ႕ ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ သြားတူးလာခဲ႔ၾကတယ္။ သဘာဝအေလ်ာက္ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ႔ ႏွင္းဆီေတာၾကီးဟာ လွလုိက္တာ။ သမ အေအးပုိင္းရာသီေၾကာင္႔ ပြင္႔ဖတ္ ပြင္႔ခ်ပ္တုိ႔ရဲ႕ အေရာင္အေသြးဟာ ေတာက္ေတာက္ပပ ရႊန္းစုိလ်က္။ အရြက္အခက္ တုိ႔ဟာ စိမ္းျမျမ။

အိမ္ေရာက္ေတာ႔ အမုိးခုံးကေလးနဲ႔ ပန္းရုံလုပ္မယ္ ဆုိကာ အရုိင္းပင္ကုိ ပုံသြင္းရန္ ၾကံ ၾကေရာ။ သူ ချမာ လြင္ျပင္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွင္သန္ေနရာက လူတုိ႔ လက္ ေစာ္ နံ ကာမွ  ၾကိဳးနဲ႔ အခ်ည္အေႏွာင္ ခံလုိက္ရတယ္။ ပုံေဖာ္ထားတဲ႔ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ႏြယ္ ရစ္ ပတ္ ကာ ၾကီးျပင္းရွင္သန္ လာရေတာ႔မယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဟာ  ျပဳျပင္စီရင္ျခင္းကင္းတဲ႔ အလွကုိ အလုိမရွိသူေတြလား။ ပုိမုိ တင္႔တယ္လွပေစရန္ ရည္ရြယ္ရင္း နဲ႔ တုပ္ေႏွာင္ျခင္းကုိ ျပဳသူမ်ားလား။

‘ဘာ အထိမ္းအမွတ္မွ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္႔ျခံထဲ ဒီပန္းပင္ ရွိေစခ်င္လုိ႔ပဲ။ မစု ဘာေျပာခ်င္ေနလဲ က်ေနာ္ သိတယ္။ ျပီးသြားျပီ မစု။ က်ေနာ္ ေအးေဆးပဲ။’

ရုိ႕စ္ ဒီလုိ သက္ေတာင္႔သက္သာ ေျပာႏုိင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာလုိက္ပါလိမ္႔။ တစ္လ လား။ ႏွစ္လ လား။ တေလာက သူကေလး ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာေၾကာင္႔ အလူးအလိမ္႔ ျဖစ္ေနေတာ႔ ဒီတၾကိမ္ ျပန္ မတ္ လာဖုိ႔ ၾကာျမင္႔မယ္ ထင္ေနခဲ႔တာ။ ျပင္းထန္တဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္တခုဟာ အလြန္ဆုံး သုံးလပဲ ခံတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ၾကားဖူးတယ္။ ဟုတ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

‘ဒါဆုိလဲ ပုိ၍ လွပပြင္႔လန္းတဲ႔ မႏွင္းဆီ ကုိ ရည္စူးျပီး စုိက္တယ္ေပါ႔ဟယ္။’

ရုိ႕စ္ နာမည္ အျပည့္အစုံ Rose Par Chin ရဲ႕  အဓိပၸါယ္ ကုိ ကၽြန္မ ရည္ညႊန္း လုိက္ေတာ႔ သူ က လြင္လြင္သာသာ ရယ္လုိက္တယ္။

‘ဟုတ္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ ဟာ က်ေနာ္ ျဖစ္ျခင္းအတြက္ ဒီ အပင္ကုိ စုိက္တယ္။’

ရုိ႔စ္ ကုိယ္တုိင္ကုိက ပန္းႏြယ္ရုိင္းႏွင္းဆီ ပဲလုိ႔ ကၽြန္မ က ဆိုခ်င္တယ္။ သဘာဝ ေတာရုိင္းႏွင္းဆီ လုိ ေတာက္ေတာက္ပပ။ ခြန္အားအျပည့္နဲ႔ ခ်စ္စဖြယ္ မိန္းမရြယ္။ သူ႔ ဆံပင္ေတြက အုံထူထူ နက္ေမွာင္ေမွာင္ နဲ႔ ေျဖာင္႔စင္းစင္း ရွိတယ္။ ကုိယ္ဟန္ျပည့္ျပည့္ အသားလတ္ကာ ကုန္းေျမျမင္႔ မ်ိဳးႏြယ္ရင္း ပီသ တဲ႔ ေျခဆံလက္ဆံ နဲ႔။ ျမင္စမွာပင္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတာ လက္ခံေစတဲ႔ မ်က္ႏွာေပါက္ ရွိတယ္။

‘တျခားသူတဦးဦးအတြက္၊ ခံစားမႈ တခုခုအတြက္ စုိက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္႔ ျဖစ္တည္မႈကုိ က်ေနာ္ လက္ခံတဲ႔အေနနဲ႔ စုိက္တယ္လုိ႔ ေျပာရေအာင္။’

သူ႔ ျဖစ္တည္မႈကုိ လက္ခံသူေတြထဲ သူ႔ ေသြးသားရင္းေတြ ပါမွ ပါ ပါေလစ။ ပန္းႏြယ္ကုိ ပုံသြင္းခ်ည္ေႏွာင္ျပီး အထူး တင္႔တယ္ေစလုိတဲ႔ သေဘာ ရွိသူေတြ ျဖစ္ၾကေတာ႔ ရုိ႕စ္ ရဲ႕ လက္ရွိကာလ လႈပ္ရွားေနထုိင္ပုံကုိ ဘဝင္က်လိမ္႔မယ္ မထင္ဘူး။

အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရင္ အိမ္တံခါး ဖြင္႔မေပးဘူးလုိ႔ ဆုိတာ၊ အိမ္ကလူေတြ က်ေနာ္ ကုိ ေျခာက္လွန္႔ရုံ ေျပာတယ္ ထင္ထားတာ။ တကယ္ကုိ တညလုံး က်ေနာ္ကို အေအးေတာထဲ ပစ္ထားမယ္ မထင္ခဲ႔ဘူး။ က်ေနာ္ တျခားအိမ္ တအိမ္အိမ္ ကုိ ျပန္သြားလို႔ ရသားနဲ႔ အိမ္ေရွ႕  ေလွခါးထစ္မွာ တညလုံး ထုိင္ေနခဲ႔တာ လုိ႔ သူ ရင္ဖြင္႔ခဲ႔ဖူးတယ္။

အဲဒီညက ႏွင္းဆီ လုံမပ်ိဳ ရဲ႕ ရင္ထဲ ဆူး ေပါက္ခဲ႔သလား။ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ ထုိင္ေနတဲ႔ ကေလးမေလး ကုိ ကၽြန္မ မွန္းဆ ျမင္ေယာင္ မိတယ္။

‘ရည္မွန္းခ်က္ ၾကီးၾကီး ထားျပီး မနားမေန အားထုတ္ေနတဲ႔ မိသားစုမွာ က်ေနာ္ ေမြးလာတာ။ ဒီေရာက္ေတာ႔  ရည္မွန္းခ်က္ ဆုိတာ ဘာလဲ မသိတဲ႔ သူေတြနဲ႔ ၾကဳံ ရျပန္တယ္။’

ကြဲျပား ျခားနားတဲ႔ ကမာၻ ႏွစ္ခုကုိ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ ေနထုိင္ခဲ႔သူ ရုိ႕စ္ ဟာ သူ႔ ကုိယ္ပုိင္ ကမာၻ ကုိ သူ ဘာသာ တည္ေဆာက္ ထား သူ ျဖစ္တယ္။ သူ လုပ္ခ်င္တာ၊ လုပ္ႏုိင္တာ၊ လုပ္ေနတာ မ်ားျပားလွျပီး ရံဖန္ရံခါ ေခါင္းစဥ္ေပါင္းစုံ ေရာေထြးေနကာ၊ ေန႔ခင္းအိပ္မက္ မက္ေနသူပမာ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ကင္မရာေနာက္မွာ ရပ္ေနရာက ရုတ္ခ်ည္း ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားေရွ႕ ေရာက္သြားတတ္သလုိ ကဗ်ာစပ္ေနရင္းက ပုိးခ်ည္မ ွ်င္ေရာင္စုံ ကုိ အထည္အျဖစ္ ရက္ေဖာက္ေနသူ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။

‘မစု မနက္ျဖန္ ရမ္းထလုိ သားဖြားခန္း သြားၾကည့္ျပီးရင္ ျပန္မယ္ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ လူငယ္သင္တန္း မစခင္ မႏၱေလး ခဏ လုိက္ခဲ႔မယ္။ ကေလးေတြကုိ အေျခခံ ပန္းခ်ီ သင္ေပးဖုိ႔ ဝယ္စရာ ရွိေနလုိ႔။ ျပီးေတာ႔ က်ေနာ္႔ ဆံပင္ကုိ အေရာင္ ဆုိးမလားလုိ႔။ မီးလွ်ံ လုိ နီရဲ ေနတဲ႔ အေရာင္ေလ။’

‘အင္း။ ေနာက္ ႏွစ္လ ၾကာမွ… ဇြန္ လ လယ္ေလာက္ေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွ  ျပန္ လာ ၾကည့္ ရ ေတာ႔မယ္။ ဒါေပမဲ႔ သီးဆန္ေက်ာင္းက တဝက္ ျပီးေနျပီ။ ထပ္ ၾကည့္ရင္း ကေလးဘက္က လွည့္ ျပန္မလားလုိ႔။’

‘မစုကလဲ အမွတ္ မရွိေသးဘူး။ ဟုိတခါကလဲ ေလယာဥ္ ခရီးစဥ္ဖ်က္လုိ႔ ရ ရာ ကား နဲ႔ ေျပးရေတာ႔ မဟာျမိဳင္ေတာထဲ တုိင္ပတ္ျပီးျပီ။ မႏၱေလး ဆင္းရေအာင္ကြာ။ ဟုိေရာက္ရင္ ဘာနဲ႔ ျပန္ျပန္ ေရြးခ်ယ္စရာ ေပါလြန္းလုိ႔။ သူပဲ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိတဲ႔ အေျခအေနကေန ေရြးခ်ယ္စရာ ဆုိတာ ဘာလဲ သိလာတဲ႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ တရစပ္ ေအာ္ေနျပီးေတာ႔။’

‘ဟဲ႔ ကေလးကေန ေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္မယ္ဆုိတာ ေရြးခ်ယ္မႈပဲေလ။’

‘ဒါ ေရြးခ်ယ္မႈ မဟုတ္ဘူး။ ဒီတခုပဲ ရွိတာကုိ မျဖစ္မေန လက္ခံ ရတာ။’

ပထမအၾကိမ္ ေတာင္တန္းေပၚ တက္လာခဲ႔ခ်ိန္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ အမွတ္ရျပီး ကၽြန္မ ျပဳံးမိတယ္။

မနက္ ကုိးနာရီ ထြက္မယ္ ေျပာထားတဲ႔ ခရီးသည္တင္ကား ဟာ မြန္းတည့္ ဆယ္ႏွစ္နာရီ အထိ စက္ႏုိးသံ မၾကားတဲ႔အခါ တျခားေသာ ေရြးခ်ယ္စရာ ကုိ ကၽြန္မ ေမးျမန္းစုံစမ္းတယ္။  ရွာ မရ။ ေနာက္တမ်ိဳး ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ ရယ္လုိ႔ မရွိ။ ခရီးေဖာ္မ်ားကုိ အကဲခတ္ေတာ့   ပူပင္ေၾကာင္႔ၾကဟန္ မျမင္ရ။ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတုိင္း ဆုိတဲ႔ စကား မၾကားဖူးၾကတဲ႔ အလား ေအးေအးသက္သာ ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မ ကလြဲလုိ႔ ထ လို္က္ ထုိင္လုိက္ လမ္းေလ ွ်ာက္လုိက္နဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနသူ တေယာက္မွ မရွိဘူး။ ညေနေစာင္းခ်ိန္ ကားထြက္မယ္ဆုိေရာ၊ ေျခနင္းခ်စရာ မရွိေအာင္ တကားလုံး ကုန္အျပည့္ ျဖည့္ထားျပီးျပီ။ အထုပ္ၾကီးငယ္ေပၚ နင္းျဖတ္ ေက်ာ္လႊား ျပီး ေနရာယူခ်ိန္ မွာလည္း အျပဳံးမပ်က္ၾက။ တေသာေသာနဲ႔ ရယ္ေမာ ႏႈတ္ဆက္ ေျပာဆုိေနလုိက္ၾကေသး။

ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေတာ္ကေန ကၽြန္မ သြား ၾကည့္ရမဲ႔ ရြာေတြကုိ ခရီးဆက္ေတာ႔  ပုိေတာင္ ရယ္ခ်င္စရာ ေကာင္းေသးတယ္။ တပတ္ ႏွစ္ရက္သာ ရွိတဲ႔ ခရီးသည္တင္ကား ဟာ မနက္ ရွစ္ နာရီထြက္မယ္ ေျပာထားေပမဲ႔ ခရီးသည္အေပါင္းဟာ အိမ္ျပန္ျပီး ေန႔လယ္စာ ျပန္စား တေရးတေမာ အိပ္ ေနလုိ႔ ရေသးတယ္။ မနက္က လုိ္က္မယ္ ေျပာထားတဲ႔ သူေတြကုိ ထြက္မယ္ဆုိမွ လုိက္ေခၚၾကတယ္။ ခုႏွစ္နာရီခြဲ ကတည္းက ကားဂိတ္မွာ ေစာင္႔ေနတဲ႔ ကၽြန္မ တေယာက္သာ အူခ်ာခ်ာ နဲ႔။ အခုမွသာ ရယ္ခ်င္စရာလုိ႔ ေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ဟုိတုန္းကေတာ႔ ေဒါပြလုိက္ စိတ္ေလ်ာ့လုိက္နဲ႔ ဂဏွာမျငိမ္ ျဖစ္ေနခဲ႔တာ။

မုိင္ေလးဆယ္ခရီးကုိ ေန႕ တဝက္ ကုန္ေအာင္ သြားရျပီး ကားက ဝန္အျပည့္နဲ႔ ေတာင္ေပၚ မတတ္ႏုိင္လုိ႔ လမ္း ဆင္းေလွ်ာက္ရတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။ ဒါေတာင္ တပတ္ ႏွစ္ရက္ပဲ ကား စီးခြင္႔ ရွိတယ္။ ၾကားရက္ ဆုိရင္ အငွားဆုိင္ကယ္ကုိသာ အားကုိးရတယ္။ အိႏၵိယကြမ္းထုပ္ နဲ႕ ေဆးရြက္ၾကီး အနံ႔ စြဲေနတဲ႔ ဆုိင္ကယ္သမား ေၾကာင္႔ ပထမဆုံး စီးတဲ႔အခ်ိန္မွာ လမ္းေဘးမွာ ဆင္း အန္ ခဲ႔ ရတယ္။ ေက်ာက္ခင္းလမ္းၾကမ္းမွာ ဆုိင္ကယ္ေဆာင္႔လုိ႔ တကုိယ္လုံး လႈပ္မရေအာင္ နာက်င္ခဲ႔ဖူးတယ္။ မွတပါး ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိတဲ႔ အေျခအေနမွာ နံသည္ နာသည္ ဟူ၍ အဆာ မက်ယ္ႏုိင္။

ဒီခရီးမွာ ရုိ႕စ္နဲ႔ ဆုံၾကတာပဲ။ ရုိ႕စ္က ဘားေကာလိပ္က ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ သူ႔ ဘုိးဘြား ရြာကုိ ခဏ ျပန္လာေနခ်ိန္ ျဖစ္ေတာ႔ အကူအညီ ရႏုိင္တယ္လုိ႔ ရြာ ေကာ္မတီက ယူဆျပီး ကၽြန္မကုိ သူ႔ အိမ္ ပုိ႔ လုိက္တယ္။ ေဆးခန္း ေဆာက္လုပ္ေရး ကိစၥနဲ႔ ရြာမွာ အေတာ္ၾကာၾကာ ေနရေတာ႔ သူနဲ႔ ရင္းခ်ာ လာတယ္။ ရြာအဝင္ ေတာအုပ္အုပ္ေလးဆီ ညေနတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကရင္း စကားေတြ ေျပာၾကတယ္။

ေမြးဖြားၾကီးျပင္းရာအရပ္၊ က်င္လည္ရာ ဝန္းက်င္၊ အမူအက်င္႔ သေဘာထား သြင္သြင္ ျခားနားၾကသူ ႏွစ္ဦးဟာ ခ်က္ခ်င္းလုိလုိ စိတ္ႏွလုံး နီးကပ္တဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚ ျမိဳ႕ေတာ္က သူ႔ အိမ္ဟာ ကၽြန္မရဲ႕  အေျခစုိက္စခန္း ျဖစ္လာတယ္။ ကာလ အပုိင္းအျခား တခုမွာ ေန႔ေန႔ညည တပူးတြဲတြဲ ရွိေနတတ္ျပီး၊ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အသံဗလံ မျပဳဘဲ ၾကာျမင္႔စြာ ေနခ်င္ ေနတတ္ၾကတယ္။ သုိ႔ေပသိ စိတ္ႏွလုံးကေတာ႔ ရင္းခ်ာဆဲ။

‘က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစု ဒီျမိဳ႕က ထြက္သြားခ်ိန္မွာ၊ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ ငယ္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သစ္တင္ ကားၾကီး စီး ရတာ၊  လမ္းအေကြ႕ မွာ ထင္းရႈးေတာ ေဝးက်န္ခဲ႔တာကုိ မွတ္မိေနတယ္။ ေမ႔ မသြားဘူး။ က်ေနာ္ ေတာင္တန္း ေပၚမွာ ေမြးေပမဲ႔ ေျမျပန္႔မွာ ၾကီးလာခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ ေသြးသားထဲ စိမ္႔ ဝင္ေနတာ….. က်ေနာ္ဟာ ေတာင္တန္းေပၚက လူပဲ။ ေက်ာင္းျပီးေတာ႔ ဒီ ျပန္ လာတာ သူတုိ႔ နားမလည္ၾကဘူး။ အဘုိး ရြာမွာ သြား ေနတာကုိ  အခ်ိန္ ျဖဳန္းတယ္ ထင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ ရဲ႕ ရင္းျမစ္ဟာ ေတာင္ေပၚမွာပဲ။ ဒီမွာဆုိ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ႏုိင္မလဲ အျမဲ ေတြး ေနတယ္။’

စိတ္ၾကိဳက္ ေရြးခ်ယ္မႈ ျပဳႏုိင္တဲ႔ ေဝးေျမရပ္ျခားသုိ႔ အေျခခ် တဲ႔ သူ႔ မိသားစုမ်ားနဲ႔ တခုတည္းကုိသာ မျဖစ္မေန လက္ခံရမယ့္ အရပ္္ဆီ ျပန္လွည့္လာတဲ႔ ရုိ႕စ္ ဟာ ကြာျခားခဲ႔ျပီ။

သူက ခြန္အားအျပည့္နဲ႔ ေတာရုိင္းႏွင္းဆီပါ။ ဘယ္သူကမွ ျပဳျပင္စီရင္လုိ႔ မရတဲ႔ သဘာဝ ႏြယ္ရုိင္း ပန္းပြင္႔။ ကၽြန္မ ႏွစ္လုိစြာ ေက်နပ္စြာ ၾကည့္ခ်င္တဲ႔ ပန္းပြင္႔ ႏွင္းဆီ ပဲ။

‘ကဲ မီးလွွ်ံ ပန္မဲ႔ မမေရ… တုိ႔ ေတြ ညေနစာ ဘာစားရင္ ေကာင္းမလဲ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး သုပ္စားရင္ ေကာင္းမလား။ နံနံပင္ေလး ပါးပါးလွီး ထည့္မယ္။ အခင္းထဲ ဆင္းခူးရေအာင္။’

ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေတာ္ အေျခစုိက္ စခန္းအိမ္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ အႏွစ္သက္ဆုံး ေနရာ ျဖစ္တဲ႔ စုိက္ခင္းဆီ ႏွစ္ဦးသား ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ ရုိ႕ စ္ ရဲ႕ ျခံထဲမွာ ေဂၚဖီ ဆလတ္ မုန္ညင္း တရုတ္နံနံ ျမန္မာနံနံ အာလူး ၾကက္သြန္နီ ၾကက္သြန္ျဖဴ အကုန္ စုိက္ထားတယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴက ႏႈတ္လုိ႔ ရေနၿပီ။ အနီက မရေသး။ အာလူးခင္း ကေတာ႔ စုိက္ခါစ။ ျခံ စည္းရုိးတေလွ်ာက္မွာေတာ႔ ႏွင္းဆီေရာင္စုံေတြ အစြမ္းကုန္ ပြင္႔ေနၾကတယ္။

ေန ေစာင္းလာျပီ။ ေႏြရာသီ ေပမဲ႔ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္လာတာနဲ႔ ေလထု ဟာ သိသိသာသာ ေအးလာတယ္။ ညေန ျမဴျပာျပာ ေၾကာင္႔ အေဝးက ေတာင္တန္းေတြကုိ  မျမင္ရေတာ႔ဘူး။ သီးမစ္လြင္ျပင္သူ ပန္းႏြယ္ ႏွင္းဆီဟာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ႔ ဝါးျခမ္းေပၚမွာ ငုိက္ က် လ်က္ ရွိေနတယ္။
   
( ၂ )

မုိးျမဴ ေၾကာင္႔ ေရွ႕ လမ္းေကြ႕ ကုိ ပင္ မျမင္ရ။ ထင္ရႈးေတာထဲ ေတာင္ခုိးေတြနဲ႔ ပိတ္ပိတ္ ေမွာင္လုိ႔။ မုိးျမဴ နဲ႔ ေတာင္ခုိး ေရာယွက္ လ်က္ ျမင္ကြင္းတခုလုံး ဝုိးတဝါး ျဖစ္ေနတယ္။ ကုိပါက်ဲက ကား ဟြန္းကုိ အဆက္မျပတ္ တီးရင္း တေကြ႕ ျပီး တေကြ႕ ျဖတ္တယ္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ကတည္းက ဒီလမ္းေပၚ ေမာင္းေနျပီး ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိသလဲ မ်က္စိမွိတ္ထားေတာင္ သိ သူ ျဖစ္လုိ႔သာ ဒီလုိ ေမာင္းႏုိင္တာပဲ။

‘ကုိပါက်ဲ ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းပါရွင္႔။ ကၽြန္မတုိ႔ ဝူခုန္းလုိ တိမ္ေတြထဲ ေရာက္ေနျပီ။’

‘ဆရာမတုိ႔ပဲ ဒီေန႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ ခ်င္တာဆုိ။ ဗားရေက်ာ္ျပီး ဟုိဘက္ ဆင္းရအုန္းမွာေလး …’

ကုိပါက်ဲ ဟာ သူ႔ ကား အရွိန္ကုိ မေလ်ာ႔ ဘူး။ ကၽြန္မ ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနလုိက္ေတာ႔တယ္။ ရုိ႕ စ္ က ထုိင္ခုံေနာက္မွီ မွာ ေခါင္းတျခမ္း ေစာင္းတင္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ စိတ္ေအးလက္ေအး ရွိလုိက္ေလ။ မိုးကာလ ေတာင္ေပၚ ခရီးဟာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္မေအးစရာ ေကာင္းလုိက္သလဲ။ ကားလမ္း ဟာ ေခ်ာက္နက္နက္ ထဲ ျပိဳဆင္းျပီး အခ်ိန္မေရြး ကြယ္ေပ်ာက္သြားနုိင္တယ္။ မုိးမ်ားေလ စိတ္ပူရေလပဲ။ ေဘးက ေခ်ာက္ ဆီ ေရာက္ ေရာက္ သြားတဲ႔ အၾကည့္ကုိ မထိန္းႏိုင္ဘူး။

မိုးဖြဲေလး ရြာလာျပန္တယ္။ မုိးရြာေတာ႔ ျမဴ က်ဲ သြားတယ္။ ေတာင္ခုိးေတြဟာ ေပၚလုိက္ ေပ်ာက္လုိက္နဲ႔။ ေရက်သံ တဝုန္းဝုန္း အရင္ ၾကားရျပီး ကား လမ္းေကြ႕ အလြန္မွာ ေရတံခြန္ အေသးတခုကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ကားလမ္းနံေဘးက သစ္ပင္ေတြဟာ စိမ္းျမ သစ္လြင္ေနတယ္။ ျမဴ ပါး သြားလုိ႔ ေဘးပတ္လည္ ျမင္ကြင္းကုိ တဖန္ ျပန္ ျမင္ရ ျပန္တယ္။ ေအာက္ဘက္ ခ်ိဳင္႔ဝွမ္းထဲက ေလွခါးထစ္ စုိက္ခင္းတုိ႔မွာ ေရအျပည့္နဲ႔။ ေကာက္ပင္ တုိ႔ ရွင္သန္ စိမ္းျမလုိ႔ ။ အေလ႔က် ေပါက္ေနတဲ႔ ခ်ဳံပုတ္ဆန္ဆန္ ခရမ္းရင္႔ေရာင္ ပန္းရုံေတာေတြကုိ တလမ္းလုံး ျမင္ရလာတယ္။ ထင္းရႈးေတာထဲက လြင္႔ တက္လာတဲ႔ ေတာင္ခုိးေတြဟာ ခရမ္းရင္႔ေရာင္ ပန္းပြင္႔ ကုိင္းဖ်ားမွာ ခ်ိတ္တြယ္လ်က္။

ကားလမ္း ဘယ္ဘက္မွာ ေတာင္ခုိးနဲ႔ မုိးျမဳ ဖုံးလႊမ္းထားတဲ႔ ဇိန္မႈ ေတာင္တန္းကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။ ရမ္းထလုိရြာ မွာ ကား ရပ္လုိက္ေတာ႔ ရုိ႕ စ္ ႏုိးလာတယ္။ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ျပီး က်ေနာ္႔ ကင္မရာေရာ လွမ္းေမးရင္း သူ႔ဘာသာ ရွာ တယ္။ ေတြ႔တာနဲ႔ လမ္းတဘက္ကုိ ကူးသြားျပီး ဓာတ္ပုံ သြား ရုိက္ ေနတယ္။

သားဖြားခန္း ေဆာက္လုပ္ေနတဲ႔ ေတာင္ကုန္းေလးဆီသုိ႔ ကၽြန္မ တက္ သြားေတာ႔ တံဆိပ္ကပ္ထားတဲ႔ ရုံး ကားတစီး ရပ္ထားတာ ေတြ႔တယ္။ အျပာညစ္ညစ္ ေျပာင္ ေဘာင္းဘီအရွည္ နဲ႔ ဆင္တူ ရွပ္အက်ီ ကုိ အျပင္ထုတ္ ဝတ္ထားတဲ႔ လူတေယာက္နံေဘးမွာ ရြာ ေကာ္မတီ လူၾကီးေတြက ရပ္လ်က္ ရွိေနၾကတယ္။ ေကာ္မတီ အဖြဲ႕ဝင္တဦးက ကၽြန္မနဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးလုိ႔ ေခါင္းျငိမ္႔ ျပဳံးျပလုိက္ျပီး စကား ဆက္ ဆုိ စရာ မရွိေတာ့တာနဲ႔ ေတာင္ကုန္းေပၚ ဆက္ တက္လာခဲ႔ၾကတယ္။ ကုိပါက်ဲက ေနာက္က ကပ္ လုိက္လာျပီး ဆုေပးဒဏ္ေပး လူေတြေလ ဆရာမ လုိ႔ မေမးဘဲ ေျပာတယ္။

‘ဘာလဲ ကုိပါက်ဲ၊ ဆုေပးဒဏ္ေပးဆုိတာ။’

‘အဲဒီလူေလ.. ေျမျပန္႔မွာ စား လြန္းလုိ႔ အတုိင္ခံရတာ။ ေနာက္ေတာ႔ ဒဏ္ေပးတဲ႔ အေနနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဆီ ပုိ႔လုိက္တယ္ ေလ။’

ကုိပါက်ဲ ဆက္မေျပာေတာ႔ဘူး။  သူ ဆက္မေျပာေပမဲ႔ ကၽြန္မ က ေတာ႔ ဆက္ရန္ရွိ အေတြး ေတြ ပလုံစီ ထ သြားတယ္။ ကိုပါက်ဲ ရင္ထဲမွာ ေကာ၊ ဘယ္လုိ ဆူးေတြ ဘယ္ေလာက္ ေပါက္ေနပါလိမ္႔။

ေဆးခန္းေတာင္ကုန္းေလးေပၚက ၾကည့္လုိက္ရင္ စိမ္းလန္းတဲ႔ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြကုိ ရႈမဆုံး ျမင္ရတယ္။ ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရသူေတြကို ပုိ႔တဲ႔ ေနရာ တဲ႔လား။ ဇိန္မႈေတာင္တန္းေတြကုိ ကၽြန္မ အားတု႔႔ံ အားနာ ျဖစ္ရတယ္။

ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းဂုိေဒါင္မွာ ကၽြန္မ စာရင္းစစ္ေနခ်ိန္ ရုိ႕ စ္ ျပန္ေရာက္လာျပီး က်ေနာ္ ဘာ ကူ လုပ္ ရမလဲ လာေမးတယ္။ ပစၥည္းေတြကုိ ဓာတ္ပုံရုိက္ေပးပါ၊ တံဆိပ္ပါတဲ႔ ဟာဆုိ ထင္ရွားေအာင္ ရုိက္ေပး လုိ႔ ကၽြန္မ က ျပန္ ေျဖ လုိက္တယ္။

ကၽြန္မ အလုပ္ျပီးလုိ႔ ျပန္ထြက္လာေတာ႔ ရုိ႕ စ္ ဟာ ဝင္းထဲက ေျမမွာ ကပ္ေပါက္ေနတဲ႔ အရုိင္းပင္ကုိ ဓာတ္ပုံ ရုိက္ ေနတယ္။ အရြက္က မုန္ညင္းနဲ႔ တူျပီး ပန္းပြင္႔ေသးေသးေလးေတြက ခရမ္းေဖ်ာ႔ေရာင္ လဲ႔ ေနတယ္။ အခုတေလာ ရုိ႕ စ္ ဟာ သူ ေနာက္လုပ္မဲ႔ အလုပ္အတြက္ ရာသီအလုိက္ ပြင္႔ၾကတဲ႔ ပန္းေတြကုုိ ဓာတ္ပုံရုိက္ မွတ္တမ္း တင္ ေနတယ္။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္က သူ႔ အာရုံဟာ ေတာင္တန္းေပၚက ေက်ာက္စာတုိင္ေတြကုိ မွတ္တမ္းတင္တဲ႔ အလုပ္ဆီ နစ္ဝင္ေနတယ္။

ရမ္းထလုိက ထြက္ခဲ႔ျပီး မဏိပူရျမစ္နဲ႔ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္း အထပ္ထပ္ေတြကုိ ျမင္ရတဲ႔ ရႈခင္းသာကုိ ေရာက္ေတာ႔ သူ ဓာတ္ပုံ ဆင္းရုိက္ျပန္တယ္။ ဒီလမ္းေတြကုိ သူ ေခါက္တုံ႕ ေခါက္ျပန္ သြားေနတာ အေခါက္ေပါင္း မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ရွိေနျပီ။ ဒီေနရာေတြကုိ သူ ရုိက္ေနတာလည္း ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရွိေနျပီ။ တိမ္ေတြ ေတာင္ေတြ အေရာင္ မတူဘူး မစုရဲ႕၊ ရုိက္ထားမွျဖစ္တာ လုိ႔ ေျပာတတ္တယ္။

မဏိပူရျမစ္ေရ ဟာ မုိးတြင္းျဖစ္လုိ႔ အညိဳရင္႔ရင္႔ အေရာင္ေပါက္ျပီး ေနာက္က်ိေနတယ္။ ဗားရ္ တံတားရွိရာ ခ်ိဳင္႔ဝွမ္းကုိ ဆင္းလာေတာ႔ ေလ ဟာ သိသိသာသာ ပူေႏြး သြားတယ္။ ဗားရ္မွ ျပန္အတက္၊ လမ္းေဘးက သစ္ေတာအုပ္ဟာ မုိးေရေသာက္ျပီး စိမ္း ဖန္႔ ေန တယ္။ ကားလမ္းဟာ တျဖည္းျဖည္း ျမင္႔လာျပီး ထင္းရႈးေတာကုိ ျပန္ျမင္ရခ်ိန္မွာေတာ႔ ေလထု ဟာ ေအးစက္ လာခဲ႔ျပီ။

သီးဆန္ ေက်ာင္းဟာ လက္စသပ္ေနျပီ။ ဖြင္႔ပြဲကုိ အလႈရွင္ကုိယ္စားလွယ္ေတြ လာႏုိင္မယ္႔ ရက္မွ လုပ္ခ်င္လုိ႔ ရြာ ေကာ္မတီဟာ ေစာင္႔ဆုိင္းေနတယ္။ အလႈရွင္ႏုိင္ငံ တံဆိပ္ဝုိင္း ေနဝန္းနီ ေတြ ကပ္ထားတဲ႔ ပရိေဘာဂမ်ား နဲ႔ အသုံးအေဆာင္ေတြဟာ သစ္သစ္လြင္လြင္ ေတာက္ေတာက္ပပ။ အလႈရွင္ ကုိယ္စားလွယ္ရုံးဟာ ေဝးေျမရပ္ျခားက သာမန္ ႏုိင္ငံသားမ်ား မူးစုပဲစု ထည့္ဝင္ထားတဲ႔ အလႈေငြေတြကုိ စိတ္ခ်ယုံၾကည္ရမယ့္ အဖြဲ႕ ေတြက တဆင္႔ ဒီေဒသဆီသုိ႔ မယုိမဖိတ္ အေရာက္ပုိ႔ရတယ္။ ဆုေပးဒဏ္ေပး ကုိယ္ေတာ္မ်ားက တဆင္႔ ဆုိရင္ေတာ႔ ယုိ လုိက္မယ္႔ ျဖစ္ျခင္း။ ယုံၾကည္ခံရသူ တဦး အျဖစ္ ကၽြန္မ ပါဝင္ရတာ ဝမ္းေျမာက္ ေပမယ့္ ယုံၾကည္ခံရမႈ မရွိတဲ႔ အဖြ႕ဲအစည္းဟာလည္း ကုိယ္႔ ႏုိင္ငံသားေတြပဲ ျဖစ္ေနေလေတာ႔ စေနာင္႔စနင္း  စိတ္ လည္း ဝင္ တယ္။  

ယုံၾကည္ခံရမႈဟာ ဘယ္ေလာက္ တန္ဘုိးၾကီးလုိက္သလဲ။ ယုံၾကည္ခံရျခင္းရဲ႕ခ်ိဳျမိန္မႈ ကုိ ဆုေပးဒဏ္ေပးေတြ မသိၾကဘူး။ ယုံၾကည္ေပးသူ နဲ႔ ယုံၾကည္ခံရသူ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳမႈ ရုိေသမႈ ရွိမွ ျဖစ္ထြန္းလာၾကမွာ။ ယုံၾကည္ခံရတာနဲ႔ အမွ် ကုိယ္႔ဘက္က ျပန္ တာဝန္ယူရတဲ႔  ေက်ပြန္မႈ  ပါလာျပီ။

ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္း ယူရုံသာ ျဖစ္လုိ႔ သီးဆန္က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထြက္လာႏုိင္တယ္။ မုိး ဖြဲေလး က် လာျပန္တယ္။ ကုိပါက်ဲ ကားအရွိန္ဟာ အလာတုန္းကထက္ ပုိ မ်ား ေနတယ္။ လမ္းအခ်ိဳး တခုက ေတာင္ေစာင္းနံရံတေလွ်ာက္မွာ  ပန္းေဖ်ာ႔ေရာင္ အရြက္ႏု သစ္ ေဝ တဲ႔ အပင္ေတြကုိ လွမ္း ျမင္လုိက္ရတယ္။ ကားရပ္ေပးဖုိ႔ ရုိ႕ စ္ လွမ္းေအာ္လုိက္ခ်ိန္မွာ အေတာ္ လြန္သြားခဲ႔ျပီ။ ကား ရပ္တာနဲ႔ ရုိ႕ စ္ သြက္သြက္ ဆင္းသြားျပီး လမ္းအေကြ႕ ကုိ ျပန္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ကၽြန္မ ေနာက္က လုိက္သြားေတာ႔ ဆင္ေျခေလ်ာ ေတာင္ေစာင္းမွာ ေပါက္ေနတဲ႔ ပန္းႏုေဖ်ာ႔ ေက်ာက္ခက္ေတာကုိ စိမ္ေျပနေျပ ဓာတ္ပုံရုိက္ေနေလရဲ႕ 

မုိးသားတိမ္တုိက္ေၾကာင္႔ ညေနခင္း အေမွာင္ရိပ္ဟာ ေစာ ေရာက္လာတယ္။ ကုိပါက်ဲက ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေတာင္ကုန္းလမ္းထိပ္ အထိ ပုိ႔ ေပးတယ္။ ကၽြန္မကုိ ကားခေဘာက္ခ်ာ ထုတ္ေပးဦးေနာ္ ကုိပါက်ဲ ဆုိေတာ႔ ေအးေဆးပါ ဆရာမ၊ ေနာက္ရက္မွ ေပးမယ္ ေျပာရင္း ကားေမာင္းထြက္သြားတယ္။ ရုိ႕ စ္ ရဲ႕ အိမ္က ေတာင္ကုန္းအျမင္႔ေလးမွာ ရွိေတာ႔ တက္လာၾကရင္း ေမာလုိ႔ လမ္းတဝက္မွာ ခဏ နားရေသးတယ္။

ေလတုိက္ခံလာရလုိ႔ ဖြာ ေနတဲ႔ ရုိ႔ စ္ ရဲ႕ မေဟာ္ဂနီေရာင္ အေသြးက်က် အနီေရာင္ ဆံပင္ေတြကုိ ကၽြန္မ အာရုံစုိက္မိတယ္။ ေမွာင္ရီစ ျပဳေနတဲ႔ လမ္းက်ဥ္းေလးဟာ သူ႔ ဆံမွ်င္မီးလွ်ံ ေၾကာင္႔ လင္းေနတယ္။

ျခံအဝင္ဝ ခုံတန္းအေရာက္ သူ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မက အိမ္ထဲကုိ ဝင္သြားျပီး ေရ ေသာက္တယ္။ သူ႔အတြက္ တခြက္ ကုိင္ျပီး ျပန္ထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္မဆီက လွမ္းယူတယ္။ ခုံတန္း ေနာက္မွီေပၚ ေခါင္းတင္ျပီး ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ႔ၾကည့္လုိက္တယ္။ မုိး တိမ္တုိက္ ေတြေၾကာင္႔ ေကာင္းကင္ဟာ မႈိင္းမႈန္မႈန္။ ညေနၾကယ္ေလး တလုံးတေလကုိပင္ မျမင္ရ။

‘မစု ညက်ရင္ ေဆးရုံေရွ႕  လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ သြားရေအာင္။’

‘ညဘက္ ဆုိင္ကယ္စီးရင္ ေအးလြန္းလုိ႔ အျပင္ကုိ မထြက္ခ်င္ဘူး။ ေဆးရုံေရွ႕ ဆုိင္ ဘာလုိ႔ သြားခ်င္… ေအာ္ သိျပီ ။ ဟင္း ဟင္း။’

ေႏြရာသီ လူငယ္ သင္တန္းမွာ လာေရာက္ ကူညီေပးသူ ဆရာဝန္တေယာက္ နဲ႔ သူ အကၽြမ္းတဝင္ ျဖစ္လာတာကုိ ကၽြန္မ သိထားျပီးသား။

‘ဘာလဲကြာ… ေကာင္မေလး။ အိမ္ေခၚလာ မိတ္ဆက္ ေပးေလကြာ။’

‘အဲလုိ အဆင္႔ မေရာက္ေသးပါဘူး။ နည္းနည္း ရင္ခုန္ေနေတာ႔  ျဖစ္ႏုိင္ေျခ အလားအလာ ကုိ တြက္ေနတာ။’

သူ႔ မ်က္ႏွာ ရႊင္ခ်ိဳခ်ိဳ ကုိ ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ျပဳံးမိတယ္။

မျဖစ္ရင္ေကာ လုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာေတာ႔ ရုိ႕ စ္ ေျဖပုံက သင္းတယ္။ မျဖစ္ရင္ ဒုိး လုိက္ေပါ႔ တဲ႔။

စိတ္မရႈပ္ဘူးလား ရုိ႕စ္ ရယ္ လုိ႔ ကၽြန္မက ေမးလုိက္ေတာ႔….

‘က်ေနာ္က စိတ္ရႈပ္စရာ တမင္ရွာေဖြ ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီလုိပဲ သြားလာရွင္သန္ရင္း ရင္ခုန္စရာနဲ႔ ေတြ႕ ေတာ႔ ခုန္မိတာပဲ။ ခ်စ္စိတ္ဝင္လာရင္ ခ်စ္မွာပဲ။’

အသည္းကြဲျပီး လူးလွိမ္႔ေနတာလဲ ထည့္ေျပာေလ လုိ႔ ကၽြန္မက ဆုိေတာ႔ ……

‘ဟုတ္တယ္ေလ။ ကြဲခ်ိန္ က်ေနာ္ ငုိရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ျပီးသြားတာပဲေလ။ ခု က်ေနာ္မွာ ရင္ခုန္စရာ ရွိလာေတာ႔ က်ေနာ္ ခံစားလုိက္တာပဲ။ သဘာဝအတုိင္း သူ႔ အပုိင္းအျခား နဲ႔ သူ ရွင္သန္တာေလ။ တျခားလူေတြလည္း ဒီလုိပဲ ေနထုိင္ၾကတာ။ မဟုတ္ရင္ ကုိယ္႔ ႏုပ်ိဳခ်ိန္ ကုိ ႏွေျမာစရာ။’

‘ပ်ိဳျမစ္ႏုနုယ္မႈဆုိတာ ခုိင္ျမဲတာမွ မဟုတ္တာ။ ႏွေျမာစရာရယ္လုိ႔ မထင္ပါဘူး။’

‘ဟုတ္တယ္။ မခုိင္ျမဲလြန္းလုိ႔ ပို ႏွေျမာတာ။ အခ်ိန္ကာလ အပုိင္းအျခားေလးတခုမွာသာ ႏုပ်ိဳခြင္႔ ရွိတာေနာ္။ အဲဒီ ကာလမွာ ငယ္ရြယ္သူ ပီပီ ေနရမွာ မစုရဲ႕ ။ ႏွေျမာတသ ေဗာင္ေရာင္း ေတာ႔ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။’

‘ဘာလဲ ေဗာင္ေရာင္း’

‘မစု ၾကိဳက္တယ္ဆုိတဲ႔ ပန္းေလ။ ေႏြဦးမွာ ပြင္႔တဲ႔ ခရမ္းေရာင္ စြယ္ေတာ္ရုိင္းေတြ။’

ရုိ႕ စ္ က ကဗ်ာတပုိင္းတစ ကုိ ထ ရြတ္ တယ္။

ခရမ္းနီရင္႔ေသြး၊ ေဗာင္ေရာင္း
ထင္ေပၚလြန္းလွေပ
ညိႈးေရာ္ရြက္၀ါတုိ႔ၾကား
ထင္ေပၚလြန္းလွေပရဲ ထင္ေပၚလြန္းလွေပ
ေႏြလြန္ ႏြမ္းရိ ရြက္ညိဳတုိ႔ဆီ
အစြမ္းကုန္ ျမဴးထူး ပြင္႔အာေနတဲ႔  ေႏွာင္းပန္း
ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိေပါ႔ ေဗာင္ေရာင္း(ရယ္)
ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိေပါ႔။
ျမဴးထူးေနရွာ၊ ျမဴးထူးေနရွာ၊
ႏြမ္းရိ ေရာ္ရြက္၀ါညိဳတုိ႔ ဆီမွာ။ 

‘ အုိင္းဒီး ရဲ႕  ႏွေျမာတသ ေဗာင္ေရာင္း တဲ႔ ။ က်ေနာ္ အဲဒီ ကဗ်ာ ဖတ္တုိင္း လူ႕ ဘဝရဲ႕  ကာလ အပုိင္း အျခား အလုိက္ ကြက္တိျဖစ္မႈ ကုိ ေတြး မိတယ္။ သူ႔ အခ်ိန္ နဲ႔  သူ မပြင္႔ခဲ့ရင္၊ မရွင္သန္ ရင္ ႏွေျမာတသ ျဖစ္ရတယ္။ ဟုိ စာခ်ိဳး ရွိတယ္ေလ… ခ်ိန္ခါမလင္႔ ပန္းႏွယ္ ပြင္႔ ဆုိလား… ဟား…ဟား ။’

ရုိ႕ စ္ က ေျပာရင္း ရႊင္ရႊင္ျပျပ ရယ္ေမာလုိက္တယ္။

ဒီ ေရေျမ မွာ က်င္လည္ေနထုိင္တာ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ကၽြန္မ ႏွေျမာတသ ျဖစ္ရတဲ႔ အရာေတြကုိ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္လာရတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕  ႏွေျမာတသပန္း အေၾကာင္း ၾကားရင္ သူ ဒီလုိ ရယ္ေနႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။  ဒီေဒသက လူေတြ ေန႔တုိင္းလုိလုိ ထင္းအျဖစ္ သုံးျပီး မီးရႈိ႕ ေနရတဲ႔ သစ္ေတာစိမ္းစိမ္းေတြ၊ အမ်ိဳးအမည္ စုံလင္လွတဲ႔ သစ္ခြ ေရာင္စုံေတြ၊ ထင္းရႈးေတာထဲက အရုိင္းပန္းေတြ၊ ေတာလုံးလင္းျဖာ ပြင္႔ၾကတဲ႔ စြယ္ေတာ္ရုိင္း နဲ႔ ပန္းခ်ယ္ရီေတြ။

‘တု႔ိ ရဲ႕  ႏွေျမာတသပန္း က ဒါေတြ ရုိ႕ စ္ရဲ႕။ ဒီေလာက္ လွတဲ႔ ေတာေတာင္ေရေျမကုိ ဒီအတုိင္း ၾကည့္ေနရျပီး ဘာမွ အသုံး မခ်ႏုိင္တာကုိ ႏွေျမာ တာ။ ရုိးရာထုံးစံေတြနဲ႔ သဘာဝ အတုိင္း ရွိေနတာေလး ၾကည့္ပါ ခံစားပါ လုိ႔ လာလည္တဲ႔ သူေတြကုိ ဆြဲေဆာင္လုိ႔ ရတယ္။ အခု ရွင္ ဂ်ပ္ခုတ္သမား ေတြ စုျပီး အထည္ ရက္ ေနတာ၊ အဲဒါ ေခၚ ျပ ရုံ နဲ႔တင္ အလုပ္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ လာႏုိင္ဖုိ႔ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး။ ေရ၊ မီး နဲ႔ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ေတြ။ ဒါေတြ ရွိမွ ျဖစ္မွာ။ သိေနျမင္ေနရက္နဲ႔ မလုပ္ႏုိင္ၾကတာ စိတ္ထဲ နင္ တယ္ ရုိ႕ စ္ ရဲ႕ ။’

‘က်ေနာ္ကေကာ မနင္ဘူး ထင္လုိ႔လား။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ တခ်ိဳ႕ ေနရာမွာ လုပ္ေနၾကတာ ေဒသခံေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဆုံးျဖတ္ပုိင္ခြင္႔ လုပ္ပုိင္ခြင္႔ဟာ ဒီကလူ ေတြ လက္မွာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ႔ အခုလုိမ်ိဳး ဟုိကလႈ ဒီကကူ ျဖစ္ေနရတာ။ မစု လဲ ဒါေၾကာင္႔ ဒီကုိ ေရာက္လာတာေလ။’

‘ဟုတ္တယ္။ တုိ႔ လဲ သူမ်ားတုိင္းျပည္ ေတာင္ေပၚေဒသေတြကုိ ပုိက္ဆံ သြားေပးျပီးမွ ဒီကုိ ေရာက္ဖူးတာ။ ဒါေတာင္ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ မုိ႔ လာျဖစ္တာေနာ္။ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြ သဘာဝအတုိင္း နဂုိ ရွိရင္းစြဲေလး မပ်က္ ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားရုံနဲ႔ စီးပြားျဖစ္ေနၾကတာ။’

‘အင္း။ က်ေနာ္ မစု ကုိ  ေျပာဖုိ႕ ေမ႔ေနတာ ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဓာတ္ပုံရုိက္ထားတဲ႔ ရႈခင္းသာ က ေက်ာက္စာတုိင္ေတြကုိ ျဖိဳ ပစ္လုိက္ျပီ။ အဲေနရာမွာ ျမိဳ႕ သာယာေရးအဖြဲ႕ က စတီး လက္ရန္းေတြနဲ႔ အကုန္ ကာ ပစ္လုိက္ျပီ။’

မ်ိဳးႏြယ္စု တစ္ခု ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ သေကၤတ အျဖစ္ ထားရွိခဲ႔တဲ႔ ေက်ာက္စာတုိင္ေတြကုိ လြယ္လင္႔တကူ ဖ်က္ဆီး ပစ္ ႏုိင္တဲ႔ အသိအျမင္ မဲ႔ စိတ္ ကုိ ထိတ္လန္႔တၾကား ျဖစ္ရတယ္။ ႏွစ္ပရိေစၥဒ ၾကာေညာင္းလွတဲ႔ ေက်ာက္စာတုိင္ရဲ႕ တန္ဘုိးအမွန္ကုိ သိျမင္သူ မရွိၾကေတာ႔ဘူးလား။ 

စတီးလက္ရန္းကုိ ၾကည့္ဖုိ႔ေတာ႔ ဘယ္ဧည့္သည္ကမွ မုိင္ေထာင္ခ်ီ အပင္ပန္းခံျပီး လာမွာ မဟုတ္ဘူး လုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာလုိက္ေတာ႔ ရုိ႕ စ္ က က်ေနာ္ သိတယ္ ေျဖကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဟန္နဲ႔ ေခါင္းခါတယ္။

ေက်ာက္စာတုိင္ ျဖိဳခ်မယ္႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ဟန္႔တားႏုိင္တဲ႔ အင္အား ကၽြန္မ မွာ မရွိသလုိ ရုိ႕ စ္ ထံမွာလည္း ရွိ မေနပါ။

ကၽြန္မ ေရာ သူပါ သက္ျပင္းကုိယ္စီ ခ် လုိက္တယ္။ ေကာင္းကင္မွာ အလင္းေရာင္ ေပ်ာက္ကြယ္ျပီး သိသိသာသာ ေမွာင္ လာျပီ။ ေလထုထဲ မုိးေငြ႕ ပါလာတယ္။ ဒီည မုိး မမ်ားပါေစနဲ႔။ လမ္းပန္း အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားရင္ ဒီအရပ္ဟာ စြန္႔ပစ္ခံလုိက္ရတဲ႔ အေျခအေနမ်ိဳး အထိ ဆုိက္ေပါင္း မ်ားျပီ။ ဆုေတာင္းရုံကလြဲလုိ႔ တျခား ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိတဲ႔ ေန႔ေတြ ညေတြ ရွည္ လွျပီ။ ကၽြန္မ နင္ တယ္ဆုိတာ ကုိပါက်ဲ တုိ႔ ရုိ႕ စ္ တုိ႔ နဲ႔ စာရင္ ပမာဏ နည္းပါတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ လာသူေတြ စာနာတယ္ဆုိတာကလည္း အရွိန္ တက္တုန္း ခဏပါ။ ဒီက ခြာျပီး ၾကာလာရင္ ကၽြန္မလဲ အေမ႔ေမ႔ အေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ ျဖစ္သြား အုန္းမွာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ရုိ႕ စ္ဟာ သူ႔ ရင္းျမစ္ဆီကုိ ျပန္လာခဲ႔တာပဲ။ ဒီက အသံကုိ ဘယ္ေလာက္အထိ ၾကားေအာင္ သူ လႊင္႔ ႏုိင္သလဲ။ သူနဲ႔ အတူ ဘယ္သူေတြ ျပိဳင္တူ လႊင္႔ ႏုိင္သလဲ။ ပန္းႏြယ္ရုိင္း ႏွင္းဆီ ရွင္သန္လႈပ္ရွား ရမဲ႔ ခရီးက ရွည္လ်ားတယ္။ ၾကံ့ၾကံ့ခံထားပါ ရုိ႕ စ္ေရ။ ကၽြန္မ က အားေပးရုံ ေတာ႔ တတ္ႏို္င္ ပါေသးတယ္။

အတန္ၾကာေတာ႔ ရုိ႕ စ္ က ခုံတန္းေပၚက ထ သြားျပီး ပန္းႏြယ္ႏွင္းဆီအပင္ ကုိ သြားၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ေရခြက္ ယူျပီး အိမ္ထဲမွာ သြားထားတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ဖုိ႔ ျခံထဲက ေရတုိင္ကီ ရွိရာကုိ ျပန္ထြက္လာတယ္။ ဖလားထဲက ေရ ဟာ ေရခဲေရတမွ် ေအးစက္ေနျပီ။

ရုိ႕ စ္ ဟာ ႏွင္းဆီပင္ ေဘး ရပ္ေနတုန္းပဲ။  သီးမစ္လြင္ျပင္သူ ပန္းရုိင္းႏွင္းဆီပင္ဟာ  အညႊန္႔ေတြ လူ လာျပီး ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ႔ ဝါးျခမ္းဆီက ရုန္းထြက္ ေနၾကျပီ။ အမုိးခုံးေလးဆီ ေရာက္ဖုိ႔ ၾကိဳးေတြ နဲ႔ ထပ္ ခ်ည္ေနွာင္ ရအုန္းမယ္။

(၃)

ေနာက္ဆုံး စာရင္းသြင္းခ်က္ ရုိက္ထည့္ျပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မ ကြန္ျပဴတာကုိ ပိတ္လိုက္တယ္။ ဖုံ အခင္းထူထူ ေပၚ လွဲ အိပ္ လုိက္တာ႔ ပကတိ သန္႔သန္႔စင္စင္ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ကုိ ျမင္ရတယ္။ တိမ္မွ်င္ တစတေလမွ မေတြ႕ရဘူး။  ေကာင္းကင္ ဟာ လြင္ ေနေအာင္ ျပာ ­­တယ္။ ဒီည ပုိေအးမွာပဲ။

ဝရန္တာ ေဒါင္႔ မွာ ဆင္ထားတဲ႔ ဂ်ပ္ခုတ္ ေရွ႕ က ရုိ႕ စ္ ကုိ ငဲ႔ ေစာင္း ၾကည့္လုိက္တယ္။ သူ ဒီအထည္ကုိ ယက္ေနတာ အေတာ္ၾကာျပီ။ အနီ နဲ႔ အစိမ္း ေဖာက္ထား ေတာ႔ ခရစ္စမတ္ အေရာင္အေသြး ဆန္ ေနတယ္။ ဒီတေလာမွာ ရုိ႕ စ္ ဟာ တခုခုကုိ အေတြးနက္ ေနဟန္နဲ႔ ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေလျပည္ တုိက္လာတဲ႔အခုိက္ ရုိ႕ စ္ ရဲ႕ နက္ေမွာင္တဲ႔ ဆံႏြယ္ေတြ ေကာင္းကင္ျပာ ထဲ လြင္႔ ပ်ံ ဝဲ သြားတယ္။ သူ ဆံပင္ အနက္ေရာင္ ျပန္ဆုိးလုိက္တာ ပုိမုိ ၾကံ့ခုိင္တဲ႔ ဟန္ ေပါက္ တယ္။

‘ခဏ မနားခ်င္ဘူးလား ေဟ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားရေအာင္။’

ရုိ႕ စ္ ဟာ သူ႔လက္ထဲက ျဖဴ ဆူး ကုိ ခြက္ေလးထဲ ထည့္လုိက္ျပီး ခါးဆန္႔ လုိက္တယ္။ ခ်ည္ပင္ ေရ ရာ မွာေရာ၊ ညီေအာင္ ညွိ တဲ႔ေနရာမွာပါ သုံးတဲ႔ ျဖဴ ဆူးဟာ ဂ်ပ္ခုတ္သမားေတြ ရဲ႕ လက္နဲ႔ ထိ ဖန္ မ်ားျပီး အေရာင္ေတာက္ပ ေနတယ္။ ရုိ႕ စ္က ဂ်ပ္ခုတ္ ယက္ေနရင္း သူ႔ ဆံပင္မွာ ထုိးထားတတ္ေတာ႔ တန္ဘုိးၾကီး ကႏုကမာ ဆံထုိးလုိလို ထင္ျမင္ရတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဘက္ကုိ ဆင္းသြားတဲ႔ ေျမနိမ္႔ ခ်ိဳင္႔ဝွမ္း ဟာ ဆုိင္မေရာက္ခင္ လမ္းႏွစ္ျမြာ ခြဲထြက္ သြားတယ္။ လမ္းေဘး တဘက္တခ်က္မွာ ပန္းပြင့္ျဖဴျဖဴေလးေတြ ေတာ ထ ေအာင္ ပြင္႔လုိ႔ ။ ကၽြန္မက ဆုိင္ဘက္ သြား တဲ႔ လမ္းသြယ္ေလး ထဲ ခ်ိဳး ဝင္ လုိက္တယ္။ ေနာက္က လုိက္လာတဲ႔ ေျခသံ ေပ်ာက္သြားလုိ႔ ျပန္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ႔၊ လမ္းႏွစ္သြယ္ ထိပ္မွာ ရုိ႕ စ္ ရပ္ေနတာ ျမင္ရတယ္။ အတန္ၾကာၾကာ ရပ္ေနျပီးမွ သူ ဆက္ ေလွ်ာက္ လာတယ္။

‘မစု က်ေနာ္ကုိ စာရင္း နည္းနည္း ကူ လုပ္ ေပးခဲ႔ဦး။ ဘတ္ဂ်တ္ မေလာက္လုိ႔ က်ေနာ္ အေတာ္ ထိ ေနတယ္။’

ရုိ႕ စ္ ေရေႏြးခြက္ကုိ ကၽြန္မေရွ႕  ပုိ႔လုိက္ျပီး စကား စ တယ္။

‘ေအး။ လုပ္ေပးမယ္။ ေငြ မလည္ျပန္ဘူးလား။’

‘ဟုတ္တယ္။ အထည္ ထဲ ရင္းထားတဲ႔ ေငြ ျမဳပ္ေနလုိ႔ က်ေနာ္ အသက္ရႈ က်ပ္ေနတယ္။ ေခၚထားတဲ႔ ဂ်ပ္ခုတ္သမားေတြကို လခမွန္မွန္ ေပးဖုိ႔ေတာင္ ခက္တယ္။’

‘ဂ်ပ္ခုတ္အထည္က ေစ်းၾကီးျပီး တထည္ ရဖုိ႔ ၾကာတယ္ေလ။ ေစ်းသက္သက္သာသာ နဲ႔ ေရာင္းႏုိင္ဖုိ႔ နည္း ရွိလား။’

‘က်ေနာ႔္ ဒီဇုိင္းေတြကုိ ခုိးျပီး စက္နဲ႔ ယက္တဲ႔ လူေတြက ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းႏုိင္တယ္။ လက္ယက္ ကေတာ႔ မေရာင္းႏုိင္ဘူး မစု။’

‘ေနာက္ျပီး ေရွးလက္ရာေတြ က်ေနာ္ လုိ ခ်င္တာေလ။ အဲဒါ က်ေနာ္ အမ်ိဳးေတြဆီကေတာင္ ဝယ္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။ သူတုိ႔ ပုိင္ဆုိင္တဲ႔ အေကာင္းဆုံး အထည္ကုိ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ မွာ တခါတည္း ေျမျမဳပ္ဖုိ႔ သိမ္းထားၾကတာ။ ဒါကုိ စုေဆာင္းျပီး က်ေနာ္အိမ္မွာ ျပ ထားခ်င္တာ။ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အင္း….အခုေန
သူတုိ႔ ေရာင္းမယ္ဆုိရင္ေတာင္ က်ေနာ္ မွာ အပုိသုံးဖုိ႔ ေငြ မရွိဘူး။ ’

‘ေရွးလက္ရာ စုေဆာင္းဖုိ႔ အတြက္ သတ္သတ္ ေခါင္းစဥ္တခုထားျပီး ရန္ပုံေငြရွာရင္ေကာ’

‘အင္း က်ေနာ္ နည္းလမ္း ရွာၾကည့္အုန္းမယ္’

ရုိ႕ စ္ကုိ ၾကည့္ရတာ မလန္းဆန္းဘူး။ ကၽြန္မ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လုိတဲ႔ ပန္းႏြယ္ႏွင္းဆီ ကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အေျခအေန နဲ႔ အားေလ်ာ့ေနတာ မျမင္ခ်င္ပါဘူး။

‘ရုိ႕ စ္ မနက္ျဖန္ ကုိပါက်ဲ ကား ေခၚျပီး ခ်ယ္ရီေတြ ပြင္႔ေနတာ ဓာတ္ပုံ သြားရုိက္ရေအာင္။’

ရုိ႕ စ္ ေလးတြဲ႕တြဲ႕ ဟန္ နဲ႔ ေခါင္းျငိမ္႔တယ္။ မနက္ျဖန္ေတာ႔ ျပာေသာ ေကာင္းကင္ ေအာက္မွာ သူ ၾကည္သာ ရႊင္ျပ ျဖစ္လာမွာပါ။ ရုိ႕ စ္ ဟာ တာရွည္ စိတ္ပ်က္ဝမ္းနည္း အားငယ္တတ္သူ မဟုတ္ဘူး။

ေဆာင္းဦးေပါက္ရာသီ ေကာင္းကင္ျပာေအာက္မွာ ခ်ယ္ရီပင္ဟာ ပင္လုံးကၽြတ္ ပြင္႔ေနတယ္။ ခ်ယ္ရီပင္နံေဘးမွာ ယာတဲေလး တခု ေဆာက္ထားတာ ရွိတယ္။ အနိမ္႔ ခ်ိဳင္႔ဝွမ္းထဲက ေလွခါးထစ္ စုိက္ခင္းေတြ မွည့္ဝင္းျပီး ေရႊေရာင္ ေတာက္ပ ေနျပီ။ ရုိ႕ စ္က ခပ္လွမ္းလွမ္းက လမ္းေကြ႕ေလးဆီ ေလွ်ာက္သြားျပီးမွ ယာတဲ နဲ႔ ခ်ယ္ရီပန္းပင္ကုိ ဓာတ္ပုံ ျပန္ရုိက္တယ္။ သူ႔ ကင္မရာထဲက ျမင္ကြင္းဟာ ရင္သပ္ရႈေမာဘြယ္ရာ။ ေတာင္တန္းျပာ၊ ေကာင္းကင္ျပာ၊ ေရႊေရာင္ ေလွခါးထစ္ စုိက္ခင္းမ်ား၊ ပင္လုံးညႊတ္ ပန္းခ်ယ္ရီ နဲ႔ ယာတဲေလး။ စိတ္ႏွလုံးထဲ အျမဲ စြဲျမဲ ေနမဲ႔ သဘာဝ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ပဲ။

တေတာလုံး တေတာင္လုံး လႈိင္လႈိင္ ပြင္႔ၾကတဲ႔ ခ်ယ္ရီေတြကုိ ေတာင္တန္းေနသူေတြ ၾကည္လင္ဝမ္းေျမာက္ တဲ႔ စိတ္ႏွလုံးနဲ႔ ၾကည့္ရႈ ခံစားႏုိင္ခြင္႔ ရွိၾကရဲ႕လား လုိ႔ အေတြး ဝင္လာတယ္။ ကုန္လြန္ခဲ႔တဲ႔ မုိးရာသီ သဘာဝေဘးေၾကာင္႔ ကုန္းေျမျမင္႔ ဘဝေတြ အိမ္ယာေတြ ဖရုိဖရဲ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဆုိးရြားတဲ႔ ေျမျပိဳမႈေၾကာင္႔ ကုိယ့္ ျခံေျမ ကုိ စြန္႔ခြာရသူမ်ားဟာ ဒီေဆာင္းဦးမွာ ပြင္႔တဲ႔ ခ်ယ္ရီကုိ ဘယ္လုိ စိတ္ႏွလုံးနဲ႔ ၾကည့္ၾက မွာပါလိမ္႔။ ကၽြန္မ အေတြးကုိ အေမးအျဖစ္ ေျပာင္းလုိက္ေတာ႔ …..

‘မနက္တုိင္း ေခါင္မုိးထပ္ကေန သူတုိ႔ ေနရာခ် ေပးလုိက္တဲ႔ ရပ္ကြက္သစ္ကုိ ျမင္ေနရတာ။ ျမင္တုိင္း က်ေနာ္ စိတ္ မခ်မ္းသာဘူး။ ေနရာ ျပန္ခ်ေပးရင္ တကယ္႔ကုိ စနစ္တက်နဲ႔ ျမိဳ႔အကြက္ ပုံစံ ရွိ ေစခ်င္တယ္။ ေနာက္ထပ္ သဘာဝ ေဘး ျဖစ္လာရင္ ထိခုိက္မႈ အနည္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားေပး ေစခ်င္တာ။ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္း မွာတုန္းက ေျပာခဲ႔တာက တမ်ိဳး။ ေနာက္ေတာ႔ ေျပာင္း ေျပာင္း ဆုိျပီး အတင္းအက်ပ္ ပုိ႔လုိက္တဲ႔ ေနရာဟာ ကတိ ျပဳခဲ႔ သလုိမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။’

ရုိ႕ စ္ က မေက်မခ်မ္း နဲ႔ ေျဖ တယ္။

‘ဒီျမိဳ႕ ကုိ အေဝးက ျပန္ၾကည့္ရင္ သိပ္လွတယ္။ ခ်ယ္ရီပြင္႔ရင္ ပုိလွတယ္။ အျခားေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေတြမွာလဲ ခ်ယ္ရီ ရွိတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာပုံ မတူဘူး။ ဒီက ေကာင္းကင္ ဟာ တကယ္႔ကုိ ရာႏႈန္းျပည့္ ၾကည္စင္တဲ႔ အျပာ။ ခ်ယ္ရီပန္းပြင္႔နဲ႔ သိပ္ လုိက္ဖက္ တာ။ ဒါေပမဲ႔ ဖ်က္ေနတာက အိမ္ေတြ။ ေဆာက္ထားတာ ဟုိဘက္လွည့္ ဒီဘက္လွည့္ နဲ႔ ၾကည့္လုိ႔ မေကာင္းဘူး။ ေတာင္ပတ္လမ္းေတြကုိ စနစ္တက် ေဖာက္ျပီး အစီအရီ အကြက္ခ် ေဆာက္။ လမ္း တဘက္တခ်က္ မွာ ခ်ယ္ရီပန္းပင္ေတြ စီတန္း စိုက္လုိက္ရင္ ေတာ္ေတာ္႔ ကုိ လွမွာ။ လက္ရွိ ျမိဳ႕ က အရင္ကတည္းက ဒီလုိ တည္ေဆာက္ ျပီးသားမုိ႔ ထားပါေတာ႔။ အခု ျမိဳ႕ သစ္ ေနရာ ကုိ ေသခ်ာ လုပ္သင္႔တာ။’

‘အင္း။ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းမွာ သြား ကူ ေနတုန္းက က်ေနာ္တု႔ိရဲ႕ ဆႏၵ ကုိ အေသအခ်ာ ေျပာခဲ႔ေသးတယ္။ ျဖစ္မလာခဲ႔ဘူး။ တခါတေလ က်ေနာ္ ကုိယ္ က်ေနာ္ အားမရဘူး။ တခ်ိဳ႕ ဟာေတြ ဒီအတုိင္း မ်က္စိမွိတ္ ၾကည့္ေနရတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။’

‘ရွင္ လုပ္ႏုိင္တာ အကန္႔အသတ္ ရွိတာကုိး ရုိ႕စ္ ရယ္။ ဒီအတြက္ ကုိယ္႔ ဘာသာ အျပစ္မတင္နဲ႔။’

အိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ရုိ႕ စ္ ဟာ ေအာက္ထပ္က သူ႔ ဂ်ပ္ခုတ္သမားေတြဆီ ဆင္းျပီး အလုပ္ လုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ညေနစာ ခ်က္ေနခ်ိန္ သူ မီးဖုိခန္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ စားပြဲမွာ ဝင္ ထုိင္လုိက္ျပီး…..

‘မနက္ျဖန္ ဘုရားေက်ာင္းက အျပန္ က်ေနာ္ ဧည့္သည္ ေခၚလာမယ္။ မစု ေန႔လယ္စာ စီစဥ္ေပးမလား။’

‘ရတယ္။ ဧည့္သည္က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ။’

တေယာက္တည္းပါ လုိ႔ ရုိ႕ စ္ က ေျဖတယ္။ ကၽြန္မ က လွီးလက္စ ၾကက္သြန္နီကုိ အသာခ်ျပီး သူ႔ ကုိ ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္လုိက္ေတာ႔ ရုိ႕ စ္ က ဟုတ္တယ္ ဟုိတေယာက္ လုိ႔ အတည္ျပဳတယ္။

သူ မစားတာ ဘာရွိလဲ လုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ႔ မရွိဘူး လုိ႔ ျပန္ေျဖတဲ႔ ရုိ႕ စ္ အသံက ခပ္တိမ္တိမ္ နဲ႔ ။

အေျခာက္အျခမ္း ဘာရွိေသးလဲ မသိဘူး။ မနက္ေတာ႔ ေစ်းသြားမွ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာေတာ႔ သူ ေခါင္းျငိမ္႔တယ္။ မစု ျပီးရင္ ျခံထဲ ဆင္းလာေနာ္ လုိ႔ ေျပာျပီး ထြက္သြားတယ္။

ကၽြန္မ ျခံထဲေရာက္ေတာ႔ အပင္ေတြကုိ ေျမဆြ ေပးေနတဲ႔ ရုိ႕ စ္ကုိ ေတြ႕ ရတယ္။ သူ႔ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြကုိ ေခါက္တင္ထားျပီး ဆံထုိး တခု နဲ႔ ထုံး ထားတယ္။ နက္ေမွာင္တဲ႔ ဆံႏြယ္တခ်ိဳ႕ ေဘးကုိ ကပုိကရုိ က်လုိ႔။

ပန္းပင္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ႔ ရုိ႕ စ္ ဆီ မသြားဘဲ ျခံအဝင္ဝ ခုံတန္းေပၚ သြားထုိင္ေနလုိက္တယ္။ ျခံ ဝင္းထဲ ေျပး ဝင္လာတဲ႔ ေဆာင္းေလ ဟာ ခ်မ္းစိမ္႔စိမ္႔ နဲ႔ ။  ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံဟာ ေအးစက္ေလထု ထဲ ေလးတြဲ႕တြဲ႕ လြင္႔ပါး လ်က္။ ႏွစ္သစ္ကူး ရာသီ နီးလာျပန္ျပီ။

သူ႔ အလုပ္ျပီးေတာ႔  ရုိ႕ စ္ ကၽြန္မ အနားေရာက္လာတယ္။ ခုံတန္းေပၚ မထုိင္ဘဲ ကၽြန္မ ေရွ႕ ရပ္ကာ….

‘မစု။ သူ က လက္ထပ္ဖုိ႔ ေျပာေနတယ္။’

‘အင္း။ အိမ္ေခၚ လာမယ္ဆုိကတည္းက တခုခုပဲလုိ႔ ထင္ေနတာ။’

ရုိ႕ စ္ ဟာ ကၽြန္မ ေရွ႕ မွာ ေခါက္တုံ႕ ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနတယ္။

‘က်ေနာ္တု႔ိ စ တြဲ ေနကတည္းက သူ ေျပာေနတာ။ က်ေနာ္ကသာ သူ နဲ႔ ဘယ္ အဆင္႔ အထိ အတူ သြားနုိင္လဲလုိ႔ မေရရာေသးတာ။ အိမ္ ထမင္းဝုိင္းမွာ သူနဲ႔ အတူ စားရင္ စိတ္ထဲ ဘယ္လုိေနမလဲ သိခ်င္ ေနတယ္။’

သူ ဘာကုိ အတည္ျပဳခ်င္ေနလဲ ဆုိတာ ကၽြန္မ ရိပ္စားမိတယ္။ တမုိးေအာက္မွာ အတူ ယွဥ္လ်က္ ရွင္သန္ၾကဖုိ႔ လူသားႏွစ္ဦးအၾကားမွာ ထူးျခားတဲ႔ ညီညႊတ္ ဆက္ႏြယ္မႈ ရွိရတယ္။ လက္ဆုံ စားခ်ိန္မွာေရာ တုိးေဝွ႕ အိပ္ခ်ိန္မ်ားမွာပါ၊ စိတ္ သက္ေသာင္႔သက္သာရွိမႈ၊ လုံျခဳံစိတ္ခ်မႈ နဲ႔ စိတ္ႏွလုံး ရင္းျခာမႈ ရွိေနဖုိ႔ လုိအပ္တယ္။

‘သူ ေဆးရုံ ေျပာင္းရမယ္။ အဲဒါ မသြားခင္ လက္ထပ္ျပီး သူ႔ေနာက္ လုိက္ခဲ႔ဖုိ႔ ေျပာေနတာ။ က်ေနာ္ အရင္က မိသားစု နဲ႔ အတုိက္အခံ လုပ္ျပီး ဒီကုိ ျပန္လာခဲ႔တာ။ သူ႔အလုပ္ အေရးၾကီးသလုိ က်ေနာ္႔ အလုပ္လဲ အေရး ပါတာပဲ။  က်ေနာ္႔ လုပ္လက္စ ေတြ ကုိ ထားျပီး သူ႔ ေနာက္ လုိက္သြားရတာမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး။’

‘အျဖစ္ မခံႏုိင္တာလား။ အေျပာ မခံႏုိင္တာလား။’

‘ဟင္’

‘တကယ္ကုိ အျဖစ္ မခံႏုိင္တာလား။ အေျပာ မခံႏုိင္တာမ်ား ျဖစ္ေနမလား ကုိယ္႔ဘာသာ ျပန္စဥ္းစားဦး’

‘က်ေနာ္႔ စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးေနတာပဲ။ ေကာင္းေကာင္း မစဥ္းစားနုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွားမွာကုိ စုိးေနတာ’

‘မွားတယ္ မွန္တယ္ဆုိတာ အတိအက် မရွိပါဘူး ရုိ႕ စ္ရယ္။ အခ်ိန္ကာလ အပုိင္းအျခား တခုမွာ မွားတယ္ ထင္တာေတြ ေနာက္အပုိင္းအျခား ေရာက္ရင္ မမွားဘူး ျဖစ္ေနတတ္တာ။ ဘယ္လုိ ရလဒ္ထြက္လာလဲ။ သူတပါးကုိ ထိခုိက္မႈ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲကုိပဲ ျပန္ ၾကည့္ျပီး ေနာက္မွ ေျပာၾကရတာ။’

‘အဲဒါပဲ။ က်ေနာ္႔ ဂ်ပ္ခုတ္သမားေတြကုိ ဒီအတုိင္း ထားခဲ႔ရင္ ျပိဳကြဲ သြားမွာ။ ဒီ အဆင္႔ ေရာက္လာေအာင္ က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္လာခဲ႔ရသလဲ။ တေယာက္ခ်င္းစီ လုိက္ေတြ႕ ျပီး၊ စည္းရုံးထားရတာ မစု သိ ပါ တယ္။’

သူ႔ သက္ျပင္းရႈိက္သံ က ေလထုထဲ ျပန္႔ သြားတယ္။

ကၽြန္မ သူ႔ လက္ကုိ လွမ္း ကုိင္လုိက္ျပီး အသာအယာ ျဖစ္ညွစ္ ေပးလုိက္တယ္။

‘ရုိ႕ စ္ တခါက ေျပာဖူးတယ္ေနာ္။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳမႈဆုိတာ မခုိင္ျမဲဘူးလုိ႔။ အဲဒီလုိပဲ။ လူတေယာက္ရဲ႕ အားထုတ္ႏုိင္စြမ္းဟာလည္း မတည္ျမဲဘူး။ ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မွာ အၾကီးအက်ယ္လုိ႔ ထင္ခဲ႔တဲ႔ အရာေတြ အသက္ၾကီးလာေတာ႔ ေသးဖြဲကုန္ၾကတာ။ ငယ္တုန္းမွာ ကုိယ္႔ အတၱမာန ဟာ အေရးၾကီးေနျပီး အသက္ရလာရင္ စိတ္အလုိျပည့္မႈ သာယာခ်မ္းေျမ့မႈ ကုိ ပို အလုိရွိလာတာ။ ရွင္႔ ေဒါက္တာ နဲ႔ အတူ ယွဥ္တြဲျပီး ရွင္သန္ေနထုိင္ခ်င္စိတ္ ဘယ္ေလာက္ ရွိသလဲ။ ရွင္႔ လမ္းေဖာက္ထားတဲ႔ အလုပ္ ရပ္ဆုိင္း သြားတာကုိ အျဖစ္ မခံလုိစိတ္ ဘယ္ေလာက္ မ်ားသလဲ ကုိသာ ျပန္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ။ ဘယ္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္  အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ သြားဖုိ႔သာ အေရးၾကီး တာပါ။ ႏွစ္ခုထဲက တစ္ခု ကုိ ေရြးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ဟုိဘက္ ဒီဘက္ ညွိရင္ေကာ။’

‘အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး သူက သူ႔ အလုပ္ရွိရာ ေန။ က်ေနာ္က ဒီမွာ ။ အားခ်ိန္မွာ ေတြ႕ ။ ဒါမ်ိဳးလား။ တခ်ိဳ႕ လူေတြ ဒီလုိ ေနထုိင္ၾကတာ သိပါတယ္။ သူတုိ႔ အလုပ္ေတြက သုံးႏွစ္တၾကိမ္ေလာက္ ေျပာင္းေနရတာ။ ဒီအျဖစ္ကုိ သူေရာ က်ေနာ္ပါ ဘယ္ေလာက္ထိ သည္းခံ ႏုိင္ၾက မလဲ။ သူ႔ဘက္ေတာ႔ မသိဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ႔ မေသခ်ာဘူး။’

‘အခ်ိန္ယူ စဥ္းစားပါဦးကြာ။ ရုိ႕ စ္ ဘယ္လုိပဲ ဆုံးျဖတ္ ဆုံးျဖတ္ တုိ႔ကေတာ႔ ေထာက္ခံမွာပါပဲ။’

ကၽြန္မကေတာ႔ ရုိ႕ စ္ ကုိ ယုံၾကည္သူျဖစ္လုိ႔ ဘယ္လုိ ဆုံးျဖတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ သူ႔ အတြက္ သင္႔ေလ်ာ္တဲ႔ လမ္းကုိ သူ ေလွ်ာက္တာလုိ႔ မွတ္ယူမွာပါပဲ။ တခ်ိန္တုန္းကလည္း သူ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔ျပီးျပီ။ သူ ေနထုိင္ ရွင္သန္ရမဲ႔ ကမာၻ ကုိ သူ႔ဘာသာ တည္ေဆာက္ယူခဲ႔ျပီးျပီ။ ဒီေရေျမမွာ ရွင္သန္တဲ႔ ပန္းႏြယ္ႏွင္းဆီ ျဖစ္မွေတာ႔ ပုိ၍ ပုိ၍ လွပ တင္႔တယ္ဖုိ႔သာ ယုံကုိးသင္႔တယ္ မဟုတ္လား။ သူ႕ နာမည္ကုိက ပုိမုိ လွပ ပြင္႔လန္းတဲ႔ ႏွင္းဆီ ေလ။

ရုိ႕ စ္ ဟာ ကၽြန္မ ေဘးနား လာထုိင္ျပီး ေခါင္းေမာ႔ လုိက္တယ္။ ဒီေကာင္းကင္ ၾကည္လင္ လုိက္တာ လုိ႔ သူ႔ ဘာသာ ေရရြတ္ေနတယ္။

စိမ္းရြက္ႏုသစ္ ေဝဆာေနတဲ႔ ပန္းႏြယ္ႏွင္းဆီပင္ကုိ ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္ ေႏြဆုိ ပန္းအဖူးေလးေတြ ေဝေနမွာပဲ လုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။ အမုိးခုံးေလးဆီ ႏြယ္တက္ျပီး ပန္းရုံ ေလး ျဖစ္လာဖုိ႔ ကေတာ႔ အခ်ိန္ ကာလ တခု ေစာင္႔ရ အုန္းမွာေပါ႔။

( ျဗာျဗား သို႔ ခ်စ္ျခင္းျဖင္႔ )
 ျမယာ

၂၀၁၇၀၄၂၇

( မုိးမခ မဂၢဇင္း - ဇြန္လ ၂၀၁၇ )

No comments:

Post a Comment