တေရြ႕ေရြ႕ ေမွာင္

ေလွခါး တဆစ္ခ်ိဳးအေကြ႕ ၌  ေရ စုိရြဲေနသျဖင္႔ ေျခေခ်ာ္သြား၍ ခႏၶာကုိယ္ ဟန္ ခ်က္ ပ်က္ကာ ယုိင္သြား၏။

ေဘး လက္ရမ္းကုိ အလ်င္အျမန္ ဖမ္း ကုိုင္လုိက္ျပီးေနာက္ တထစ္ခ်င္းစီ ျဖည္းညင္းစြာ တက္ရသည္။

အခန္းေရွ႕ ေလွခါးတဆစ္ခ်ိဳးတြင္ အလင္းေရာင္ မရွိ။ ေမွာင္မုိက္လ်က္။

အခန္း တံခါးကုိ ေခါက္လုိက္လွ်င္ အျပဳံးျဖင္႔ ၾကိဳကာ သူ႔ အိတ္ကုိ လွမ္းယူေပးမည့္ တစုံတဦး ထြက္လာမည္။ မီးေရာင္ျဖင္႔ လင္းထိန္ေနေသာ အခန္းတြင္းသုိ႔  သူ ဝင္လုိက္ျပီး ပင္ပန္းလုိက္တာ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ ထားရဲ႕လား၊ ဗုိက္ကဆာလွျပီ ဟု ညည္းညဴပူဆာျပီး တဆက္တည္းမွာပင္ ဘုရားပန္းေတြ လွလုိက္တာ ဟု ေျပာေလ႔ ရွိ၏။

သူ ေက်ာပိုးအိတ္ကုိျဖဳတ္ကာ ေသာ႔ကုိ ရွာသည္။ သံပန္းတံခါး ေသာ႔ မွာ သံေခ်းကုိက္ေနျပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔ ဖြင္႔မရ။ သစ္သားတံခါးကုိ ဖြင္႔လုိက္သည္ႏွင္႔ မႈိနံ႕ ပါသည့္ ေလ ကုိ ရႈလုိက္ရသျဖင္႔ အသက္ေအာင္႔ လုိက္သည္။ အလင္းေရာင္ မရွိသည့္ အခန္းထဲသုိ႔ ရုတ္တရက္ မဝင္ေသးဘဲ သူ စကၠန္႔ပုိင္းမွ် တုံ႔ဆုိင္းေန၏။ ထုိ႕ေနာက္ အခန္းထဲသုိ႔ ဝင္သြားျပီး မိန္းခလုတ္ တင္လုိက္ေသာ္  သူ ဖြင္႔ထားခဲ႔သည့္ အိမ္ေရွ႕ခန္း မီးေခ်ာင္း လင္းလာသည္။ ျပတင္းေပါက္ဆီ အလ်င္အျမန္ ေလွ်ာက္သြားကာ မွန္ခ်ပ္မ်ားကုိ အဆုံးအထိ ဖြင္႔လုိက္သည္။ မုိးသက္ေလျပည္ သုတ္ကနဲ ဝင္လာသည့္အခါ မွ သူ အသက္ ျပင္းျပင္း တခ်က္ ရႈိက္ ၏။ ခရီး မသြားခင္က သူ ဘုရား ကပ္လႈပူေဇာ္ ခဲ႔သည့္ ဂႏၶာမာပန္း အျဖဴတုိ႔သည္ ပြင္႔ဖတ္မ်ား တခ်ိဳ႕  ေၾကြလ်က္၊ တခ်ိဳ႕ မႈိ စြဲကပ္ကာ   ေျခာက္ေသြ႕ညိဳမည္းေနသည့္ ရုိးတံ တြင္ ကပ္လ်က္ က်န္ ရွိ၏။

အဲဒီအိတ္ထဲမွာ စားစရာပါတယ္။ အခန္းထဲ ယူမသြားနဲ႔ေလ ဟု ေျပာကာ သုိးသုိးသြက္သြက္ ထ ၍ အထုပ္ကုိ    ေျဖ ျပီးလွ်င္ ဆြမ္းေတာ္တင္ဖုိ႔ သပ္သပ္ ဖယ္ထားျပီးရင္ တခါတည္း စားလုိက္ၾက ဟု ေျပာသံ တေနရာမွ လႊင္႔ လာသည္။ ဟုိေကာင္ေလး အဲဒါ နင္႔အတြက္မဟုတ္ဘူး။ အေဖ႔ ဖုိ႔ ဝယ္လာတာ။ ငါ႔ အိတ္ ေမႊ မေနနဲ႔ ဟု တားျမစ္သံလည္း ထြက္လာျပန္၏။

ဘုရားစင္၊ မီးဖုိခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊  ဝရန္တာ မီးခလုတ္မ်ားကုိ သူ တခုျပီး တခု လုိက္ဖြင္႔သည္။ အိပ္ခန္းဆီသုိ႔  ျပန္လွည့္လာျပီးေနာက္ မီးခလုတ္ ကုိ ဖြင္႔သည္။ ကပ္ရက္အခန္းသုိ႔ ကူးျပီး ထပ္ ဖြင္႔သည္။ အစြန္ဆုံး အခန္း၏ မီးကုိပါ  ဆက္ ဖြင္႔သည္။ လွ်ပ္စစ္ မီးေရာင္သည္ ေနရာအႏွံ႕ ျဖန္႔က်က္ကာ အခန္းအားလုံး ထိန္လင္း လာသည္။ ေမွာင္မုိက္ျခင္းသည္ ကြယ္ေပ်ာက္ျပီ။ သုိ႔ေသာ္လည္း တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္ ၾကီးစုိးျမဲပင္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းသုိ႔ ျပန္ထြက္လာျပီး ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကုိ ဖြင္႔၏။ ဘီဘီစီ သတင္းေၾကျငာသူကုိ ျမင္ရ၏။  ေတးဂီတလုိင္းသုိ႔      ေျပာင္း လုိက္ျပီးေနာက္ အေဝးထိန္းခလုတ္ကုိ ျပန္ခ် လုိက္သည္။ ဆူညံေသာ သီခ်င္းသံ ထြက္လာသည့္အခါ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ ခ်ထားသည့္ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ေကာက္ယူ၍ အိပ္ခန္းဆီသုိ႔ သြား၏။ 

ေခါင္းအုံးစြပ္နဲ႔ အိပ္ယာခင္းအသစ္ လဲထားေပးရဲ႕လား။ အိတ္ထဲမွာ ပလပ္စတပ္နဲ႔ ထုပ္ထားတာေတြ အခု ေလွ်ာ္မွ ရမယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တခါတည္း ထည့္ထားမွ ရမွာ ဆုိေသာ စကားမ်ားသည္ အခန္းနံရံမ်ားမွ ပဲ႕တင္သံ လာသည္ ထင္ပါရဲ႕။

မီးအားထိန္း ခလုတ္ စိမ္းသြားသျဖင္႔ ေရခဲေသတၱာ စ တင္ အလုပ္လုပ္လာသည့္ အသံသဲ႔သဲ႔ ၾကားရေလသည္။ သြားဖြင္႔ၾကည့္ေသာ္  ပိန္႔ရႈံ႕ ေနသည့္ မုန္လာဥနီ ႏွစ္လုံး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတထုပ္၊  ငရုတ္သီးစိမ္းအပုပ္မ်ား၊ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ နံနံပင္ တစည္းတုိ႔ကုိိ  ျမင္ရသည္။ ပုပ္ အဲ႔အဲ႔ အနံ႕ ရလာ သျဖင္႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပိတ္လိုက္၏။ ဒါေတြ ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႔ က်န္ေနခဲ႔ပါလိမ္႔။ ခရီးမထြက္ခင္ ဘာမွ မက်န္ေအာင္ သူ ရွင္းခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူးလား။

နံရံတြင္ ကပ္ထားသည့္ ေရသန္႔ဗူးၾကီးမွ ေရတခြက္ ဖြင္႔ယူကာ ေသာက္သည္။ ေရ ကုန္ခါနီးျပီ။ မနက္ျဖန္ ရုံးမသြားခင္ ေရပုိ႕သမား အခ်ိန္မီ လာႏုိင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေတြးမိသည္ႏွင္႔ သူ မ်က္ေမွာင္ကုပ္သြား၏။ ေၾကာင္အိမ္ကုိ ဖြင္႔လုိက္သည့္အခါ ပိန္လွီေနသည့္ ၾကက္သြန္နီတခ်ိဳ႔ ကုိ ျမင္ရသည္။ ငါးေျခာက္မ်ား သိမ္းထားသည့္ ဘူးကုိ ရွာသည္။ ေတြ႕ေသာ္ လွီးျဖတ္ထားေသာ ငါးေယာင္ေျခာက္ လက္တဆုပ္ကုိ ေရစိမ္ လုိက္သည္။ ထမင္း ခ်က္ရအုန္းမည္။ ဆန္ ေကာ။ ဆန္ က်န္ေသးရဲ႕လား။

ဆန္အုိးထားသည့္ အကန္႔တြင္ ရွိေနဆဲ ဘူးၾကီးကုိိ ဖြင္႔လုိက္ျပီးမွ သတိဝင္လာ၍ ျပန္ပိတ္လုိက္၏။ ဆန္ ဒီမွာ မထည့္တာ ၾကာလွျပီေလ။ ဆန္ ဘယ္မွာ သိမ္းထားသလဲ။ ေၾကာင္အိမ္ဆီ တဖန္ေရာက္လာျပန္ေလသည္။  ေခါင္းငုံ႕ ရွာေသာ္ ေအာက္အဆင္႔တြင္ ပလပ္စတစ္ႏွင္႔ ထုပ္ထားသည့္ ဆန္ အနည္းငယ္ကုိိ ျမင္သည္။ မႈိ နံ႔  ရ ခ်င္ ေနျပီ။ ဒီ ဆန္ တျပည္ ဝယ္ထားတာ ဘယ္ႏွစ္လ ရွိျပီလဲ။ တလ လား။ ႏွစ္လ လား။

ဒီေန႔ တလစာ ဆန္ အျပည္ ႏွစ္ဆယ္ ဝယ္မယ္။ ဆီလည္း ကုန္ေတာ႔မယ္။  ေစ်းကုိ လုိက္ခဲ႔ေပးအုန္း။ ေရႊဘုိ ထူးထူးရွယ္ တျပည္ေလာက္ ဝယ္ျပီး အုန္းထမင္း ခ်က္စားစုိ႔ ဟု ရြင္ၾကည္စြာ ေျပာဆုိသည့္ ဟန္ကုိ ျမင္လာသည္။ ေမြးပ်ံ႕သည့္ အုန္းထမင္း ရနံ႕ သည္ အိမ္သားမ်ား၏ စိတ္ႏွလုံးကုိ  ဝမ္းေျမာက္ေစ၏။ အတူတကြ ရယ္ေမာသံမ်ား ၾကားလုိက္ရသည္ ဟု ထင္ျမင္လာ၏။

ထမင္ေပါင္းအုိး မီးခလုတ္ ႏွိပ္ျပီးသည္ႏွင္႔ ေရစိမ္ထားေသာ ငါးေျခာက္ကုိ ႏွစ္ခါျပန္ ေဆး၍ ေၾကာ္သည္။ ငါးေျခာက္ေၾကာ္အနံ႕ သည္ မီးဖုိခန္း၏ ေအာက္သုိးသုိး အနံ႕ ႏွင္႔အတူ လုံးေထြးေပါင္းစပ္ သြားသည္။ အနံ႕ စုပ္သည့္ ခလုတ္ကုိိ သူ လွမ္း ဖြင္႔လုိက္၏။ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ပုပ္သုိးေနသည့္အရာမ်ားကုိ လြင္႔ပစ္သည္။

သူမ်ား ေရခ်ိဳးေနတုန္း ငါးမေၾကာ္ ၾကနဲ႔ေလ၊ ဒီမွာ မြန္ထူ ေနတာပဲ၊ စိတ္တုိတယ္၊ အဲဒီ ငါးေျခာက္ကုိ သူမ်ား အိမ္ျပန္မေရာက္ခင္ ေၾကာ္ထားၾကပါလား၊ တကယ္ပဲ ဟူေသာ ႏုိင္လိုိမင္းထက္ ဆန္သည့္ စကားကုိ အၾကိမ္ေပါင္း မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ေျပာခဲ့ေလသည္။

သူ လက္ေဆးျပီး အိမ္ေရွ႕ ခန္း ျပန္ထြက္သြားသည္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားေပၚတြင္ ငယ္ရြယ္နုပ်ိဳ ေခ်ာေမာသည့္ သီခ်င္းသည္မ်ား အုပ္စုလုိက္ ကခုန္ေနသည္ကုိ ျမင္ရသည္။  သူ တံျမက္စည္း ေကာက္ကုိင္ကာ အမႈိက္ စ လွည္းက်င္းေလသည္။ သူ႕အခန္း ကုတင္ေခါင္းရင္းတြင္ ဖုန္မႈန္႕မ်ား ကပ္ျငိေနသည္ကုိ ျမင္ရ၏။ တံျမက္စည္း ကုိ ခ်ထားလုိက္ျပီး ေရခ်ိဳးခန္းဆီသုိ႔ သြား၏။ အဝတ္ေရစုိ တခုျဖင္႔ ျပန္လာကာ ဖုန္မ်ားကုိ သုတ္ပစ္လုိက္၏။ အိပ္ယာကုိ ဖုံးထားေသာ အဝတ္စကုိ ဖယ္၍  ခါ သည္။ ေခါင္းအုံးစြပ္ နဲ႔ အိပ္ယာခင္း ခဏေနမွ လဲမည္ဟု သူ ေတြး၏။

အဝတ္ေရစုိကုိင္လ်က္  တဘက္ခန္းသုိ႔ ကူး၏။  ကုတင္ေခါင္းရင္းတြင္ စိမ္းျပာလဲ႔လဲ႕ အေရာင္ကေလးကုိ ျမင္လုိက္ရသည္။ မႈိ တက္ေနတာလား။ သူ အားျဖင္႔ ဖိ၍ တုိက္လုိက္သည္။ ပလပ္စတစ္အိတ္ၾကီးျဖင္႔ လိပ္ကာ တိပ္ ပိတ္ထားသည့္ အိပ္ရာလိပ္ကုိ စစ္ လုိက္၏။ စိမ္းျပာေရာင္ ကုိ မျမင္ရ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ 

အစြန္ဆုံးအခန္းသုိ႔ သူ ေရာက္လာ၏။ နံရံတြင္ လိပ္ကာ ေထာင္ထားသည့္ ဖ်ာႏွင္႔ ေမြ႔ယာ တြဲရက္ အလိပ္ကုိ သြားၾကည့္၏။ ဖုန္ေရာင္ေၾကာင္႔ ညစ္ေနသည္ကလြဲလုိ႔ ျပာလဲ႔လဲ႔တုိ႔ကုိ မျမင္ရ။ အိပ္ယာလိပ္နံေဘး ၌ ေဆးေရာင္စုံဘူးမ်ားႏွင္႔ သီခ်င္းစာအုပ္ သုံးေလးအုပ္ ရွိေနသည္။ သူ ေကာက္ယူလုိက္ျပီး နံရံကပ္ စာအုပ္စင္ ေပၚသုိ႔ လွမ္းတင္သည္။ သည္မွာလည္း ဖုန္ထု မင္းမူေနျပန္ျပီ။ နံရံေပၚတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ အစိမ္းေရာင္လမ္းကေလး ဟု အမည္ေပးထားသည့္ ပန္းခ်ီကားကုိ လွမ္း ၾကည့္လုိက္သည္။

နင္ ၾကိဳက္တဲ႔ လမ္းကုိ ဆြဲထားေပးတာ၊ ငါ႔ကုိ ေဆးဘုိး ျပန္ေပး ဆုိသည့္ စကားကုိ သတိရမိသည္။ ေဆးဖုိးေတာ႔ မရဘူး၊ ေျခေထာက္ပဲရမယ္ ဟု တုံ႕ျပန္ေသာအခါ အေမ၊ အေမ႔သမီး ကၽြန္ေတာ္ကုိ အႏုိင္က်င္႔ ေနတယ္  ဟူေသာ  ရယ္ရႊန္း စြက္ေသာ ေအာ္သံ ဆူဆူညံညံ ကုိ ၾကားရျပန္သည္။

နံရံကပ္ဘီဒုိကုိ ဖြင္႔လုိက္ေသာ္ တပတ္ႏြမ္း အဝတ္အစား အနည္းငယ္ ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ေအာက္အဆင္႔တြင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ သုံးေလးထည္ ရွိေနသည္။ ဒီေကာင္ေလးဟာ သူ႔ေဘာင္းဘီေတြ ဘာလုိ႔ အကုန္ မယူသြားပါလိမ္႔၊ မေတာ္ေတာ႔လုိ႔ ထားခဲ႔တာလား။

အိမ္ေရွ႕ခန္းမွ သီခ်င္းသည္မ်ားကေတာ႔ ဆက္လက္ ခုန္ေပါက္ေနဆဲပင္။

ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကုိ သန္႔ရွင္းလုိက္ျပီးေနာက္ ဘုရားပန္းအုိးထဲမွ ပန္းအေျခာက္မ်ားကုိ စြန္႔ပစ္ျပီး ပန္းအုိးကုိ ေဆးေၾကာတုိက္ခၽြတ္သည္။ ဒီေန႔ ဘုရားပန္း မဝယ္ႏုိင္ေတာ႔။ ပန္းအညွိဳး ပန္းအေျခာက္ကုိ ကပ္ထားရတာႏွင္႔စာလွ်င္ မရွိသည္ကမွ တင္႔တယ္အုန္းမည္။  ပန္းမရွိလွ်င္ ဘာျဖစ္မည္နည္း။ ဘာမွ မျဖစ္ပါ။ ဘာမွ မျဖစ္ဟု ေရရႊတ္ျမည္တမ္းေသာ္လည္း သူ႕ စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်သလုိ  တမ်ိးတမည္ ျဖစ္လာသည္။ 

ေရခြက္မ်ားကုိ ေဆးေၾကာျပီး ေသာက္ေတာ္ေရ အသစ္ ျဖည့္၏။ သူ  အတန္အသင္႔ စိတ္ၾကည္ လာသည္။ ဘုရားပန္းႏွင္႔ ေသာက္ေရကပ္လႈျခင္းသည္ ကုသုိလ္အမႈကုိ ျပဳျခင္း ဟု သူ အမွန္တကယ္ သက္ဝင္ယုံၾကည္ရဲ႕လား ဟူေသာ အေတြး ဝင္လာသည္။ သူ႔ မိဘဘုိးဘြား သည္ ထုိအရာကုိ ကုသုိလ္အမႈ ဟု ယူမွတ္ က်င္႔သုံးခဲ႔ေလေတာ႔ သူ႔ ထံ သုိ႔ အလုိအေလ်ာက္ စိမ္႔ဝင္ျခင္း  ရွိခဲ႔ေလျပီ။ သူ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ ဘုရားပန္းေတြ ေဝဆာ လွပေနလွ်င္ စိတ္ၾကည္ႏူး သည္ မဟုတ္ေလာ။ သည္ေတာ႔ ထုိ ကပ္လႈျခင္းအမႈသည္   ယုံၾကည္စိတ္ထားကာ ရုိက်ိဳး ဆည္းကပ္သူ၏  စိတ္ၾကည္လင္ ရွင္းသန္႔မႈ အတြက္သာ မဟုတ္ေလာ။ ဘုရားပန္းဟုသာ ေခၚၾကသည္။ တကယ္တန္းေတာ႔ ကပ္လႈသူအတြက္ ပန္း သာ ျဖစ္သည္။

သူ႔ အေတြးကုိ အေမသာ သိလွ်င္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြ ေျပာျပန္ျပီဟု အျပစ္ဆုိေခ်မည္။ အျပစ္ဆုိရုံမက ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းလွ်င္လည္း ခံလုိက္အုန္းမည္။ မိခင္နံေဘး တုိးဝင္ကာ သူ႔ အေတြးကုိ ေျပာခြင္႔ သာ ရခ်င္မိ၏။ ထုိအခြင္႔သည္ တဖန္ ျပန္ ၍ မရွိႏုိင္ေတာ႔။

သူ႔ အာရုံေၾကာမ်ား တင္းလာ၍ တျဖစ္ျဖစ္ ျမည္လာ သည္။  လည္ကုပ္မွသည္ ငယ္ထိပ္ဆီသုိ႔ က်ဥ္ တတ္ သြားသည့္ ခံစားမႈသည္ မ်က္ဝန္းအစုံသုိ႔ အေရာက္တြင္ ေရေငြ႕ ရုိိက္၏။

အၾကာၾကီး စိမ္ ခ်ိဳးမေနနဲ႔ေလ။ အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္မေနနဲ႔။ ထားခဲ႔လုိက္ေတာ႔။  ညေနေစာင္းမွ ေခါင္းေလွ်ာ္မေနနဲ႔အုန္း။ အေဖ ထမင္း စားဖုိ႔ ေစာင္႔ေနတယ္။ အျမန္လုပ္ ဟု  ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကုိ ေခါက္ ျပီး ေျပာလုိက္သည့္ စကားသံ ကုိ ၾကားလုိက္ရသည္ဟု ထင္သျဖင္႔ တံခါးဝဆီသုိ႔ ယမ္းေယာင္စြာ လွည့္ၾကည့္မိသည္။

ေရပန္းေအာက္သုိ႔ ေခါင္း ထုိး လုိက္ျပီး မ်က္စိ စုံမွိတ္ လိုက္သည္။ ဆံ စ ေပၚသုိ႔ က် လာသည့္ ေရေအးေအး သည္ ပါးျပင္ေပၚမွ ေရပူမ်ားႏွွင္႔အတူ ေျခအစုံဆီသုိ႔ စီးဆင္းလာသည္။ ေလာင္ျမိဳက္တတ္သည့္  အရာတုိင္းကုိ  ေရျဖင္႔ မျငိမ္းသတ္ႏုိင္။

ၾကည့္သူ မရွိသည့္ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ ေတးဂီတ လုိင္း တြင္ အကအခုန္ သီခ်င္းမ်ား ျပီးဆုံးသြားကာ ျငိမ္႔ေညာင္းသည့္ သံစဥ္မ်ား တီးခတ္ေနၾကသည္။

အဝတ္အစား လဲလွယ္ျပီးသည္ႏွင္႔ သူ ဗုိက္ဆာျပီ။ ထမင္းပန္းကန္ထဲသုိ႔ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ ပုံထည့္လုိက္ျပီး စားပြဲတြင္ ထုိင္သည္။ ထမင္းစားပြဲသည္ အခါတုိင္းတြင္ အခန္းအလယ္တြင္ ရွိစျမဲ။ ယခုတြင္မူ နံရံတြင္ ကပ္လ်က္ ထား၏။ ဘဝ သည္လည္း တျခမ္း ကပ္ ခဲ႔ျပီ။

ဟင္းခြက္ ႏႈိက္ၾကသည့္ သူတုိ႔ လက္မ်ား ရႈပ္ ရွတ္ ခတ္ေနလွ်င္ ဒီကေလးေတြနဲ႔ေတာ႔ ထမင္းဝုိင္း မွာ ယာဥ္ထိ္န္းရဲ ေခၚမွ ရမယ္ ဟု ဖခင္၏ စ ေနာက္သံ ကုိ အခါတုိင္းတြင္ ၾကားရေလ႔ ရွိ၏။ ရယ္ေမာသံ စကားေျပာသံမ်ားႏွင္႔ လူစုံတက္စုံ ထမင္းဝုိင္း၏ စိတ္အာဟာရ ကုိ စားသုံးခဲ႔ရေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားသည္ အေဝးမွာ က်န္ခဲ႔ျပီ။

ထမင္း ၂ လုတ္ ဝါးျပီးေနာက္ အာေခါင္ ေျခာက္လာသျဖင္႔ သူ ထ လာကာ ေရတခြက္ ခပ္သည္။  အနည္းငယ္ ေသာက္လုိက္ျပီးေနာက္ ခြက္ထဲရွိ လက္က်န္ေရမ်ားကုိ ထမင္းပန္းကန္ထဲသုိ႔ ေလာင္းထည့္လုိက္၏။ ထုိေနာက္ ေရစိမ္ထမင္းႏွင္႔ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ ကုိ ဆက္ စားသည္။ စားရင္း ပန္းကန္ ကုိင္လ်က္ အိမ္ေရွ႕ခန္း ဆီသုိ႔ ထြက္လာ၏။ အေဝးထိန္းခလုတ္ကုိ ယူလုိက္ျပီး အစားအေသာက္ ခ်က္ျပဳတ္သည့္ လုိင္း သုိ႔  ေျပာင္းလုိက္သည္။ ပြက္ပြက္ဆူေနသည့္ ဟင္းရည္အုိးထဲသုိ႔ ထည့္လုိက္သည့္ အသီးအရြက္မ်ားကုိ  စ ျမင္ သည္။ နာမည္ေက်ာ္ ဗီယက္နမ္ စားဖုိမႈး၏ အာရွေဒသ ဟင္းလ်ာသည္ ျမင္ရုံႏွင္႔ပင္ ခံတြင္း စုိ ေစ သည္ မဟုတ္ေလာ။ သူ ေရစိ္မ္ ထမင္းကုိ နာနာ ဝါး၍ မ်ိဳခ် ၏။

စားေသာက္ေဆးေၾကာျပီး သည္ႏွင္႔  သူ  ေရတင္ခလုတ္ကုိ သြားဖြင္႔သည္။ ေနာက္ဘက္ ဝရန္တာသုိ႔ ထြက္သြားကာ ပလပ္စတစ္ခြက္ ထဲ ေရထည့္ကာ စိမ္ထားခဲ႔ေသာ အပင္ကုိ သြားၾကည့္၏။ ေရဓာတ္ကေလးေၾကာင္႔ အပင္သည္ ေသေတာ႔ မေသ။ သုိ႔ေသာ္ သစ္ရြက္မ်ား ငုိက္က် ႏြမ္းရိ ကာ စိမ္းစုိသန္စြမ္းျခင္း မရွိ။

သစ္ပင္ေတြမွာလည္း အသက္ရွိတယ္။ ရုံးက ျပန္လာရင္ သြားၾကည့္ ျပီး ႏႈတ္ဆက္ေလ။ ကုိယ္တုိင္ ေရေလးဘာေလး ေလာင္းေပးအုန္း ဟူေသာ အၾကံျပဳခ်က္ကုိ သူ ၾကားနာခဲ႔ဖူးသည္။ ထုိစဥ္ကာလ၌ အပင္တုိ႔သည္ စိမ္းျမရြန္းသစ္ေသာ အရြက္ႏုတုိ႔ျဖင္႔ လွပ တင္႔တယ္ခဲ႔သည္ မဟုတ္ေလာ။

အပင္စုိက္ထားသည့္ အုိးကုိ ေရခ်ိဳးခန္းဆီသုိ႔  မ ယူ လာျပီး  ေရ ရြဲရြဲ ေလာင္းလုိက္သည္။ ထိုေနာက္ အရင္ ထားေနၾကေနရာ အိမ္ေရွ႕ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ သုိ႔ ျပန္ေရြ႕သည္။ သစ္ရြက္တုိ႔ ငုိက္ က် ေနျမဲပင္။ စိမ္းစုိ လန္းျဖာ သည့္ သစ္ရြက္ႏုေလး ထြက္လာႏုိင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ ၾကာအုန္းမည္။ ထိခုိက္ခဲ႔ေသာ ဘဝ တုိ႔ တဖန္ စိမ္းလန္း လာရန္ ကာလ အပုိင္းအျခား တခု လြန္ေျမာက္ရအုန္းမည္။

ျပန္ေရာက္ကတည္းက ဆက္တုိက္ဖြင္႔ထားေသာ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကုိ သြား ပိတ္သည္။ ျငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္မႈ သည္ တဖန္ က် ေရာက္လာ၏။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕သုိ႔ သူ သြားထုိင္ျပီး ဝတ္ျပဳသည္။ သြားတုိက္ျပီးသည္ႏွင္႔  မီးဖုိခန္း ေရခ်ိဳးခန္း ဝရန္တာ မီးမ်ား ပိတ္လုိက္၏။ အိမ္ေနာက္ဘက္ တံခါးမ်ား ျပတင္းေပါက္မ်ား ပိတ္သည္။ သူ႔အခန္းမီးကုိသာ ခ်န္လ်က္ က်န္ ခလုတ္မ်ားကုိ ပိတ္လိုက္ သည္။

အိပ္ယာခင္းႏွင္႔ ေခါင္းအုံးစြပ္ အသစ္မ်ား လဲလွယ္ျပီးေနာက္ သူ ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲ လုိက္သည္။ ခ်က္ခ်င္း  ျပန္ ထ လာျပီး နံရံကပ္ စာအုပ္စင္ေပၚမွ စာအုပ္တအုပ္ကုိ ဆြဲယူလုိက္၏။

ညနက္သန္းေခါင္ထိ စာဖတ္မေနနဲ႔ေလ၊ မနက္လည္း ေစာေစာ ထ ရ အုန္းမွာ မဟုတ္လား။ အိပ္ေတာ႔ အိပ္ေတာ႔ ဟု သတိေပးသူ မရွိေတာ႔ေသာ္လည္း သင္႔ေလ်ာ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ သူ အိပ္ ရမည္။ ထုိအခ်ိန္

ေက်ာ္လြန္ပါက တညလုံး သူ အိပ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေတာ႔။ လုပ္သင္႔လုပ္ထုိက္ေသာ အမႈကိစၥမ်ားကုိ အရြယ္ ႏွင္႔ ခႏၶာေဗဒ က ေမာင္းႏွင္သတိေပးျပန္၏။

တျဖည္းျဖည္း ည နက္ လာျပီ။ ဆူညံသံ၊ စကားေျပာသံ၊ ေရစက္ေမာင္းသံ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္အသံ တုိ႔ တစ တစ ပါးလ် ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ပုိမို ဆိတ္ျငိမ္ လာ၏။ စာအုပ္ကုိ ေဘး ခ် ထားလုိက္ျပီး မ်က္စိမ်ား အသာ မွိတ္ထားလုိက္ကာ၊ သူ႕ စိတ္အာရုံတြင္ ျမင္လာသည့္ ပုံရိပ္ေယာင္မ်ားကုိ ဆက္ ဖတ္ ေနသည္။ ေပ်ာ္ရြင္စရာမ်ား အတြက္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ အျပဳံး တြဲခုိလ်က္။ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းမႈမ်ားအတြက္ မ်က္ဝန္းအစုံ စိုစြတ္လ်က္။

အတန္ၾကာေသာ္ အိပ္ယာ ေခါင္းရင္းရွိ မီးခလုတ္ကုိ လွမ္း ပိတ္ လုိက္သည္။

သူ႔ ကမာၻတြင္ တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မုိက္ျခင္း သာ က်န္ ၏။

(ျမယာ)

၂၀၁၆၀၉၂၄