ေျခလွမ္းလုိက္တုိင္း နာက်င္မႈကုိ ခံစားရေပမဲ႔
အားတင္းျပီး တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္။ ၀င္ေပါက္ေနရာ ေရာက္ေတာ႔ နည္းနည္း ျမင္႔ေနတာနဲ႔
ေရြ႕ရုံနဲ႔ မရေတာ႔။ ေျခေထာက္တဖက္ကုိ မ ၾကည့္ေေတာ႔ အလြန္ ေလးလံျပီး ခ်ဳပ္ရုိးပတ္လည္က
နာက်င္လာတယ္။ ၀င္ေပါက္တံခါး နံရံကုိ လက္တဖက္ကုိင္ အားယူျပီး ကုိယ္တျခမ္း ေရြ႕ဖုိ႔ သူ
ၾကိဳးစားတယ္။
‘ဟင္ မခဲ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ။ အိမ္သာ၀င္ခ်င္တာလား။ ေခၚလုိက္တာမဟုတ္ဘူး’
သူ႔ညီမ အေျပးတပုိင္း ေရာက္လာတယ္။ ခ်ိဳင္းက သူ႔ကုိ မတယ္။ ညီမ ကုိ ေမွး ကာ မခဲ ေျခလွမ္းၾကြ လုိက္တယ္။ အေသးအဖြဲ အတားအဆီးေလး တခုကုိမွ မေက်ာ္လႊားႏုိင္သည့္ အျဖစ္ပါလား။
‘တံခါး မပိတ္လုိက္နဲ႔ မခဲ။ ေစ႔ရုံေစ႔ထား။ က်မပါ ၀င္လုိက္ခဲ႔ရမလား။’
‘မလုိဘူး။ သြား သြား။ နင္ လုပ္စရာရွိတာ
သြားလုပ္’
ႏွင္ လုိက္ေပမဲ႔ ညီမျဖစ္သူ ရပ္ေစာင္႔ေနတာ သူ သိေနတယ္။ ေဆးရုံက ဆင္းလာတာ ၃ ရက္ရွိျပီ။ လူက ေကာင္းေကာင္း မလႈပ္ရွားႏိုင္ေသးဘူး။ ေဆးရုံတက္မယ္လုိ႔ သိကတည္းက မပဲ နဲ႔ သူ႔သမီးအငယ္မ ေရာက္လာတယ္။ မလာနဲ႔ ေျပာလဲ မရဘူး။ နင္တေယာက္တည္း ဘယ္ျဖစ္မလဲ လုိ႔သာ အထပ္ထပ္ ေျပာတယ္။
‘မခဲ။ ျပီးျပီလား။’
သူ တိတ္ဆိတ္ေနေတာ႔ မပဲ စုိးရိမ္သံနဲ႔ ေမးတယ္။
‘ေအး။ ငါ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါနဲ႔ ထမိန္ ယူေပးစမ္းပါ။ ဒီေန႔ ေရခ်ိဳးလုိ႔ရျပီဆုိေတာ႔ ခ်ိဳးခ်င္ျပီ။’
‘က်မ ၀င္လုိက္ခဲ႔မယ္။ ေနာက္ေက်ာ ေခ်း
တြန္းေပးမယ္။’
သူတုိ႔ညီအစ္မ ဒီလုိ ပူးပူးကပ္ကပ္ မေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ႔ျပီလဲ။ ႏွစ္ ဆယ္ခ်ီ ၾကာျပီ ထင္တယ္။ ေရခြက္ကုိ လွမ္းကုိင္ေတာ႔ ပါးစပ္ က အမွတ္မဲ႔ စုတ္သပ္မိတယ္။ မပဲဲ ေရခြက္ကုိ လွမ္းယူျပီး သူ႔ကုိ ေရေလာင္းေပးတယ္။ မပဲက ေက်ာအေပၚပုိင္းကုိ တုိက္ေပးျပီး ေအာက္ဘက္ကုိ ေရြ႕လာေတာ႔ သူ႔ထမိန္ ရင္လ်ားကုိ နည္းနည္း ေလ်ာ႔ ေပးလုိက္တယ္။
‘နည္းနည္း ေလ်ာ႔လုိက္အုန္း မခဲ။ ခါးအထိ တုိက္ေပးမယ္။ မထူးပါဘူး။ အကုန္ ခၽြတ္ထား လုိက္ပါေတာ႔။’
တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ကြာတဲ႔ ညီအမ ျဖစ္ေပမဲ႔ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း အလုံးစုံ မျမင္ဖူးၾကဘူး။ မခဲက အၾကီးျဖစ္ေတာ႔ ပုိေတာင္ ထိမ္းထိမ္းသိမ္းသိမ္း ေနျဖစ္တယ္။ မပဲ ငယ္ငယ္က ဖရုိဖရဲ ေနထုိင္တတ္ေတာ႔ သူကပဲ က်ပ္က်ပ္ၾကီး အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ႔ရတာ။ ဆံပင္ျဖဴတဲ႔ အရြယ္ေရာက္ေနတာေတာင္ ညီမျဖစ္သူ ေရွ႕မွာ ဗလာက်င္းကာ မရွိခ်င္။
သူ ထမိန္ရင္လ်ားကုိဘဲ နည္းနည္း ထပ္ေလ်ာ႔လုိက္ေတာ႔ ေက်ာတျပင္လုံး ေပၚလာတယ္။ မပဲက ဆပ္ျပာနဲ႔ ပြတ္တုိက္ေပးတယ္။ ေက်ာလည္က ခပ္ေစြေစြ ရွည္လ်ားလ်ား ဒဏ္ရာတခုဆီ အေရာက္ ခဏ တန္႔ သြားတယ္။
‘မခဲ။ ဒါ ဘာျဖစ္တဲ႔ ဒဏ္ရာလဲ။ အေတာ္ ၾကီးတာပဲ။ ငါ တခါမွ မျမင္မိဘူး။’
ညီမ ျဖစ္သူ ေမ႔ေလ်ာ႔သြားတာကုိ သူ အစ ျပန္ေဖာ္ရမွာလား။ ေမ႔လက္စ ရွိေစလုိ႔ ထားလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးရင္းကေန ႏႈတ္ဖ်ားကေတာ႔…
‘နင္ လုပ္ထားတာေလ မိပဲ။ ေမ႔သြားျပီလား။’
===
အဲဒီ အခ်ိန္က သူ အသက္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ မပဲ က ငါးႏွစ္ျပည့္ခါစေလး။ အေမ ျမိဳ႕ကအျပန္ ဘုိမေကာ္ပတ္ရုပ္ေလး တရုပ္စီ ၀ယ္လာေပးခဲ႔တယ္။ မပဲရဲ႕ အရုပ္က ေဆာ႔ရင္းနဲ႔ လက္တဘက္ ျဖဳတ္ထြက္သြားေတာ႔ မခဲ အရုပ္ကုိ လာ လု တယ္။ သူကလဲ သူအရုပ္ကုိ ျပန္ ဆြဲရင္းနဲ႔ သူတျပန္ ကုိယ္တျပန္ လုံးေထြး သတ္ပုတ္ၾကေနၾကရင္း မပဲ ဘာနဲ႔ ေကာက္ ဆြဲ ျခစ္လိုက္လဲ သူ မသိေတာ႔။ သူ႔ ေက်ာျပင္မွာ ေသြး ခ်င္းခ်င္း နီ ေနတာကုိပဲ မွတ္မိတယ္။ ရြာက ဆရာမ ေဒၚလွျမင္႔ ခ်ဳပ္ေပးတာကုိလည္း မွတ္မိေနတယ္။ ဆရာမက အစိမ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္လုိ႔ နာလုိက္တာ။ အငယ္ကုိ အေလ်ာ႔မေပးလုိ႔ အေမ ဆူတာပါ ခံရေသးေတာ႔ စိတ္ေရာရုပ္ပါ နာခဲ႔ရတယ္။
ျမင္ႏုိင္တဲ႔ ဒီဒဏ္ရာသာမက မျမင္ႏုိင္တဲ႔ စိတ္တြင္းအနာမ်ားလဲ မနည္းလွပါဘူး။ သူ ျပဳသမွ် ကံ ကံ၏ အက်ိဳးေၾကာင္႔ ျဖစ္ခဲ႔တယ္ဆုိေပမဲ႔ ဟုိတုန္းကေတာ႔ မပဲ ပေယာဂ ပါတယ္လုိ႔ တိတ္တိတ္ ယုိးစြပ္ခဲ႔မိတယ္။
သူတုိ႔ ညီအမ အရြယ္ေရာက္ေတာ႔ မိဘေတြက
ၾကြယ္ပုိးၾကြယ္၀ ရွိျပီး ေဆြေကာင္းမ်ိဳးေကာင္းလဲ ျဖစ္ေတာ႔ တာစား တဲ႔ အပ်ိဳေတြေပါ႔။
မခဲက အၾကီးဆုိေတာ႔ အရင္ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ အမိအဘမ်ားက သင္႔ေတာ္သူဆုိတဲ႔ သတုိ႔သားနဲ႔ ထိမ္းျမားခ်ိန္အထိ
သူ႔ဘ၀မွာ ေၾကာင္႔ၾကစရာလုိ႔ မရွိခဲ႔။ သူရတဲ႔ ေယာက်ၤားက ၾကင္နာတတ္သူျဖစ္ရာ လင္ရကံေကာင္းတယ္လုိ႔
ဆုိရမွာပါပဲ။
မပဲ သူ႔ စိတ္ႏွလုံးမွာ ပထမဆုံး လာထြင္းတဲ႔ ဒဏ္ရာကုိေတာ႔ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္တုိင္ ေမ႔ေပ်ာက္မွာ မဟုတ္။
‘မခဲ။ နင္ ကြင္းစပ္ရြာက မခင္ေအးကုိ သိလား။’
‘မသိဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ ကြင္းစပ္ကုိေတာ႔
တခါလားပဲ ေရာက္ဖူးတယ္။ အိမ္ကလူကေတာ႔ လွည္းတုိက္ ခဏခဏ သြားတယ္။’
‘အင္း သြားမွာေပါ႔။ သြားစရာ ရွိတာကုိး။’
မပဲ စကား မရွင္းေၾကာင္း သူ ခံစားမိလာတယ္။
‘ဘာ သြားစရာလဲ။ မပဲ ရွင္းရွင္းေျပာစမ္းပါ။ နင္ ဘာေျပာခ်င္တာ ဘာလဲ။’
‘အဲဒီကြင္းစပ္က မခင္ေအးဆုိတာ အကုိေက်ာ္ညႊန္႔
ရည္းစားေဟာင္းတဲ႔။ နင္နဲ႔ မယူခင္ တရက္အထိ သူ႔အိမ္ အ၀င္အထြက္ ရွိေနတုန္းဆုိပဲ။ မယူခင္
ညက မခင္ေအးက ပုဆုိးစ အတင္း ဆြဲထားလုိ႔ နင္႔ ေယာက်ာၤး ပုဆုိးခၽြတ္ျပီး ေျပးလာခဲ႔ရတာတဲ႔။
ဟုိမိန္းမက အဲဒီ ပုဆုိးကုိ အိမ္မွာ ေျခသုတ္အ၀တ္ လုပ္ထားတာတဲ႔။’
မပဲ စကားေၾကာင္႔ မင္သက္မိကာ ထပ္ေျပာေနသည့္ စကားမ်ားကုိ မၾကားမိေတာ႔။
‘မခင္ေအး စရုိက္နဲ႔ မ်ိဳးရုိးကုိ နင္႔ေယာကၡမေတြက မၾကိဳက္ၾကဘူးတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ နင္နဲ႔ လာစပ္ ေပးစားတာ ေနမွာေပါ႔။’
ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ေနတတ္ကာ သေဘာမေနာေကာင္းတဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္မိျပီး မပဲ ေျပာစကားကုိ မယုံမၾကည္ စိတ္က အရင္၀င္တယ္။ မပဲ မ်က္ႏွာကုိၾကည့္မိေတာ႔ သူ႔စကား အမွန္လုိ႔ သိလုိက္ရကာ စိတ္လက္ ခါးသီးလုိက္သည္မွာ ဆုိဘြယ္ပင္ မရွိေတာ႔။ ရင္ညြန္႔မွာ စူးစူးနင္႔နင္႔ ေအာင္႔ လာျပီး အသက္ရႈမ၀ေတာ႔။
‘ေနပါအုန္း။ နင္႔ကုိ ဘယ္သူေျပာလဲ။’
‘လင္းေအာင္ ေျပာတာ။ သူ အေမက ကြင္းစပ္သူေလ။’
‘မခဲ။ ငါကေတာ႔ ငါ႔ကုိ မခ်စ္တဲ႔လူကုိ
ဘယ္ေတာ႔မွ မယူဘူး သိလား။ အတင္း လာေပးစားလုိ႔ကေတာ႔ ငါ႔အေၾကာင္း သိသြားမယ္။’
သူတုိ႔အရပ္ ဓေလ႔အရ ငယ္ရြယ္သူမ်ား ခ်စ္ၾကိဳက္ၾကေပမဲ႔ အခ်ိန္တန္က မိဘေပးစားတာ ယူျမဲျဖစ္လုိ႔ မထူးဆန္းတဲ႔ကိစၥမုိ႔ အိမ္ကလူကုိ အလြန္အကၽြံ စိတ္မကြက္မိ။ သူ ျပင္းစြာ စိတ္ဆုိးတာက ပုဆုိးကုိ ေျခသုတ္၀တ္လုပ္တဲ႔ မိန္းမနဲ႔ မပဲ တုိ႔ကုိပဲ။ ကြင္းစပ္ရြာသုိ႔ သြားကာ အဲဒီ ပုဆုိးကုိ ျပန္ ယူခ်င္တဲ႔ စိတ္ဆႏၵ တဖြားဖြား ထ တယ္။ ထိမ္းခ်ဳပ္ရ ခက္လုိက္သည္ျဖစ္ျခင္း။ ညတုိင္း တလူးလူးတလွိမ္႔လွိမ္႔ ျဖစ္ေနရာ ခင္ပြန္းသည္က သတိျပဳမိျပီး ေမးတဲ႔အထိပင္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္း၀မွာ ပလုံစီ ထ ေနတဲ႔ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ႏႈတ္ခမ္း အသာကုိက္တာ မ်ိဳခ်ရတယ္။ တသက္လုံး မေမးဘူး။ ဒီကိစၥကုိ တသက္လုံး မေမးဘူးလုိ႕ မခဲ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ေမးလုိက္လုိ႔ရလာမဲ႔ အေျဖက သူ ၾကိဳက္ရင္ေတာ္ေသး။ မၾကိဳက္ရင္ ႏွစ္ခါ နာက်င္စိတ္ ၀င္မယ္။
စိတ္ကြက္သူ ႏွစ္ဦးအနက္ အနားမွာရွိတဲ႔ တေယာက္ကုိ ပုိ မဲ မိတယ္။ ညီမျဖစ္သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္ခ်င္။ ဆုိင္မိပါက နင္႔ေယာက်ၤား ဘယ္ကဲ႔သုိ႔ ဘယ္ခ်မ္းသာ ေျပာဆုိလာတာကုိ မၾကားခ်င္။ တႏွစ္တန္သည္ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ မိဘနဲ႔ အတူေနမဲ႔ အစီအစဥ္ကုိရပ္ကာ ျခံ၀င္းတခု သတ္သတ္ ယူျပီး အိမ္ သီးသန္႔ ေဆာက္ေတာ႔တယ္။
မိဘ ေယာကၡမ ခြဲေပးတဲ႔ လယ္ေျမ ဥယ်ာဥ္ေတြကုိ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ၾကိဳးၾကိဳးကုပ္ကုပ္ လုပ္တယ္။ သူကုိလည္း အေလးထား ေနရာေပး ဆက္ဆံျမဲျဖစ္ေတာ႔ ညတြင္ လူးလွိမ္႔ျခင္းမ်ိဳး က်ဲ လာတယ္။ မိသားစုဘ၀ ရွိလာရင္ အစစ ေမ႔ေလ်ာသြားႏုိင္ျပီလုိ႔ သူ ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔တယ္။
သူျပီးလုိ႔ မပဲ အလွည့္ေရာက္ေတာ႔ ေျပာစကားနဲ႔ အညီ မိဘမ်ား စီမံတဲ႔ သတုိ႔သားကုိ မပဲ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္တယ္။ သူ႔ခ်စ္သူ လင္းေအာင္နဲ႔ မပဲ လုိက္ေျပးသြားတယ္။ ပထမ သူ လန္႔ သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေက်နပ္စိတ္ ၀င္လာတယ္။ မပဲ တေယာက္ မိဘ မ်က္ႏွာကုိ အုိးမဲသုတ္သူအျဖစ္ ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ သူက အမိအဘကုိ ဒုကၡမေပးသူ ျဖစ္ေနခဲ႔တာကုိ ေက်နပ္တယ္။
တကယ္တမ္း သူ႔ညီမ တေယာက္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ
အသက္ေမြးေနရတာကုိလည္း သူ ၾကည့္မေနႏုိင္။ စိတ္ဆုိးေနတဲ႔
မိဘမ်ားေနာက္ကြယ္ ညီမျဖစ္သူကုိ လုံေလာက္ေအာင္ ေထာက္ပံ႔ျပန္တယ္။ မိဘမ်ားက စိတ္ေျပၾကလုိ႔
မပဲ အိမ္ေပၚ ျပန္ေရာက္လာေတာ႕လည္း သူ ၀မ္းေျမာက္စိတ္ ျဖစ္တာပါပဲ။ တခုေသာ ညေနခင္းအထိေပါ႔။
မပဲ သူ႔အသည္း ေနာက္ ထပ္ လာထြင္းတဲ႔
ဒဏ္ရာက ပုိ နက္တယ္။ အဲဒီညေနခင္းမွာ ကုိေက်ာ္ညႊန္႔နဲ႔ သူ အေမတုိ႔အိမ္ေရာက္ေနေတာ႔ မပဲတုိ႔
မရွိၾကဘူး။
‘အေမ ပဲမတေယာက္ မေတြ႔ပါလား။’
‘ေၾသာ္ ဆရာမအိမ္ကုိ ခဏသြားၾကတယ္။’
‘ဟင္ ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း အေမ။’
‘ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။’
အေမ႔ မ်က္ႏွာ ၾကည့္ရတာ တမ်ိဳးပဲ။ အေမ မေျဖခင္မွာ မပဲတုိ႔ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ မပဲ ေလွခါး တက္လာတာကုိ လင္းေအာင္က ေဖးေဖးမမ တြဲရက္သား။ မပဲကုိ အလြန္အမင္း ဂရုစုိက္ေနပုံနဲ႔။ သူ စိတ္ထဲမွာ တခုခု သိလုိက္တယ္။
‘အေမ က်မ ျပန္ေတာ႔မယ္။ ကုိေက်ာ္ညႊန္႔ ျပန္ၾကစုိ႔။’
‘ေအး ေအး သမီး။ ေမွာင္ေတာင္ ေမွာင္လာျပီ။
ျပန္ၾက။ ျပန္ၾက။’
ထ ျပန္လာတဲ႔အထိ မပဲကုိေကာ မတ္ျဖစ္သူကုိပါ သူ ႏႈက္မဆက္ခဲ႔မိဘူး။
===
ညေနေရာက္တုိင္း အေမတုိ႔ ေရတြင္းမွာ
သူတုိ႔ ေရ သြား ခ်ိဳးၾကတယ္။ ကုိေက်ာ္ညႊန္႕က သူအတြက္ ေရငင္ ေပးတယ္။ ျပီးေတာ႔ မပဲ ကေလးေတြကုိပါ
ေခၚျပီး ေရခ်ိဳးေပးၾကတယ္။ တူ တူမကေလး ေတြကလည္း ညေနတုိင္း သူတုိ႔ ဦးေလးၾကီးကုိ ေမွ်ာ္ၾကတယ္။
ကေလးေတြနဲ႔ ရယ္ေမာရႊင္ပ်ေနတဲ႔ ခင္ပြန္းကုိ ျမင္တုိင္း ရင္နင္႔ စိတ္နဲ႔ လႈိက္ တယ္။
ေန႔လည္ တေရးႏုိးခ်ိန္ဆုိလည္း မုန္႔ပဲသေရစာမ်ား ၀ယ္ထားျပီး ကေလးေတြကုိ သြား သြား ေခၚလာတတ္တယ္။ ကုိယ္႔ ေသြးခ်င္းေတြကုိ သူ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လုိတာကုိေတာ႔ ၾကိဳက္ပါရဲ႕။ မၾကိဳက္တာက အားတုိင္း ယားတုိင္း ေမြးေနတဲ႔ မပဲကုိပဲ။ ဆရာမနဲ႔ ေဆးထုိးထားပါလုိ႔ အၾကံေပးလဲ မရ။ စီးပြားကျဖင္႔ ကုံလုံတာ မဟုတ္ဘဲ မိဘ နဲ႔ အမကုိ ဒုကၡေပးဖုိ႔ သက္သက္ လုပ္ေနသလုိ။ ကုိယ္ျပည့္လက္ျပည့္နဲ႔ မပဲ ကုိ ျမင္တုိင္း စိတ္ထဲ တစစ္စစ္ ယားယံရတာကုိ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာႏုိင္။ အေမကေတာ႔ ရိပ္မိတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မပဲေတာင္ တျပြတ္ျပြတ္ ျဖစ္ေနမွေတာ႔ သူဆီေကာ တေကာင္တျမီး လာဖုိ႔ မသင္႔ဘူးလား။ သားဖြားဆရာမကုိ ေမးၾကည့္ေတာ႔ ျမိဳ႕ေပၚက ဆရာ၀န္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး သြားျပပါ အၾကံေပးတယ္။ သူ႔ဘာသာဆုိ တေယာက္တည္း က်ိတ္ သြား မိမွာပဲ။ ကုိေက်ာ္ညြန္႔ကုိ ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ။ သူ ေျပာ မထြက္နုိင္ဘူး။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မပဲကေလးေတြေတာင္ သူတုိ႔ဘာသာ ေရ ခပ္ ႏုိင္ လာျပီ။ တခါတခါ ကုိေက်ာ္ညႊန္႔ကုိေတာင္ ေရ ျပန္ ခပ္ ေပး ေနၾကေသးတယ္။ ခုထိ ဆရာ၀န္ဆီကုိ မသြားႏုိင္ေသး။ စကားလဲ မ ဟ ႏုိင္ေသးဘူး။
ညေနရီရီ တခုမွာ ခါတုိင္းလုိပဲ ကုိေက်ာ္ညြန္႔ ေရခ်ိဳးဖုိ႔ အေမတုိ႔ျခံကုိ ထြက္သြားတယ္။ ေႏြ ၀င္လာေတာ႔ ရာသီကလဲ အုိက္စပ္ ပူေလာင္ေနတယ္။ သူ ေနာက္က လုိက္သြားဖုိ႔ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာခ်ိန္ မပဲ ေမာၾကီးပမ္းၾကီးနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။
‘မခဲ… မခဲေရ…မခဲ။’
‘ဟဲ႔ အေမာတေကာနဲ႔ ဘာျဖစ္လာတာတုန္း။’
‘အကုိ.. အကုိေက်ာ္ညႊန္႔… မခဲ အျမန္လာပါ။
အျမန္။’
‘ဟဲ႔ ဘာ ျဖစ္ တာလဲ မပဲ။ အေသအခ်ာ ေျပာစမ္းပါ။’
သုတ္ေျခတင္သြားတဲ႔ မပဲ ေနာက္ အေျပးလုိက္ရင္း ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ အေမတုိ႔ ျခံ၀င္းကထဲေရာက္ေတာ႔ အေနာက္ဘက္ ျခံစည္းရုိးဆီ မပဲ လက္ညိဳးထုိးတယ္။ ျခံက်ယ္ေတာ႔ ျခံအေနာက္ဘက္ ေရာက္ေနရင္ အိမ္ဘက္ကေန ခ်က္ခ်င္း မျမင္ရဘူး။
အေနာက္ဘက္ ျခံစည္းရုိးေဘးမွာ ေခြေခြေလး လဲ ေနတဲ႔ ကုိေက်ာ္ညႊန္႔ကုိ ျမင္လုိက္ေတာ႔ သူ လန္႔ သြားတယ္။ ေဘးနားမွာ လင္းေအာင္နဲ႔ ကေလးေတြ ၀ုိင္းေနၾကတယ္။ ကုိေက်ာ္ညႊန္႔ ၀တ္ထားတဲ႔ ပုဆုိးက ေျပ ေနျပီး ေသြးေတြ စုိရြဲေနတယ္။ ေအာင္မယ္ေလး ဘာျဖစ္တာလဲ။
‘ခုနက ကေလးေတြနဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေျပာေနေသးတယ္။ ေရခ်ိဳးသံလဲ မၾကားရ။ ျပန္တာလဲ ေျပာမသြားလုိ႔ ကေလးေတြကုိ ေမးေနေသးတယ္။ ခုနက အိမ္သာဘက္ ဆင္းလာရင္ ညည္းသံ ၾကားလုိ႔ လာၾကည့္လုိက္တာ။ ျမိဳ႔ေဆးရုံကုိ ပုိ႔မွ ျဖစ္မယ္။ ေသြး ထြက္မ်ားတယ္။’
တူကေလး လက္ထဲမွာ ေသြးစြန္းေနတဲ႔ ကြမ္းညွပ္တလက္ကုိေတြ႕တယ္။ ကြမ္းညွပ္က ဒီကုိ ဘယ္လုိလုပ္ေရာက္ေနလဲ။ သူ ဘာမွ မေတြးတတ္ေအာင္ ထူပူေနျပီ။
မုိးစုံးစုံးခ်ဳပ္မွ ေဆးရုံကုိေရာက္တယ္။ ေဆးရုံအေရးေပၚကလဲ ထူးဆန္းတဲ႔ ကိစၥျဖစ္လုိ႔ ဆူညံကုန္တယ္။
‘ျဖတ္လုိက္တဲ႔ ကြမ္းညွပ္ဆုိတာက ဘယ္မွာလဲ။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ေနာ္။ ျဖတ္စရာ ရွားလုိ႔ေအ။ မုိးခ်ဳပ္မွ တယ္ ဒုကၡေပးၾကတာပဲ။’
သူနာျပဳ ဆရာမၾကီး ေမးလုိက္တာကုိ သူ ဘာ ျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘူး။ လင္းေအာင္ သြား ရွင္းျပေနတာကုိ ျမင္တယ္။ ခြဲစိတ္ခန္းထဲ ကုိေက်ာ္ညႊန္႔ ၀င္သြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ မပဲ က သူ႔လက္ကုိ လာကုိင္တယ္။ ဒီေကာင္မေလး လက္ကလဲ ေအးလုိက္တာ။
ခြဲခန္းထဲက မေသမေပ်ာက္ ျပန္ထြက္လာလုိ႔ စိတ္ေအးရေပမဲ႔ ေဆးရုံတခုလုံးက အထူးအဆန္းျဖစ္ျပီး ျပဴတစ္ ျပဴတစ္ လာ လာ ၾကည့္ၾကတာကုိေတာ႔ သူ အေတာ္ စိတ္ပ်က္မိတယ္။ အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ျဖစ္ကုန္တာကုိ အံ႔လဲၾသ စိတ္လဲ ပ်က္မိတယ္။ သူတုိ႔ ကုိ လာ ၾကည့္တဲ႔ မ်က္လုံးေတြကုိ မခဲ မုန္းတယ္။
ေဆးရုံက ဆင္းလာျပီးေနာက္ ကုိေက်ာ္ညႊန္႔ဟာ အိမ္ထဲအိမ္ျပင္ မထြက္ေတာ႔ဘူး။ အျမဲလုိလုိ အိပ္ယာထဲ လွဲ ေနေတာ႔တယ္။ တသက္လုံး ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ေနလာခဲ႔သူ ဒီလုိ ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းသြားတာ မယုံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။ မပဲကေလးေတြ လာၾကည့္တာလည္း လုံး၀ မေတြ႔မခံေတာ႔ဘူး။
အိမ္ ကိစၥေတြကုိပါ တခုမွ မလုပ္ေတာ႔ဘူး။ ခင္ပြန္း မဦးစီးမွေတာ႔ သူ ေရွ႕ထြက္ရတယ္။ အိမ္မွာ ခ်န္ထားရစ္ခဲ႔တဲ႔ လူကုိလည္း စိတ္မခ်၊ အလုပ္ကုိလည္း မ်က္ႏွာလြဲခဲပစ္ လုပ္မရနဲ႔ ဗ်ာပါ မ်ားလွတယ္။ တူကေလးတေယာက္ အိမ္မွာ လာ လာ ေစာင္႔ ေပးေဖာ္ရလုိ႔ ေတာ္ေသး။ ျပန္လာလုိ႔ ေမးလုိက္ရင္ အေျဖက တခုတည္း။
‘ဦးၾကီးက အစားေကာင္းေကာင္း မစားဘူး ၾကီးၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကုိလဲ မၾကည့္ဘူး။’
မုိးဦးက်ခ်ိန္မွာ သူရင္ငွားကိစၥ၊ မ်ိဳးစပါးမေလာက္ငမႈ၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာခြဲတမ္း၊ အမႈကိစၥေပါင္းစုံနဲ႔ မခဲ ေျပးလႊားေနတာ ျမင္ေပမဲ႔ ကုိေက်ာ္ညႊန္႔ အိပ္ယာထဲ လွဲ ျမဲ။ စပါးစုိက္ ပ်ိဳးႏုတ္ဖုိ႔ လူရွာရကိစၥနဲ႔ ကြင္းစပ္ေတာင္ ေရာက္တယ္။ ဗ်ာပါေတြ မ်ားရတဲ႔အထဲ ေျခသုတ္ခုံ လုပ္ထားတယ္ဆုိတဲ႔ ဟိုမိန္းမရဲ႕ အိမ္ကုိ တေစ႔တေစာင္း သြားၾကည့္ခ်င္စိတ္ သူ႔မွာ ၀င္လာေသးတယ္။ ကုိေက်ာ္ညႊန္႔သတင္းကုိ ၾကားေတာ႔ အဲဒီမိန္းမဟာ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ေနမလား။
မုိးကုန္ျပီး သီတင္းကၽြတ္ဦးကာလ ေရာက္လာေတာ႔ သူကပဲ တုိက္တုိက္တြန္းတြန္း ေျပာမိတယ္။
‘ကုိေက်ာ္ညႊန္႕ ျခံထဲ ေတာခုတ္ေနတာ ခဏ သြားၾကည့္ပါလား။ လူငွား ရွိေပမဲ႔ နည္းနည္းေတာ႔ ၾကည့္ရအုန္းမယ္ မဟုတ္လား။ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ သေဘာမ်ိဳးေပါ႔။ ဟင္။’
ပထမတရက္ ျခံထဲ လုိက္သြားျပီးျပန္လာေတာ႔ ကုိေက်ာ္ညႊန္႔ မ်က္ႏွာက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ။ မခဲ
နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားတယ္။ ပုံမွန္ ျပန္ျဖစ္လာျပီ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္တေန႔ မနက္ႏုိးလာေတာ႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားဆုိတယ္။
‘ညက အေမ႔ကုိ အိပ္မက္မက္တယ္။ ငါ႔ကုိ လာခဲ႔လုိ႔ ေခၚေနတာ။ လုိက္ဖုိ႔ ျပင္ေနတုန္း ႏုိးလာေရာ။’
ကုိေက်ာ္ညႊန္႔အေမဆုံးတာ သုံးမုိးေက်ာ္ျပီ။ မခဲ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။
ကုိေက်ာ္ညႊန္မ်က္ႏွာကုိ ေစ႔ေစ႔ၾကည့္ေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ဟန္ရွိတယ္။ ဒီအတုိင္း မက္တာ ထင္ပါရဲ႕။
‘ကၽြန္မတုိ႔ အေမအတြက္ ဆြမ္းေကၽြးအလႈ လုပ္ၾကမလား ဟင္။’
‘ဆြမ္းေကၽြးလား။ ခဏ ေနပါအုန္း။ ေနာက္
လုပ္ရမွာပဲ။ ငါ ျခံထဲ သြားလုိက္အုန္းမယ္။’
‘ကၽြန္မပါ လုိက္ခဲ႔မယ္။ ခဏ ေစာင္႔ေလ။’
'ဒီေန႔ နင္ မလုိက္ခဲ႔နဲ႔ေတာ႔။ ထမင္းစား ျပန္မလာဘူး။'
‘ပူတယ္။ ျပန္မလာခ်င္ မလာနဲ႔။ ကၽြန္မ
ထမင္းခ်ိဳင္႔ လာပုိ႔မယ္။’
ေျပာေျပာဆုိဆုိ သူ ထြက္သြားတာကုိ မခဲ ခဏ ေငး ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ထမင္းခ်ိဳင္႔ ပုိ႔မယ္ဆုိေတာ႔ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလး ခ်က္ျပဳတ္ရတယ္။ ထမင္းခ်ိဳင္႔ ဆြဲျပီး ျခံထဲလုိက္သြားေတာ႔ ကုိေက်ာ္ညြန္႔ကုိ မေတြ႔ရဘူး။
‘ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္က လူေကာ။’
ေတာခုတ္ေနတဲ႔ လူငွားေတြ ျပန္ေျဖတာက ျပန္ သြားတယ္တဲ႔။ အိမ္ကိုလည္း ျပန္မေရာက္လာဘူး။
လူငွားေတြေရာ မခဲပါ ျခံတခုလုံး ႏွံ႕ေအာင္
ရွာၾကတယ္။ အရိပ္အေယာင္မွ မေတြ႔။ အိမ္ကုိ တေယာက္ ျပန္ေျပးကာ သြားၾကည့္တယ္။ အိမ္မွာလဲ
မရွိ။ အေဖ၊ အေမ၊ မပဲ နဲ႔ ကေလးေတြ ကုိေက်ာ္ညြန္႔ အမ်ိဳးေတြပါ ေရာက္လာျပီး လူစုံတက္စုံ
ရွာၾကတယ္။
ႏွစ္ရက္ႏွစ္ညသာ ကုန္သြားတယ္။ ဘာသတင္းမွ မရဘူး။ ရြာထဲက လူေတြကလဲ ျဖတ္သြားတာ မျမင္မိၾကဘူး။ ရြာက ထြက္သြားတာကုိလည္း တေယာက္မွ မေတြ႕ၾကဘူး။ ေဟာေျပာတဲ႔ ဆရာဆီ မပဲ သြားျပီး ျပန္လာေတာ႔ ....
‘မခဲ။ ေရမွာ ရွာပါလုိ႔ ဆရာထြန္းက ေျပာလုိက္တယ္။ ပြဲေပးျပီး မီးထြန္းရမယ္။ ေတြ႕မွာပါတဲ႔။’
ကန္ေတာ႔ပြဲေတြ ဖေယာင္းတုိင္ေတြနဲ႔ မပဲ
ေျပာထားသမွ် လုပ္ျပီး အိမ္ေရွ႕ဘုရားခန္းကေန မီးဖုိဘက္ ဆင္းခဲ႔ေတာ႔ အေမနဲ႔ မပဲ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ေနတာကုိ
ေတြ႔တယ္။
‘ျပန္ေတြ႔ေပမဲ႔ ရွိေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ႔
အေမ။ မခဲေတာ႔ ဒုကၡဘဲ ။’
ႏွစ္ေယာက္စလုံး မခဲကုိ မျမင္ၾကဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ကုိေက်ာ္ညြန္႔က ထမင္းစား ျပန္မလာဘူးပဲ ေျပာသြားတာ။ မဟုတ္ပါဘူး။
အေဟာထြက္ စကားအရ ရြာေခ်ာင္းကမ္းပါးအႏွံ႔ ရြာေခ်ာင္းနဲ႔ ျမစ္မၾကီး ဆုံရာမွာ ရွာၾကတယ္။ ေျခရာေလးမွ မေကာက္မိဘူး။ ေခ်ာင္းဘက္ ဆင္းလာတာကုိလဲ ဘယ္သူမွ မျမင္လုိက္ရဘူး။ ေရမွာ ဆုိတာ….
ရုတ္တရက္ မခဲ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားတယ္။
ျခံထဲမွာ။ ျခံထဲမွာ ေရ…ေရတြင္း။
ျခံထဲမွာ ဘယ္သူမွ အသုံးမျပဳေတာ႔တဲ႔ ေရတြင္းေဟာင္းရွိတယ္။ သစ္ရြက္ေၾကြ သစ္ရြက္ပုပ္ေတြေၾကာင္႔ အမႈိက္က်င္းလုိလုိ ျဖစ္ေနတာ။ ပထမရက္ ျခံထဲ ပတ္ ရွာ ကတည္းက ေရတြင္းေဟာင္းတ၀ုိက္ ရွာထားျပီးသား။
ျခံထဲ ေနာက္တေခါက္ ထပ္သြားၾကတယ္။ သစ္ရြက္ေၾကြမ်ားကုိ ဖယ္ရွားလုိက္ေတာ႔ ပထမ ဘာမွ မေတြ႕ရဘူး။ ၀ါးလုံးနဲ႔ ေရတြင္းထဲ ထုိးလုိက္ေတာ႔မွ ေရ မ်က္ႏွာျပင္ နည္းနည္း လႈပ္ရွားသြားျပီး ဆံပင္စေလးလုိလုိ ရိပ္ကနဲ ျမင္လုိက္ၾကရတယ္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေတြနဲ႔ ၀ုိင္း ထုိးၾကည့္ေတာ႔ ဘာမွ မျမင္ရျပန္ဘူး။
‘ဆရာထြန္း ေျပာတဲ႔အတုိင္း မီးထြန္းလုိက္အုန္း။ မခဲ နင္ ကုိယ္တုိင္ လာလုပ္။ ‘
မပဲ လက္ထဲ လာထည့္လုိက္လုိ႔သာ ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္းနဲ႔ လုပ္လုိက္ရတယ္။ သူမွာ ဘာ ေျပာရမွန္း မသိဘူး။ မပဲ ေရွ႕က ေျပာသမွ် လုိက္ဆုိတာ ျပန္ေတြ႕ပါေစ တေၾကာင္းပဲ မွတ္မိေတာ႔တယ္။
‘လင္းေအာင္ နင္တုိ႔ အေသအခ်ာ ျပန္ၾကည့္ၾကအုန္း။’
မရမ္းပင္ကုိ မွီျပီး ထုိင္ေနကာ မပဲ စီမံေနတာကုိ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ တေမွးမွ မအိပ္တာ ႏွစ္ရက္ႏွစ္ည ရွိခဲ႔ျပီ။
‘ဒီမွာ ေဟ႔။ ဒီမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဆံပင္ကုိ ျပန္ျမင္ရျပီ။ ေဟ႔ ၾကိဳးေတြ လုိတယ္။ ရြာထဲ ျပန္ေျပးၾကအုန္း။’
ေရတြင္းထဲက ဆယ္တင္လာတဲ႔ ကုိေက်ာ္ညြန္႔ ခႏၶာကုိယ္ဟာ ေဖာင္းကားျပီး ပုံပ်က္ေနျပီ။ ေျခေထာက္ တဘက္တခ်က္ မွာေတာ႔ ပုိက္စုတ္နဲ႔ ေက်ာက္တုံး တတုံးစီ ခ်ည္လ်က္သား။ ေက်ာက္တုံးအေလးခ်ိန္ေၾကာင္႔ ေရေပၚ ေပၚ လာတာေတာင္ ရပ္ရက္ ျဖစ္ေနေတာ႔ သူတုိ႔ ဆံပင္စေလးကုိပဲ စ ျမင္ရတာ။ ႏွစ္ရက္လုံးလုံး တင္းခံထားတဲ႔ မခဲ ေျခေထာက္က ေက်ာက္တုံးေတြကုိ ျမင္ေတာ႔ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်လာတယ္။ ျပန္ ေပၚမလာေအာင္ လုပ္သြားတဲ႔သေဘာ။ သူ႔ကို အေလာင္းေတာင္ မျမင္ေစလုိတဲ႔ သေဘာ။ ရင္ထဲ ေအာင္႔ျပီး နာလုိက္တာ။ မခဲ ႏႈတ္ခမ္းကုိ ျပတ္လုမတတ္ တင္းတင္း ကုိက္ရင္း အက်ီလက္ဖ်ားနဲ႔ မ်က္ရည္ သုတ္လုိက္တယ္။
===
အဲဒီႏွစ္ စပါးသိမ္းခ်ိန္အျပီးမွာ မခဲ ျမိဳ႔ေပၚ ေျပာင္းသြားတယ္။ ေဆးရုံနားက ကြက္သစ္မွာ အိမ္ေသးေသးေလး တလုံး ၀ယ္လုိက္တယ္။ သူငယ္ငယ္ကတည္းက အခ်ဳပ္အလုပ္ကၽြမ္းက်င္ေတာ႔ ျခင္ေထာင္ အိပ္ရာခင္း ေခါင္းအုံးစြပ္ ခ်ဳပ္ ေရာင္းတယ္။ ေနာက္ ခ်ဳပ္ထည္ေတြ ခ်ဳပ္ေရာင္းျပီး ေစ်းထဲသြင္းတယ္။ ရြာက အိမ္ကုိ ေရာင္းပစ္ျပီး လယ္နဲ႔ျခံကုိ အငွားခ်ထားလုိက္တယ္။ မိဘမ်ား အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္မွာ ရြာကုိ ရံဖန္ရံခါသာ ျပန္ျပီး အမိအဘတုိ႔ ေနနဲ႔လ အရိပ္ ကြယ္သြားကတည္းက ရြာကုိ လုံးလုံး မျပန္ေတာ႔ဘူး။
တေကာင္တျမီးေတာင္ လာေရာက္ မခုိနားဖူးတဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ အစိတ္အပုိင္းက ျပသနာ ျဖစ္လာေတာ႔ ထုတ္ပစ္ရမယ္တဲ႔။ တခါမွ အသုံးမျပဳခဲ႔ရတဲ႔ အပုိပစၥည္း။ ျမန္ျမန္ထုတ္ ေအးတာပါပဲ။ ေဆးရုံတက္မယ္လုိ႔ သိကတည္းက မပဲ နဲ႔ သူ႔သမီးအငယ္မ ေရာက္လာတယ္။ မလာနဲ႔ ေျပာလဲ မရဘူး။
မပဲ ကေလးေတြ ျမိဳ႔မွာ အလုပ္လုပ္သူလဲရွိ စာသင္သူလဲ ရွိၾကေလရဲ႕။ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာသင္စရိတ္ ေထာင္းလြန္းလုိ႔ သူ႔ညီမ က်ပ္တည္းတာကုိေတာ႔ မခဲ ေထာက္ပံ႔တယ္။ ကေလးေတြက သူတုိ႔အေမ ခုိင္းလုိ႔သာ ရံဖန္ရံခါ ၀င္ ၀င္ လာတတ္တယ္။ ဖင္ေႏြးေအာင္ မထုိင္ၾကပါဘူး။ သူတုိ႕ကုိ အကၽြမ္းမ၀င္ မဆက္ဆံတဲ႔ ၾကီးေဒၚကုိ စိမ္းတာ ဘာမွ မဆန္းဘူး။ သူတုိ႔ အာရုံထဲမွာ ရယ္ရႊင္ပ်ပ်နဲ႔ ဦးေလးၾကီးကုိသာ စြဲထင္က်န္ရစ္တယ္။
ေန႔ခင္းဘက္ေတြမွာ အပ္ခ်ဳပ္စက္နင္း အကူေကာင္မေလးတေယာက္ ရွိေတာ႔ လက္တုိလက္ေတာင္း ခုိင္းလုိ႔ရတယ္။ ညေန ေရာက္ေတာ႔ ျမိဳ႕သစ္က သူ႔အိမ္ မျပန္ခင္ ေကာင္မေလးက သူ႔ကုိ နင္းေပး ႏွိပ္ေပး သြားတတ္ေသးတယ္။ စက္ခ်ဳပ္ေတာ႔ အလြန္ အေညာင္းမိတယ္။ တခါတေလ ညဘက္မွာ ဗိုက္ ေအာင္႔ျပီး မူးေ၀လာတာ ရွိတယ္။ ေဆးပုလင္းရွိရာ တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ သြားရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အိပ္ရာေဘးမွာ ေဆးပုလင္း ရႈေဆး နဲ႔ ပရုတ္ဆီပုလင္းေတြ တန္းစီ ထား လုိက္တာပဲ။ ေအာင္႔လာ မူးလာရင္ ေဘးကုိ လွမ္း စမ္းလုိက္ရုံနဲ႔ ရတယ္။ မနက္လင္းလာေတာ႔ ဘာမွ မျဖစ္သလုိ စက္ခုံေပၚ ေရာက္ေနျပန္တယ္။။
ဗုိက္ေအာင္႔ ေအာင္႔ ေနတာ ေသြးဆုံးခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ ျဖစ္တတ္တဲ႔ သဘာ၀လုိ႔ ထင္ကာ ေရွးရုိးအတုိင္း ဘဲဥစားရ ေသြးေဆးေသာက္ရ နဲ႔ ဖာသိဖာသာ ေနလာခဲ႔တယ္။ ပုံမွန္မဟုတ္ဘဲ အမည္းေရာင္ေတြ ဆင္းလာေတာ႔မွ ထိတ္ျပာသြားကာ ေဆးခန္းေျပးရတယ္။ အုိဂ်ီဆရာမက ဒုကၡေပးလာႏုိင္တဲ႔အတြက္ ထုတ္ပစ္ လုိက္ေစခ်င္တယ္တဲ႔။ ထုတ္ေပါ႔။ ဆရာမ ေျပာတာ နားေထာင္ျပီး သူ႔ဘာသာ စိတ္ထဲ ေရရြတ္တယ္။ ဒုကၡက ေပးထားျပီးသားပါ ဆရာမ။ ၾကာလွျပီ။ ႏႈတ္ခမ္းေဒါင္႔စြန္း တခ်က္တြန္႕သြားကာ သူ မသဲမကြဲ ျပဳံးမိတယ္။
ခြဲခန္းထဲ ၀င္ေတာ႔ စုိးရိမ္ေၾကာင္႔ၾကမႈ လုံးလုံး မရွိဘူး။ မခဲ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ ဘုရားစာ ရြတ္ေနေနာ္ လုိ႔ မပဲ တဖြဖြ မွာလုိက္တာ သတိရေပမဲ႔ မရြတ္ျဖစ္ဘူး။ ခြဲခန္းဆုိတာကုိ ျမင္ႏုိင္သေလာက္ ေစာင္း ငဲ႔ ၾကည့္ကာ စူးစမ္းေနတယ္။ ထုံေဆးျဖစ္လုိ႔ ခြဲစိတ္ခ်ိန္ တခ်ိန္လုံး အသံဗလံေတြ ၾကားေနရတယ္။ ဆရာမက စကား လာေျပာတာကုိလဲ ျပန္ေျပာေနမိတယ္။ သူ တခုခု ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္လုိ႔လဲ မေတြးမိဘူး။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံစားခ်က္မရွိ ပူပန္ေသာကမရွိ ဗလာ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။
ခြဲစိတ္ျပီးညမွာ ထုံေဆး ျပယ္ ေတာ႔ ဒဏ္ရာက နာလုိက္တာ။ သူ အေတာ္ကုိ က်ိတ္မွိတ္သည္းခံရတယ္။ အရည္ အေတာင္႔ စေသာ ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳးက နာက်င္မႈကုိ အရွင္း မေပ်ာက္ေစႏုိင္ဘူး။ ယာယီသာ သက္သာေစတယ္။ ခႏၶာက ပ်က္လာေတာ႔ ၀န္ကုိ ထမ္းရျပီ။
ေဆးရုံတက္ခ်ိန္ေရာ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔ တကုိယ္ရည္ကိစၥေတြကို ျပီးေစဖုိ႔ အလြန္ အားထုတ္ရတယ္။
‘မခဲ နင္ ငါ႔ကုိ ဘာမွ အားမနာနဲ႔။ အိမ္သာ ထ ထ မသြားနဲ႔။ အုိးကုိသာသုံး။ အဖ်ားကလဲ ၀င္ထားေတာ႔ နင္ အားမရွိဘူး။ အိမ္သာထဲ မူးေ၀ေနရင္ အခက္။’
‘ရတယ္။ ငါ ထ ႏုိင္တယ္။ ဒါနဲ႔ မပဲ နင္႔
သမီး ေစ်း ၀ယ္ေနတာ ငါ႔ဆီက ပုိက္ဆံယူသြား။ ဘာမွ စုိက္သုံးမေနနဲ႔။’
‘နင္ အဲဒါေတြ မေျပာဘဲ ခဏေနအုန္း မခဲ။
ငါ လုိ ရင္ ေတာင္းမယ္။’
မပဲ မ်က္နွာကုိျမင္လုိ႔ လုံျခဳံစိတ္ ၀င္လာတာ ဒီတခါ ပထမဆုံးပဲ။
မပဲ မ်က္နွာကုိျမင္လုိ႔ လုံျခဳံစိတ္ ၀င္လာတာ ဒီတခါ ပထမဆုံးပဲ။
===
‘မခဲ။ ဒါၾကီးက ငါ႔ေၾကာင္႔ ျဖစ္တာလား။ နင္ အေတာ္ နာခဲ႔မွာပဲ။ ငါ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။’
‘အင္း နင္ ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတာကုိး။’
‘ငါ ဘာလုိ႔မမွတ္မိလဲ မသိဘူး။ ငါ..’
မပဲ စကား ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္သြားတယ္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလုံး စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ကုိယ္စီနဲ႔ ခဏတာ ျငိမ္သြားၾကတယ္။ သူ႔ စိတ္ဒဏ္ရာေတြအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပဖုိ႔ မလုိတာ ကံေကာင္းတာပဲ။ ခံသာေအာင္ ထုိးခဲ႔တဲ႔ လက္ညွိဳးအေၾကာင္းကုိ မပဲ သိစရာ မလုိဘူး။
‘မခဲ ဒီတခြက္ ေလာင္းျပီးရင္ ေတာ္ေတာ႔မယ္ေနာ္။ ဒီေန႔မွ စ ခ်ိဳးတာ သိပ္ၾကာလုိ႔ မေကာင္းဘူး။ ငါ႔ကုိမွီျပီး ျဖည္းျဖည္း ထ ရပ္။’
မပဲကုိ တြဲမွီကာ အိပ္ခန္းထဲ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ေလွ်ာက္လာတယ္။ မပဲက သူ႔ကုိ အက်ီ၀တ္ေပးတာ ကေလးတေယာက္သဖြယ္ ျငိမ္ ခံ ေနတယ္။ ထမိန္ကြင္းကုိ ထုိးသြင္းလုိက္ရင္း သူက မပဲကုိ လွမ္း ေျပာလုိက္တယ္။
‘နင္ ေလာေလာဆယ္ မျပန္ေသးဘူး မဟုတ္လား။’
‘ေအး’
( ျမယာ )
၂၀၁၄၀၄၂၉
This comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDelete