“အခြံသက္သက္ လိပ္ျပာ”

သူ ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ကလူေတြနဲ႔ ခပ္ခြာခြာ ေနတယ္။ အထူးသျဖင္႔ အမနဲ႔။  အသက္ ၆ ႏွစ္ၾကီးလုိ႔ ကစားေဖာ္ မျဖစ္တဲ႔အျပင္ အမက ေတာ္ေတာ္ လွတာေၾကာင္႔လဲ ပါတယ္။ မေအတူသမီးေခ်ာေလးလုိ႔ အမကုိ လူတကာ ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ ဆံပင္ အသားအေရ အစ မ်က္လုံးမ်က္ခုံး မ်က္ေတာင္ေကာ႔မ်ား အလယ္ သြယ္ေပ်ာင္းကုိယ္ဟန္ အဆုံး တေနရာမွ အေမနဲ႔ ဆင္ဆင္မရွိတဲ႔ သူ႔ရုပ္ကုိ မျမင္ခ်င္တာနဲ႔ဘဲ မွန္ လုံးလုံး မၾကိဳက္တဲ႔သူ ျဖစ္လာတယ္။ အေမနဲ႔အမကုိ ေရွာင္ေနတတ္ၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူကလဲ သူထက္ တႏွစ္သာငယ္တဲ႔ ေမာင္ကေလးကုိ သားလုိ႔ မက္မက္စက္စက္ အေလးဂရု ရွိတာကုိလည္း မခံခ်ိလွဘူး။ သူတုိ႔ ၿခံ၀င္းထဲက ဘြားေလးအိမ္မွာသာ အခ်ိန္ကုန္တတ္ကာ သိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ဘြားေလးဆီ သြားအိပ္တယ္။
  

ဘြားေလးဆီမွာေတာ႔ သူသာ အခ်စ္တုံးကေလး ျဖစ္ရတယ္။ ေသြးသားရင္းမ်ားကုိ ၀န္တုိမနာလုိစိတ္ ျဖစ္ရတာ ေအာက္တန္းက် ရွက္စရာေကာင္းတယ္လုိ႔ သူ႔ဘာသာ သတ္မွတ္ကာ ထုိစိတ္ မျဖစ္ေပၚရာ ဘြားေလးအိမ္သာ သူ႕ နားခုိရာကမာၻ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ မိသားစု ထမင္း၀ုိင္းထဲ မ၀င္ဘဲ ဟင္းေတြ ပုံထည္႔ တေယာက္တည္း အေနာက္ဘက္ လသာေဆာင္မွာ ထြက္စားတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေဘးအိမ္ကုိ ရုတ္ခ်ည္းဆင္းကာ ကုိယ္ေယာင္ ေဖ်ာက္ႏုိင္တယ္။ လသာည တိတ္တိတ္ေလး ဆင္း ကစားနုိင္ေသးတယ္။ ဘြားေလး ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္ၿပီး လမင္း ၀င္း၀င္းစက္ကုိ ေမာ႔ၾကည္ကာ ညေမႊးပန္းနံ႔ ဆိပ္ဖလူးပန္းနံ႔ စကားစိမ္းနံ႔ ေမႊးထုံတဲ႔ညေတြ ခံစားေနထုိင္ခဲ႔တယ္။ သူ အပ်ိဳေဖာ္၀င္ခ်ိန္အထိ ဘြားေလး ရွိခဲ႔ရင္ သူ႔ ၿမဳံလုံး ဒီေလာက္ ၾကီးမလာဘူး။

သူ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္္အရြယ္မွာ ဘြားေလး သူငယ္ျပန္စျပဳလာတယ္။ အေမက အိမ္ေျပာင္းေခၚလာခဲ႔တယ္။ သူပါ အိမ္မွာ ျပန္အိပ္ရေတာ႔ ခါတုိင္းလုိ လက္ေဆးေရ မစင္ခင္ လူလုံးေဖ်ာက္လုိ႔ မရေတာ႔ဘူး။ မိသားစုနဲ႔အတူ ေနထုိင္ရတာကုိ သူ႔အဘုိ႔ သက္ေတာင္႔သက္သာ မရွိဘူး။ အေနာက္ဘက္ လသာေဆာင္မွာ တေယာက္တည္း ထမင္းစားတဲ႔အက်င္႔က စြဲၿမဲေနခဲ႔ၿပီ။

ေနာက္ေတာ႔ ဘြားေလးက သူ႔ကုိ ေမ႔ လာတယ္။ ထမင္းမွန္မွန္ ျပင္ေကၽြးတဲ႔ အမကုိသာ သိေတာ႔တယ္။ တခုခု လက္လႊတ္ရတဲ႔ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းက ျပန္လာတုိင္း ဘြားေလးကုိ ေျပး ေျပး ႏႈက္ဆက္ရတဲ႔ အက်င္႔ကုိ ေဖ်ာက္ပစ္လုိက္တယ္။ ဘြားေလးဆုံးေတာ႔ သူ မငုိဘူး။ သူ႔အသက္ သုံးႏွစ္သာသာမွာ ဘုိးေလးဆုံးတာကုိ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနၿပီး အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ဘြားေလးဆုံးတာကုိ ထင္ထင္ရွားရွား မသိေတာ႔ဘူး။

ေက်ာင္းစေနခ်ိန္ ေက်ာင္းက ျပန္လာလာခ်င္း ဒီေန႔ ဘာသင္လဲ အေဖက ေမးလုိ႔ သူငယ္တန္းဖတ္စာ တအုပ္လုံးကုိ အစကအဆုံး မနားမေန အလြတ္ရြတ္ဆုိတာကုိ နားေထာင္ၿပီး  အေဖ စိတ္လုိစိတ္ရ တခါ ေကာက္ခ်ီဖူးတယ္လုိ႔ သူ႔ကုိ ငယ္ငယ္ကထိန္းတဲ႔ မၾကာသင္ ေျပာဖူးတယ္။ ဖခင္ရဲ႔အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကုိ လုိလား မွတ္ထားမိခဲ႔ေလသလား။ သူ ေက်ာင္းစာေတာ္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ႔တယ္။ ေနာက္ပုိင္း သ႔ူအာရုံဟာ ေက်ာင္းစာနဲ႔ အျပင္စာမွာ လုံးလုံး ျမဳပ္ေနတယ္။

သူ အပ်ိဳေဖာ္၀င္ခ်ိန္မွာ အမက မည္းနက္ေျပာင္လက္လွပတဲ႔ သူ႔ဆံပင္ အရွည္ၾကီးေတြေၾကာင္႔ ေက်ာ္ၾကားသလုိ ခ်စ္သူခင္သူေတြ ေတာင္းရမ္းသူေတြ ေပါမ်ားေနခဲ႔ၿပီ။ သူ႔အလွကုိ  သူတကာ ႏွစ္လုိၾကတာ ဂုဏ္ခံၿပီး နည္းနည္း ဇာတ္လမ္း မ်ားတယ္။ သူ႔ကိစၥနဲ႔သူ ဗ်ာမ်ား ေနတတ္ၿပီး  ညီမတေယာက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေရာက္လာတာ အာရုံ မရွိဘူး။ အေမကလဲ အမနဲ႔သာ တပူးတြဲတြဲ ျဖစ္ေနတတ္သူ။ ဖာသိဖာသာေနတဲ႔ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာေက်ာ မတည္႔ဘူး။ ဘယ္ေလာက္မတည္႔တာ ျဖစ္ေစအုန္းေတာ႔ ကုိယ္ ကေလး အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္ကုိေတာ႔ ေတြးမိရမယ္ မဟုတ္လား။ အိမ္ေအာက္ထပ္ ပစၥည္းသုိေလွာင္ခန္းေလးအထဲ ေၾကာင္စီစီ  တေယာက္တည္း ရပ္ကာ ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္လုိ သီတြယ္ ခ်ဳပ္ရမလဲလုိ႔ သူ ေတြးေတာမဆုံး ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ ကူလုပ္ေပးပါလုိ႔ အေမနဲ႔အမကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား မေတာင္းဆုိမိပါလိမ္႔။ မလြတ္မလပ္ မလုံၿခဳံစိတ္နဲ႔ ထိတ္လန႔္ကာ အဲဒီကာလကုိ ေက်ာ္လႊားလုိက္ခ်င္တယ္။ သူ မပိရိလုိ႔ အရွက္ကြဲရခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာကုိ မီးလုံး စူးစူးရဲရဲတခု ထုိးထားသလုိ ခံစားရၿပီး ဘယ္အရာကုိမွ မျမင္ေတာ႔ဘူး။ အံကုိသာ တင္းတင္း ၾကိတ္မိတယ္။ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းျဖစ္ရတဲ႔ အိပ္မက္ေတြ အသက္ရလာတဲ႔အထိ မက္ေနဆဲ။ သူ႔စိတ္မလုံၿခဳံမႈကုိ အိမ္မက္မွာပင္ ျမင္ေနရဆဲ။

***

ဒီေနာက္ေတာ႔ အိမ္ကေန အေ၀းကုိ သိကၡာရွိရွိ ထြက္ခြာသြားႏုိင္မဲ႔အခ်ိန္ကုိ သူ ၾကိဳတင္ စိတ္ကူးေနမိတယ္။ ျဗဳန္းဆုိ အထပ္ထပ္ ပိတ္ဆုိ႔ထားတဲ႔ၾကား တုိးထြက္သြားသူက အမ။ အိမ္ကလူေတြ ပက္လက္ေကာ ေမွာက္ခုံပါ သူတကာ ခံတြင္းပ်က္မွာ ေမ်ာခဲ႔ရတယ္။ မုန္တုိင္း အဖ်ားခတ္ကာ အေ၀းမွာပညာသင္ဘုိ႔ သူ႔ကုိ မလြတ္ခ်င္တဲ႔ေလသံ ထြက္လာလုိ႔ တခ်ီတေမာင္း ေျပာၾကဆုိၾကရျပန္တယ္။ ကၽြန္မက အမလုိလူစားမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာတဲ႔ေလသံ ေတာ္ေတာ္ ျပင္းထန္တယ္။ အတုိက္အခံလုပ္ၿပီးတက္ရတဲ႔ ပထမႏွစ္ ႏွစ္၀က္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေတာ႔ ဟန္မပ်က္ အိမ္အျပန္ ျပ ၿပီး ေနာက္ႏွစ္မ်ားေတာ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႏွစ္၀က္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ မျပန္ေတာ႔ဘူး။ သူ႔ သီးျခားကမာၻကုိ သူ ရွာေတြ႔ခဲ႔ေလၿပီ။ ႏႈိင္းရေျပာဆုိခ်က္ မရွိ။ အေလးဂရုျပဳမႈေရခ်ိန္ မရွိ။ တံခါးတခ်ပ္ပိတ္လိုက္တာနဲ႔ နယ္နမိတ္မ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္တဲ႔ စိတ္ကမာၻထဲမွာ သူ ေနထုိင္ႏုိင္ခဲ႔ၿပီ။

တကုိယ္ေရ လြတ္လပ္မႈအရသာကုိ ေကာင္းစြာ ခံစားမိခ်ိန္ သူ႔ စိတ္ၾကိဳက္ ဘ၀ကုိ သူ ေရြးခ်ယ္ တည္ေဆာက္ေတာ႔တယ္။ ႏွစ္ရွည္ေက်ာင္းတက္ေနခဲ႔ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာရွိမွ အိမ္တေခါက္ ျပန္ခ်ိန္မွာ အိမ္ေအာက္ထပ္ ကေလးႏုိ႔တုိက္ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ကုိ အမွတ္မဲ႔ ျဖတ္ကနဲၾကည္႔ၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာခဲ႔မိတယ္။ အတန္ၾကာလုိ႔ ေအာက္ထပ္က ငုိသံၾကားမိေတာ႔မွ အေၾကာင္းစုံ သိတယ္။ ခုနက အမ်ိဳးသမီးက သူ႔အမကုိး။ အမ ျဖစ္သူကုိေတာင္ ႏႈက္မဆက္ေလတဲ႔ အေျခၾကီးသူအျဖစ္ သူ ယုိးစြပ္ခံရေတာ႔တယ္။ တကယ္က သူ မမွတ္မိတာ။ သူ႔အာရုံမွာ စြဲထင္ေနတဲ႔အမဟာ ဒီလုိပုံရိပ္မွ မဟုတ္ေလဘဲ။

ပ်ိဳရြယ္စဥ္နဲ႔ကြာျခားလွစြာ ႏြမ္းဖတ္သီေနတဲ႔ အမ ကုိ ၾကည္႔ၿပီး ကုိယ္ေရြးခ်ယ္သမွ် ကုိယ္ခံရမွာဘဲလုိ႔ ေတြးမိခဲ႔ေပမဲ႔ ေသြးရင္းေႏွာင္ဖြဲ႔မႈေၾကာင္႔ ရင္ထဲ စစ္စစ္ နာရတယ္။ မျမင္ခ်င္ဘူး။ မျမင္ခ်င္လုိ႔ ေရွာင္ဖယ္ျခင္းဟာလည္း ျပင္းထန္တဲ႔အျပစ္ေပးမႈ တခုဘဲ။ သူ မသိသားဆုိး၀ါးစြာ က်ဳးလြန္မိတယ္။ ႏုငယ္စဥ္က မနာလုိစိတ္နဲ႔ ေရွာင္ဖယ္ကာ ၾကီးရင္႔ခ်ိန္ ရင္နာစိတ္နဲ႔ ဖယ္ခြာတယ္။

***

အုိမင္းလာတဲ႔ မိဘမ်ားရဲ႔ ေတာင္းဆုိလုိလားခ်က္ေၾကာင္႔ မုဆုိးမျဖစ္သြားတဲ႔ အမနဲ႔ တဖန္ ျပန္နီးကပ္ရခ်ိန္မွာ သူက အေပၚစည္း ေရာက္ခဲ႔ၿပီ။ အမ်ားအျမင္အရ အေပၚစည္းဆုိရေသာ္ျငား အမွန္မွာ အေျခအလွသူ အမရဲ႔ ၀န္ထုပ္ကုိ သူ ၀င္ကူထမ္းရျခင္းမွ်သာ။ ဒါေပသိ သူ ေဒါသျဖစ္မေနဘဲ ထုိ ၀န္ထုပ္ေၾကာင္႔ သူ႔ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ၾကားေစတာ၊ သူ႔အတၱမာန ပိုမုိ ဖြြံ႔ၿဖိဳးလာတာ သူ႔ ဘာသာ ရိပ္စားမိတယ္။ တေယာက္ရဲ႔ ရႈံးနိမ္႔မႈဟာ ေနာက္တေယာက္ကုိ အေရာင္ လက္ေစခဲ႔ေလသလား။ သူ မသိစိတ္က ရင္နာေပမဲ႔ အငုံ႔စိတ္ မႈန္၀ါးၿပီး႔ နာလုံးေလး အသားမာတက္ေစဘုိ႔ ေနာက္တေယာက္ရဲ႔ က်ဆုံးမႈကုိ အသုံးခ်မိခဲ႔ေလသေလာ။ အမျဖစ္သူရဲ႔ လွပႏုပ်ိဳတဲ႔ဘ၀ကုိ ၀ါးမ်ိဳခဲ႔သူ တူ တူမမ်ား ကုိလည္း ခ်စ္ခင္ႏွစ္လုိစိတ္ မရွိလွ။ လူသားဆန္လုိစိတ္ တာ၀န္သိလုိစိတ္ ပြင္႔ပြင္႔ဆုိရေသာ္ အတၱမာန ဖြံ႔ၿဖိဳးလုိစိတ္ေၾကာင္႔ ေစာင္႔ေရွာက္ျခင္းသာျဖစ္ကာ ခ်စ္ခင္တြယ္တာပူေႏြးစိတ္ကုိ နည္းနည္းမွ မျပသခဲ႔။ သူ႔ ပုဂၢလိကဘ၀ ကုိ မက်ဳးေက်ာ္ မစြက္ဖက္တမ္းမူကုိ ကုိင္ဆုပ္ၿပီး သူ႔က်င္လည္သမွ်ပတ္၀န္းက်င္မွာ သူ႔ ၀န္ထုပ္ကို အရိပ္မွ မျမင္ေစခဲ႔ရ။

လုပ္တုိင္းျဖစ္ရင္ မာနတက္ၿပီး မျဖစ္တဲ႔အခါ ဗ်ာပါဆုိက္တဲ႔ အမွန္တရားကုိ သူ သတ္လတ္ပုိင္းမွာ တည္႔တည္႔ တုိးတယ္။ ရာထူးမဲ႔ ၀င္ေငြမဲ႔ ကူကယ္ရာမဲ႔ လက္လြတ္ေျခကၽြတ္ျဖစ္ခ်ိန္ ေလာကဓံထုေထာင္းမႈေၾကာင္႔ ေၾကေနတဲ႔ အမက ၀င္ ခု တယ္။ သူ တသက္လုံး မေတြးထင္ထားတဲ႔ အလုပ္ေတြကုိ အမချမာ လုိက္လုပ္ေပးရွာတယ္။ နင္ ဒါေတြမသိဘူး နင္ဒါေတြ နားမလည္ဘူး ငါ႔ဘာသာ ၾကံလုိက္ဖန္လုိက္ပါမယ္ ဆုိၿပီး ဘယ္ကထြက္လာမွန္းမသိတဲ႔ ခုခံမႈေတြေၾကာင္႔ သူ အက် မနာခဲ႔ဘူး။ လူသူ မသိလုိက္ရဘဲ ဟန္မပ်က္ ဘ၀ကို ဆက္လက္ ခ်ီတက္ႏုိင္ခဲ႔တယ္။ လက္စသပ္ေတာ႔ သူ ေအာက္ေျခ နည္းနည္းမွ မေစ႔တဲ႔လူပါလား။ ေလာကေရးရာကုိ အလုံးစုံ နားလည္သူ မဟုတ္ပါလား။ ဖန္ဖန္ေစ႔ေစ႔ ေတြးၾကည္႔ၿပီး သူ႔တသက္ ေရွာင္ဖယ္စိတ္အတြက္ အမျဖစ္သူကုိ အားနာစိတ္ ၾကီးစြာျဖစ္မိတယ္။

ကံၾကမၼာလွည္းဘီးအနိမ္႔ဆုံးေရာက္ၿပီး ျပန္တက္လာခ်ိန္မွာေတာ႔ သူ႔ အတၱမာနစိ္တ္မ်ား ပါးလ် ခဲ႔ၿပီ။

သူ႔ တူ တူမမ်ား အရြယ္ေရာက္လာကာ မိခင္ျဖစ္တဲ႔ အမနဲ႔အတူ သူ႔ဘ၀က ထြက္ခြာဟန္ျပင္ခ်ိန္မွာေတာ႔ သူ ရုတ္တရက္ လန္႔ သြားတယ္။ သားသမီးအတြက္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးေနသူ အမ ျဖစ္သူကုိ ၾကည္႔မိတယ္။ ခၽြန္ထက္သည္႔ အရာတခုနဲ႔ ဆြဲျခစ္သကဲ႔သုိ႔ အေရျပား အေသြးအသားမ်ား ပဲ႔ ပါသြားကာ အရုိးေငါေငါ က်န္ခဲ႔သည္ႏွယ္ သူ႔ လုံးတီးျဖစ္မႈကုိ သူ ျမင္မိတယ္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ ပစၥည္းသုိေလွာင္ခန္း ေမွာင္ရိပ္မွာ တေယာက္တည္း ရပ္ေနခဲ႔ခ်ိန္လုိပါဘဲလား။ ပုိမုိ ဆုိး၀ါး ျပင္းထန္လွခ်ည္ရဲ႔။

ဘ၀ရဲ႔အလ်ားအနံကုိ ကုန္စင္ေအာင္ အမတေယာက္ ေလွ်ာက္ခဲ႔ ျဖတ္ခဲ႔ခ်ိန္မွာ သူက အလ်ားကုိလဲမသိ အနံကုိလဲ မထိ သူ တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ စက္၀ိုင္းထဲတြင္သာ လည္ပတ္လွည္႔လည္ကာ ပိတ္မိေနသူပါလား။ တေန႔ ပ်က္စီးေဆြးေျမ႔ရမဲ႔ အတူတူ တေယာက္ေသာသူက အသားမာတက္ အႏွစ္ျဖစ္ကာ သူကေတာ႔ အကာသက္သက္ ျဖစ္ေနတာကုိး။ သူ႔အတၱမာန ေျပာင္လက္မႈဆုိတာကလဲ အေရခြံသက္သက္ပါလား။ တုိင္တည္ျမည္တမ္းမည္႔ တစုုံတရာ ကင္းမဲ႔မႈ ဟာလာ ဟင္းလင္းစိတ္ေၾကာင္႔  သူ တစိမ္႔စိမ္႔ ၀မ္းနည္းလာခဲ႔တယ္။

ရုတ္တရက္ လႈိက္လွဲဆုိ႔နင္႔လာၿပီး ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငုိေၾကြးမိတာ အခ်ိန္ ၾကာၾကာ တုိင္ေအာင္ မရပ္ႏုိင္ခဲ႔ေတာ႔ေခ်။

(ျမယာ)

၂၀၁၂ မတ္လ ရတီမဂၢဇင္း